228 resultaten.
Op verdorde aarde
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 67 Leven niet meer zichtbaar,
Verzonken in verdorde aarde,
Oppervlak alleen nog dor en doods -
Slaapt ongezien nog in de diepte,
Waakzaam tot het uit de dood
Weer op zal staan - opstanding
Die immers mogelijk blijkt
Als grote volle druppels
Vallen op het verschroeide land
En het nieuwe leven ontkiemen zal
Vanuit het allerdiepste dal…
Weggewaaid
hartenkreet
4.0 met 6 stemmen 520 Als een dor blad
Dat overbodig is
Aan je sterke takken
Dwarrelde ik omlaag
Mijn enige hoop
Was dicht te belanden
Aan je krachtige stam
Totdat ik werd meegevoerd
Door een harteloze
Windvlaag
Over mijn schouder
Wierp ik een laatste blik
Want het hart bleef achter bij jou
Maar jij…jij had je al omgedraaid
Meegevoerd door een harteloze…
Klimduin
gedicht
2.0 met 62 stemmen 12.531 De dag breekt aan, kou uit een open ijskast:
een lap los zand tussen dor hakhout ingeklemd
onder de lucht die leger is van diepte
nu het gezichtsveld vol met wit zand is doortrapt.…
Droomwereld
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 146 In mijn droomwereld gebeuren
vreemde dingen
zo kleuren bloemen de sneeuw
zo zingt een rat de aria van de eeuw
mijn droomwereld is niet dor of stil
gaat daar de zon onder dan kleurt de horizon purper
en hoor ik ergens in de verte een muziekbak vol violen
die als vanzelf een stuk van Verdi spelen
als ik wakker word staat de radio aan.…
nanodicht
netgedicht
1.0 met 4 stemmen 168 ijzige dag
over de wetering
wandelt een ral
verstijfd van de kou
wil die iele narcis
zon en nog eens zon
dor eikenblad
het blijft maar hangen
net als de winter
om en om
worden wilgen hier geknot
het oog wil ook wat
ongedurig
op een nog kale tak
een zwarte vogel…
Wilskracht ~ Duogedicht met robderonde
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 154 die stappen waren te groot
voor de maat schoen die
haar ten deel was gevallen
zevenmijlslaarzen benen
oneindig door over
dor en leeg en kaal
onverstoorbaar evenals
de zon brandt het
verlangen almaar dieper
de uitweg uit het doolhof
lijkt hopeloos verborgen
troostend de schaduw
totdat de zon zakt
en de te kleine maat
haar brengt…
Haar zilte onverschilligheid
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 111 Haar zilte onverschilligheid
dwaalt passief
over een dor maïsveld
Haar zachte zoete lippen
blazen frasen
en gewogen woorden
Stuurloos als een wimpel
voelt zij aangename leegte
en zoekt naar stilte
Plotseling met een windvlaag
van verbijstering
daalt zij zelfverzekerd treden af
Haar silhouet tekent
mooi af in de mist
Prachtige contouren…
Nuances
netgedicht
1.0 met 8 stemmen 584 (Pendant que tu dors noir et blanc
j'écris le vert nuancé
le vert clair des petites feuilles
longues et ovales et
le vert foncé de l'ombre
en dessous les bois plus loin
et l'herbe vert jeune et légère
tout ça sous l'accolade
d'un ciel gris; une nuance
du noir et blanc dans laquelle
tu dors pendant j'écris)
Terwijl jij slaapt…
Deus Caritatis
poëzie
3.0 met 14 stemmen 3.258 [Mijn leven is doorwrocht van deze
sterke genade dóór en dóór
Rabindranath Tagore]
Mijne begeerten stijgen,
Mijn wensen velerlei,
Tot U, maar met Uw zwijgen
Bewaart en redt Gij mij;
Wat ik van U ontving,
Of van U zal ontvangen,
Ge ontzegt mij mijn verlangen
Met harde weigering.…
In andermans schaduw
hartenkreet
4.0 met 17 stemmen 2.508 niet klagen
dat je het koud krijgt
als je zelf
in de schaduw
van 'n ander
bent gaan staan
Je moet niet klagen
dat je niet kunt groeien
omdat je te weinig licht krijgt
onder de boom
waar je zelf bent gaan staan
Je moet niet klagen
dat je verdort
omdat de regen
jouw wortels
niet haalt
Ik moet niet klagen
dat ik
koud
klein
dor…
Tropisch Nederland...
