Alle inzendingen over Duister

Ik verdween in het verleden Verdwaalde in mijn utopie Waar zekerheid illusie was Vond geen ‘mij’ hier in het heden Voor eeuwig dwaal ik nu rond In het duister van mijn geest Levend tussen vervlogen schimmen Is het waar ik uiteindelijk erkenning vond Het licht laat ik nu achter mij Omarm de kille leegte Die mij langzaam doet verstenen…

Alsof het stralende licht van de tijd dooft En mij zeeën van herinneringen geeft Biedt de nacht mij de troost van de dag Zonder schaamte komt zij elke dag tot mij Zodat ik dingen zie, die ik overdag niet zag Wanneer de tijd dan weer gaat schijnen Laat het de duistere charme verdwijnen…

Een deur staat voor je open met duister licht. Je loopt naar binnen. Deur wordt afgesloten en gaat dicht. Een ruimte vol pijn en verdriet die je niet wilt voelen, niet wilt aanraken. Geen bomen, geen water, geen leven: dat is wat het leven mij zou geven. Fictie of waarheid.. wie zou het zeggen? Niemand die het mij kan uitleggen.…

nog smeult de haat laait agressie op uit het archaïsch duister waar het misverstand geboren is hoe ongebreideld is de brute kracht die levens pakt van andersdenkenden in hun streven naar de wereldmacht fanatici en barbaren bruuskeren alle normen en waarden die de mens verheffen uit een beestachtig bestaan hier zal de hitte exploderen…

In het diepste duister is dat ene straaltje licht brenger van luister, engel van evenwicht…

Eén straaltje licht brengt in het duister luister en evenwicht…

wortelen in de modder van een doods bestaan de kunstenaar had daar een sloot door zijn aderen lopen de wind van het voortglijden was een grens overgestoken vergeelde randen spraken over verandering de één vouwt zijn handen om zoveel vakmanschap een ander voelt de treurnis en het verwijt in zijn diepste vezels de annalen getuigen van duistere…

struikelend in duistertijd ziet mijn ziel mij zoeken donker is de kronkelweg als ik angstig ronddwaal demonen dreigen overal innerlijk vuur lijkt dan verstikt te zijn door wanhoop hoe vind ik mijzelf terug mijn schaduwen omhels ik opdat het licht bevrijd wordt…

De tak gebroken deelt de schaduw mede ontmaagd door het zwaard van de eenvoud zoals ik al wist tijdens het begin zijn spreektaal lippen trillen de zaadlozing uit elkaar als een dode kip laat hij zich pakken voegt hij zich zijn worst bij het uitgestalde vleeswaar van de Agrarische Hema die soms neigt naar het Oosten dat zucht onder…

Het bed van sacrale dromen opgebroken tot knietafel van boetvaardigheid in scherven van licht druipend op de wanden van zijn cel doopt hij zichzelf als onbestaande drie tekens als zwarte schaduwen afgetekende tralies op een zware deur het geheimschrift kiert er tot in de gangen het gaat er onuitgesproken over de tongen er waart een duister…

Warmte strekt zich uit in de stilte van jouw zijn waar kijken niet genoeg is en horen nog geen luisteren in dat licht hoef je zelfs niet te fluisteren. Jij weet dat ik weet dat wat er is niet meer wijkt je hart het verstand verslaat en stilte dit nog verder voedt omdat gedachten en gevoelens nog duidelijker zichtbaar worden.…

we deden het ja we deden het niet omdat we het moesten doen of omdat we niets anders konden bedenken dan elkaar beminnen we deden het daar niet omdat ik het vroeg of omdat jij dacht dat het zo te pas kwam nee we deden het daar hoog in de grot omdat het in ons opkwam om daar boven de wereld verheven kijkend naar de blauwe bergen de…

en dan zo-even en zo fictief dat god de namen niet eens wist sloop hij in de rode nacht als een dief door de sponningen van het duister…

tijdens de duistere dagen ontdekken mensen elkaar en elkanders kwetsbaarheid...…

Het keurmerk voor de dark rooms gaat niet door Ondanks totaal gebrek aan hygiëne De vrijplaats voor een heimelijke scène Blijft ongezien en onverminderd goor Al zullen daaromtrent de meeste gasten Zelfs mèt een keurmerk in het duister tasten…

op te fleuren, op grasheuvels van humor, liefde te hervinden twijfels moet ik verslaan, wortelend in een duistere, geheimzinnige wereld de draak van de leeuw scheiden, krachtig verholen als je levenspad, duistere dalen te verlichten, uit het fijnste marmer gebeiteld terwijl mentale vragen hun eigen leven leiden.…

kijkend in de diepte zie ik in de duisternis mijzelf weerspiegeld op de bodem van de hel met de vlammen die mij verteren het water naar mijn lippen en de aarde die onder mij scheurt, reik ik in verstomde schreeuw naar het licht en snak naar lucht. maar het is zij die mij verstikt; serpente divina van Eva en Medea, genadeloze kenniskronkel…

