Alle inzendingen over Droom

Plots is mijn droom opgeslokt in de donkere lucht Word ik wakker met èèn simpele zucht. Maar al is die mooie droom voor even vervlogen, Het heeft mij tot een nieuw besef bewogen. Volg al je mooie, nieuwe of vergeten dromen Om tot een heel mooi en fantasierijk leven te komen.…

Als een dichter niet meer bij de mensen is geen persoonlijke haven kent in ’t geweten dan gaat er niemand zonder heimwee naar zee en als je ademt zonder innerlijke lente weet je nooit of er een ochtend komt is verlangen een metafoor zonder gevoel maar bij de boom is er bekeerde stilte wordt het niemandsland in een droom bewaard.…

Een blik in de kleerkast geeft klaarheid: z'n angstige droom blijkt bewaarheid. - En groen ziet-ie later van nijd, dat z'n pa in het roze ontbijt.…

Dromen is denken zonder verstand, Denken is dromen met open ogen: Beide zijn vodden uit ener hand, Waar men op vertrouwt, men is bedrogen. 4 februari 1665…

het leven de naam van de boom in zijn gedicht opgetekend geen gesproken woord, alleen de stilte van de dichter die naast haar zat in haar droom.  …

met de lippen van Brigitte van Marilyn de titte van Dietrich beide benen en van Gina nog de passie ben ik snel uit m’n jassie…

Zowel Tibetaans als Han-Chinees Probeer jij jouw dromen te leven Een vader met twee hoofden: werken voor de Tibetaanse overheid Tegelijkertijd verdeeld tot op het bot De politieke overtuiging van Mao in twijfel getrokken Studerend in de hoofdstad van het aan Tibet grenzende Sichuan Strijdend voor een vrij Tibet is ook jóuw lot Chapeau…

De rood-witte paal ging omhoog en ik liep door, ik liep door en toen kwam tóch de trein, die zoefde voorbij en waaide mijn haren in de war. Ik was meteen klaarwakker. Door en door word ik ook door mooie kunst, goede kunst geraakt, plotseling wakker gekust en in mijn wonden wordt wat zout gewreven... prachtig is elk geslaagd gedicht, is elk…

’t Gezeur moet maar eens afgelopen zijn Het is nu bijna dertig jaar geleden Die moorden waren heus niet zonder reden Dus mag er best wat water bij de wijn Pech dat ze nu pas met dat wetje komen Voor niets had ik altijd die nare dromen…

lenteochtend, zo sluimerig mooi toon je het stille weidelandschap enkel een kievit is mijn metgezel het verenkuifje maakt een dribbelpas rond een kuiltje in het akkergras roept zijn eigen naam kiewiet, kiewiet, kiewiet mijn mond blaast kringelwolkjes door het zuivere koude ademen ik droom de dag alvast naar mij toe er ligt een…

ik zal de rust van de wieken nippen, bewaren onder mijn huid en onder groene kruinenbomen kan ik dorstig verder dromen…

Hoe veranderlijk de droom die stuk slaat op de touwen van een zinkend schip...…

de dag dat je wakker wordt alleen om een scheepslading vol loze gedachten in je hoofd het volle nakijken te geven te lozen op de oppervlakte van haar bodemloze zeeën waar schatten aan teksten onwetend verspreid liggen te wachten op de ingeving om ze te vangen als haring met een kussen van netten de nacht donsdeken zacht haar stoutste dromen…

Voor haar Zij kent al mijn Dromen en mijn wanen Al m'n honger en mijn Hartstocht en mijn spijt Als ik lach Kent zij alleen De tranen die daarachter Liggen in de tijd Geschreven in verbondenheid met Jeannet (Vrij naar de liedtekst van Frans Halsema)…

Ik raak mijn kussen, val in slaap de droom is nu al om mij heen op vlindervleugels zweef ik weg ik ken hier heg noch steg herinneringen komen nu al boven wat hoort bij mij en is van jou mijn lieve metgezel met vleugels,oh zo teer jij past op mij, dat ik me niet bezeer dit is een leven in een atmosfeer, die ik niet ken maar wel begeer jij…

onvergankelijke verlangen je tot me te nemen hier in jouw droomschaduw toon ik mezelf als wereldvrouw met alle inzichten om mensheid te bekoren maar jij in jouw illusie blijft mijn belevenis niet trouw door alle berichten heb jij jouw ziel verloren het schimmenspel waarmee je mijn verstand bereikt komt bij me in niet te nivelleren dromen…