hartenkreet
3.0 met 9 stemmen 1.355 De warmte heeft de overmacht
en kleeft zich vast aan de aarde
In een klamme vochtigheid
broeit de zindering voort
Het glooiende landschap verdwijnt
in een dor geelkleurende woestenij
Niets ontzien de stralen van de koperen zon
en laten een spoor van verzenging na
De warmte heeft de overmacht
Voert de boventoon van natuurgeweld
Langzaam…
Wachten op wat komen moet
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 147 Zoals bruine knoppen in de winter,
in stilte dóór blijven groeien.
Knoppen van knoestige kastanjebomen.
Zo kunnen ook mensen wachten.
Op wat altijd is gekomen.
Op wat komen gaat.
Op wat komen moet.…
Duende
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 185 Vleugjes adem rozenhout
zinnenprikkelend
Rozenblaadjes dor en droog
door betonnen goten rinkelend
Hier smeken
heet huiverend
onvoltooide gebeden
fluisterend
Dansen escobillas
ontluisterend
Boven- en onderwereld
elkaar kruisend
Het is de held
die hier overwint
Zijn kloppend hart
dat de dans begint
Hees bevend,
het hart brandend…
Alleen 's nachts
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 1.363 Oh, hoe mijn lendenen zachtjes smachten
naar kring'len sleets omhuld
Oh, hoe ik put uit mijn gedachten
mijn handen met genot gevuld
Stil edoch verholen
bijt mij de maan
In bevelen reeds bevolen
van donker cellofaan
Oh, hoe de bloemen grof verwelken
immer dor in net te groen
Oh, hore, zij die duiven melken
zo dapper en zo koen.…
Verlangen
hartenkreet
3.0 met 8 stemmen 1.486 Mijn onbeminde ik
is dor als stervend gras
de laatste bloem bloeide
duizend jaren terug
o! als toch een keer
het gras weer kon groeien...…
Krakende tak
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 715 Springerig geknikte tak,
hangend daar al jaar na jaar,
dor kraakt hij daar in de wind
zijn beverig lied,
zonder blad, zonder schors,
maar kaal en vaal
van een lang uitgerekt leven.
Stervensmoe.
Rasperig en taai klinkt zijn
eentonige zang,
koppig ook, doch vooral toch
heimelijk bang.…
autisme versus wereld
hartenkreet
4.0 met 3 stemmen 587 Stukje aarde
drijvend op hoop
dobberend op water
zoekend, tastend
naar de juiste richting
zorgzaam gehuld
in wazige slierten
zon en dauw
klein sprietje gras
komt voorzichtig
tevoorschijn
plots
overwoekerd door de
schaduw van
vluchtig onbegrip
zonder mededogen,
in één oogwenk
verwoest
de aarde
nu
dor en korrelig
vertrappeld…
Krokusje
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 212 Ik pakte mijn fiets uit de schuur
keek terloops naar de grond
iets schreeuwde luid
als met wit open mond
paars randje, oranje de tong
'wij zijn hier weer en kijken je aan
zijn door de donkere winter gegaan
wij zijn de stralende sterren
in zwarte aarde,
tussen beschut droog en dor blad,
nu zijn we sterk
en onze bruine beschermheren…
Wonderdokter
netgedicht
4.0 met 10 stemmen 744 In de trant van wie de schoen past
trapte hij zijn rooksignalen
voor zich uit als een beproeving
voor het jong gevallen groen
dat hij er raapte als de blaadjes
met de dood op apegapen
in het bos dat hij te branden hield
met dor hout nog van toen
Veel harder dat zijn mond kon blazen
grapte hij zijn declamaties
over zwart verschroeide aarde…
Padde
gedicht
5.0 met 1 stemmen 3.405 De dood is een omhelzing van de wind
waarachter van nature niets dan onbruik
en dor geraamte zich bevindt.
Een pad misschien, hij is zo oud
zijn vleugels zijn vergaan, een plant
als steen teruggevonden, zwart
altaar, hij denkt, hij denkt erover na.
