Netgedichten

netgedicht (nr. 46.560):

Nare droom

Hoezeer ze steeds vervreemdt en gaat van mij
Een bizar ritueel, een dans met haar dood
Zoals ze lacht, van haar word ik weer blij
Een kille blik, een schreeuw, de keel is rood

Een park, een vijver, een eendenkooi blauw
Ik was de lucht door haar vergrijsde haren
We liepen hand in hand, haar ogen grauw
Ze keek me aan, dacht aan wilde jaren

Vliegensvlug, verdrietig en vervlogen
Een sprong in het diepe, een lift naar boven
Het zou verdomd helemaal niet mogen

Mijn stem die stokt, ik wil het niet geloven
Het is voorbij, de pijn is gebleven
De ambulance kwam om kwart voor zeven