Zo dromen wij onszelf naar vrede toe, naar niet meer bang zijn, niet meer hoeven huilen, nooit meer voor razzia’s, voor bommen schuilen – O God, wij willen wel, maar toon ons hoe!…

jij liet iedere herfst jouw bladeren vallen schoonde losse gedachten in het nieuwe verwachten maar dit jaar braken de takjes kwam er ruimte in de verfijnde structuur nog toon jij kracht in de stormen van heden maar wij merken al hoe je geest heeft geleden de knoppen zijn weg in het kaal dat nu rest alleen in je herfstige dromen…

Broos ligt het hart in harde woorden gebet Het oog breekt het blinde licht tussen twee schaduwende gestalten Dan, wanneer de spanning uiteenspat zwijgt de ruimte de stilte dood Er sterft een droom...…

Ach, ’t was allemaal droom in deze tijd ik draai me nog om in barre wintertijd.…

Hoezeer ze steeds vervreemdt en gaat van mij Een bizar ritueel, een dans met haar dood Zoals ze lacht, van haar word ik weer blij Een kille blik, een schreeuw, de keel is rood Een park, een vijver, een eendenkooi blauw Ik was de lucht door haar vergrijsde haren We liepen hand in hand, haar ogen grauw Ze keek me aan, dacht aan wilde jaren…

(Het lied van een zieltje dat wijsjes zong, tot het de liefde leerde.) Daar was een rozentuintje, Zo fris en morgen-jong, De Meiwind roerde elk kruintje En 't wufte bijtje zong. De Meizon vleide een kleurtje Om àl de roosjes heen, Waar menig teder geurtje Uit wolkte en stil verdween. De kleur'ge vlindervluchtjes Omrilden tak en…

Als de vlinders komen die de zinnen van je huid mogen vangen, de zinnelijke spirit in de ogen, bron van dromen als de knoppen botten, fluisterend gebaar van vingertoppen in de ravenzwarte haren, de koelte van schaduw op de oogleden, sproeten op de wangen, bloesem van je jeugd in een zijden cocon te spinnen.…

Cement in dromen bouwen, de wolven hebben de nachten gebrandmerkt, wat eerst op de hemelen leek, sloot zich op in de wind als gedreven schapenwolken op de eigenzucht, bezweek in het vlakke polderland van duisternis.…

onder de huid wonen alle woorden, ik beleef de tijdloze zin in dat ene woord, het neemt bezit van alles met een lijf, wat jij voor mij bewaarde , En op een lentemiddag begreep ik de tekens uit jouw letterdoos maar sloeg deze weer dicht, een gegeven woord is hopeloos en niet volmaakt in onecht licht, het moet komen uit de spirit van de dromen…

Oud zijn mijn wensen, oud mijn dromen. Oud, te oud om, wegkwijnend onder het stof der tijd, ooit nog uit te komen. Soms lichten ze even op, heel ver als lantaarns in de mist. Maar ach, ik weet, te vaak heeft de egoïst het van mij overgenomen. Al heeft hij de houdbaarheid van wensen en dromen zelden of nooit betwist.…

Ik heb mijn dromen verdronken onze idealen weggesleept de horizon uitgeveegd Ik heb je gelezen gehoord en begrepen mijn hoofd opnieuw geleegd. Uit: Gekken hebben altijd gelijk.…

ik kan je niet gerust stellen dat alles goed zal komen zoals zo velen je vertellen ik doe het niet om je te kwellen maar je moet de hel aangaan, wil je weer dromen…

Liep de ganse nacht met een kroon op mijn hoofd tussendoor de Kalverstraat naar de Dam ik had het heen en weer mensen lagen in een deuk en wezen me na daarna tikte ook nog Máxima haalde de kroon van mijn hoofd ze zei: Willem wil ‘m maar ze lachte wel dat heb je soms als je zowat de hele dag met je giechel voor de TV zit te applaudisseren…

Dan wordt de droom steeds door een andere vervangen maar verzwijgt hij meer dan hij verraadt.…