---------------------------------------
uit: 'Dingen die niet overgaan', 1985.…
rare dagen
hartenkreet
3.0 met 4 stemmen 193 rare dagen
zullen ons vinden.
je verstoppen
heeft geen enkele zin.
misschien een teken,
een nieuw begin.
om te leven
in hogere sferen.
vreemde mensen
leven als deuren.
hun gedachtes
blijven vaak gesloten.
ze worden omschreven
als debiele idioten,
maar... luister eens
naar hun hemelse teksten.
ieder woord is er perfect gekomen…
ADVERTENTIE
hartenkreet
2.0 met 20 stemmen 3.158 ik las je namen in de krant
in vette letters weergegeven
voorgoed omgeven
door een zwarte rand
we liepen samen door het land
grenzen werden opgeheven
we lieten de gedachten zweven
bespraken de planetenstand
de tekens brullen nu als leeuwen
vertwijfeld werpen wij het zand
wat rest ons, die hier achterbleven
dan dóór te leven
zonder…
witgatje
netgedicht
5.0 met 4 stemmen 229 het schor ziet dor
slikplaten sudderen
na weer een vloed
zeekraal is scheutig
op overgangsplaatsen
paaltjes markeren de
grens, wit bescheten
bieden zij plaats aan
vluchtige bezoekers
zon zaait weer armoe
de bodem zal scheuren
onder vluchtend gekrijs
steltlopers priemen en
drillen de bodem leeg
tonen hun stuit, brutaal
is hun uitzicht…
Groener in tinten...
hartenkreet
4.0 met 3 stemmen 474 Winters gedord,
snoeischaar gekort
Onooglijk sta je daar,
maar de lente geeft je
aanzet om reserves
aan te spreken,
je takken hoog te steken
en blad, door dor ogend hout,
heen te laten breken
Per dag groei je
groener in tinten,
gaat bloesem stralen
Dank, lieve lente dat
dat wat levenloos leek,
dankzij jou de kracht
van leven kan vertalen…
- NOSTALGISCHE VINTAGE -
netgedicht
3.0 met 15 stemmen 358 Het braambessenstruik met zijn doren,
gevaarlijk en prikkend en toch zo wonderzoet
ontluikte perfect in de lente,
om wilde bitternis
in zijn zoetheid te aanschouwen.
Bijzonder de maand
van het rijpen van de bessen
een schouwspel met uitzicht op kleur
in het wilde braambessenbos,
verheerlijkt in onberoerde zichtbaarheid.…
SLAPEND EN ONTWAKEND GETIJ
hartenkreet
1.0 met 8 stemmen 1.281 Tussen dor lover
flonkert het frisse groen van
bosbessenstruikjes.
De citroenvlinder
stijgt op, geeft aan warm voorjaar
een vluchtig koeltje.…
Avondkrieken
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 109 het heeft geen zin te wachten
tot een eeuwige zondvloed zal louteren
tot dagen vervagen in welbehagen
zelfs dan
blijven verdroogde rivieren dor
en zal de einder geen honingzoet dragen
zelfs als ik snak naar koelte in verzengende hitte
zelfs als ik honger naar warmte in koude duisternis
zelfs dan
laat ik mij verblinden door verzonnen dromen…
De Kameleon
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 26 Mijn hart lacht niet
mijn ogen zijn waakzaam
ik ben een kameleon
Vanuit mijn hol kruip ik
voorzichtig door mijn leven
nat als het regent
dor als de zon brandt
schuw onder de bladeren
als de meesters passeren
die mij niet willen zien
hun ogen lachen niet
het is een spel
waar ik niet blij van word
Ik droom kameleondromen
van een…
BONTE ABELEN*
poëzie
3.0 met 12 stemmen 1.982 Wisselbeurtig, op en neder,
slaat het, als een vogelveder:
Wit en grauw, zo, dóór de lucht,
"bonte-abeelt" de duivenvlucht.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
abeel - populier
minke - iets wat mankeert, vlek…
Vriendschap
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 525 Moeilijk om warmte en geborgenheid te oogsten van een dor land.
Waar zaden van onkruid schijnheilig, onder een deken van grond,
veilig wachten op de eerste lentezon.
Een enkeling trotseert de onontbeerlijke onherbergzaamheid
van onredelijke kou en storm.
Paste zich aan en zal overleven.…