Maar iedereen wacht op die duistere rust, want ieder mens is zich van de dood bewust!…

Nog dwalen de gedachten in verdachte omstandigheden door de wellust van de nacht heksen vervullen nachtmerries met laakbaar amusement dichters vullen lege ruimtes honger dwingt de mens tot dwaze dadendrang ontlasting zorgt voor hoop en wie werkelijk waakzaam is ligt woelend wakker in het zweet ademhalend uit het dikke donker ontmaskering…

hoe gedegen is mijn trots telkens wanneer het streven me laat dolen in de duisternis vol raadsels, raadsels waar mijn hart van overslaat en spinnen in hun eigen web verpauperen tot het skelet verfijnt tot raadselachtige dromen deuren afgehangen in kozijnen van meerdere modellen, al modelleerden ze allen te hoekig en scherpten ze hun snede…

Over het licht en de duisternis Als het licht de duisternis verlicht Verschijnt alles voor ons aangezicht En heel misschien Gaat u dan zien Wat de schepper heeft verricht. De schepping die op ons is gericht, Hoort daarom in het volle licht.…

dromend in zenuwachtige wind dwaalde ik zwevend langs gangen van duister door hoge poorten en openstaande deuren langs plafonds en randen van verstikking mijn beklemmend hart angstig zoekend naar de uitgang in wilde achtervolging van het naderend onheil paniekerig en met bonzend hoofd hoorde ik in ademnood plotseling de kwinkelerende…

De dagen hebben zoveel duisters in zich. Nee, dat hebben ze niet, maar jij ziet het zo. Je merkt het licht niet meer op en zo wel dan is het te fel en doen je oren veel pijn door de buitengeluiden, soms zelfs door vogelgeroep.…

Met het afscheid van het duister, in de omarming van de nacht; maakt dat 't dempen van gefluister vervliegt in 't geheel,fragiel en zacht. En in de geleidelijke overgang van het duister naar 't licht; brengen de ontwaakte gevleugelden gezang, in 'n gedachteloze taak die wordt verricht.…

in de greep van de schemer vertaal jij de beelden beduidend anders dan ooit tevoren angstvallig hou je vast aan al datgene dat je lief is om de schijn te vermijden is niets wat het lijkt duizend vlinders in de lucht brandt de zon van binnenuit…

Waar ‘t teder licht vredig schijnt en geluiden aan mij voorbij gaan Kom ik weer langzaam overeind kan ik weer op eigen benen staan Waar ik zwelgen kan in het licht en ‘t dromen lange vergeten ben Zie ik je eeuwige schoon gezicht zie ik dat ik jou van vroeger ken Waar er stilte rust in eeuwigheid en waar ‘t serene wordt gehoord Daar woont…

Zwart is het duister Waarmee 't gewaad Van 't middernachtuur Onze aarde omslaat. Hecht zich de ellende aan onze schreên, Dan is het donker om ons heen. Maar 't diepe duister Van 's hemels trans Geeft aan de sterren Meer gloed en glans. Wanneer de ellend' bij ons zich vest, Dan kent men onze ziel het best.…

Toen daar die dag, dat moment toen daar de bodem viel Toen het zwijgen de adem benam kilte het hart bevroor de ogen zich sloten Toen, ja toen zag ik het pas de spiegel die brak de illusies die vergingen Al mijn tranen al mijn woorden ze werden uitgewist door de laarzen van het gelijk In de tunnel van angst zocht ik het licht…

wat de dennen fluisteren bij het wiegen op de wind in treuzeltoon getint onder jagende maan het klagend ruisen van eeuwenoude verhalen uit zure zavel gezogen over soortgenoten al lang vervlogen die nog spraken van doksalen in verzonken kloostergezang het vreemde licht boven kruisende banen met de lokroep van heidense nazang wijdste…

waar zijn de woorden de woorden die je zogenaamd hoorde mijn lieve woorden, eerlijke woorden wijze woorden, klonken soms als akkoorden waar zijn de antwoorden de antwoorden die niet aan mij toebehoorden jouw lege woorden, onhoorbare woorden onuitgesproken woorden, brengen nimmer antwoorden (noch rust)…