Alle inzendingen over EK-finale

Dit stem Pa droewig hier op die plaas as ek dink dat jy môre mondig word. 'n Pa wat jou niks kan gee. Ek gaan nou slaap, met die wete, dat ek weet dat jy weet dat partytjies vir die wêreld, nie groter is as die driehoeksband tussen jou, my en God nie. Môre as ek dood is, is, was en bly ek nog steeds jou Pa.…

De absolute piek tijdens de halve finale 9,6 miljoen kijkers dus 7.2 miljoen Nederlanders tijdens die halve finale keken absoluut niet!…

Ek en jy Madness. My meisie wat op haar eie wysie dans.…

Jy het my gedruk na ’n eensame hoekie op ’n eiland, waar ek helder oordag drogbeelde sien fladder in my geestesoog. Dit gaan nie goed met my nie, nie na jy my by jou wêreld ingetrek het, my getap het, misbruik het, ek maar net nog ’n voetstoeltjie in jou sekskepades was nie.…

Ach, denk maar zo: het scheelt je weer benzine! Want anders reed je nu - vlag in de hand - Met je claxon vastgeplakt door Nederland; Nu hoef je slechts een stripje aspirine Oh, en: een penalty, dat heb je in je benen Maar goals in eigen doel, dát kun je trainen!…

De Engelse dameshockeyspeelsters waren, zo leek het, net iets gretiger, maar de oranje leeuwinnen hebben alles op alles gezet, terwijl de scheidsrechter bepaalde cruciale momenten ten nadele van onze dames blijkbaar niet heeft gezien. Heerlijk dat Maartje Paumen er ondanks haar blessure toch bij kon zijn, al kregen ze hun tegenspeelsters…

onrustig bewegen kleine voortekenen die schrijvend de wind al de weg wezen van licht tot matig naar krachtig en stormachtig daarboven verliest de mens zijn levensrecht dan is het spel gespeeld worden fiches ingewisseld voor het laatste heel zoekend in de chaos blijkt vrijwel alles kapot maar ergens klinkt toch de finale…

lege letters rijgen zich als kralen aan een koord langzaam ontstaat wat ik je zeggen wil: het laatste woord.…

Er rest mij soms maar deze éne behoefte, te rusten, en met een bloem tussen mijn tenen en een ring van zonlicht op een knie niets te zijn.…

Zonovergoten plas glitterglans glasgeblazen verstilling stenengooiers testen het draagvermogen in sluiers duiken bomen in de verte Zon op de plas de rietkraag kraakt en ruist feërieke finale van een bewogen jaar De reiger krijst als een feniks op zijn nest roept om nieuw leven ontsteek het vuur en dans…

Afdalend in het voorportaal van de eeuwige vrede waar een enge ziekte mij verhindert het leven nog langer te vieren en met de dood in mijn ogen tover ik een laatste glimlach om mijn mond op weg naar de finale.…

Ik sprak tot U, maar dronken, tot U, die in mijn armen lag: ‘de wrange wereld ligt verzonken en nimmer, nimmer meer, de dag! Ik ben van U, nu ik U kus voor U en U alleen en al ons dromen en ons doen was dus dat ik met U, werd één! O deze nacht, o deze nacht een tijdeloos verblijven, de viering allerschoonste pracht in twee verwonde…

eindeloos lijkt mijn straat in gezichten herken ik lichtjes die vallen als regendruppels tegen mijn raam er bestaan geen regels voor dit hier dit bestaan geen naam kan ons helpen op weg in een baan die wetten en instanties begeleiden langs gangen vol regels ik tel mijn dromen nooit meer die tegels die ik schilder in elke willekeurige kleur…

Wanneer je beelden van Oranje ziet, Als wéér een tegenstander is verslagen, Begint het in ons hele land te dagen: Ultieme glorie ligt in het verschiet! Dus hoe en wat, dat is niet relevant, Maar breng de wereldcup naar Nederland!…

altijd gerend stilstaan is voor de zwakken, gewend te vallen en weer op te staan, alles op zijn eigen manier uit te vlakken, hier kom ik dus ruim baan. Nu is de snelheid eruit en besef gekomen, nu is er niets meer om voor te knokken, geen doel meer geen dromen, geen fantasie om op te gokken. Voorbij nu want ze laten hem vallen, voorbij…

Kantelt nu de zomer naar een roestbruine herfst ouderdomsvlekken kruipen door een sproetengezicht purperrode neuzen, kil-rilgevoelens. Gorgelende radiatorgeluiden schemerlampenromantiek op een vroeg aanvangsuur een rappe vleermuisvlucht dringt door het laatste avondlicht. Bob Dylan kreunkrijst kritisch van zich af op 'TEMPEST' Teksten…

we dansen niet meer -nooit meer- samen toch is de laatste dans voor jou: tot het touw stil hangt als het doek valt is het poppenspel voorbij…

We gaan de finale halen We gaan stunten Bij verlies: balen Bij winst de euforie Brazilië 2 doelpunten Maar wij hebben er 3.…

WK bood stof voor twintig snelsonnetten En dat is inclusief dit exemplaar Voor onze lezers vast een mer à boire Dus reden ons hierna te gaan resetten Tja, een of twee of drie: too close to call Der Mannschaft won net wél die wereldbol…

Toen was daar jouw finale verbijsterend mooi zoals je ging en puntgeslepen scherp jouw blik de laatste akte schetste de wereld draaide door terwijl een ogenblik van o zo waardig zijn zich kleedde zoals je was geweest niet één keer keek de tijd nog om maar snelde voort in het tumult van veel te schelle stemmen de dag kromp stilletjes ineen…

Met achtentwintig benen – niet met één - staan we met Nederland in de finale. Nu vol erin na deze generale. De borst vooruit, met het gestrekte been. Ik ga ze helpen om de strijd te winnen. Mijn pils en chips werk ik ‘vol gas’ naar binnen.…

het schijnt me soms toe de keuze is een mond in de einder om er vaagweg in aan te belanden maar naargelang de monding met spaarzame passen uitdijt in een meanderen van het oeverloze naarmate het gewicht van hetzelfde water toeneemt word ik steeds minder bijna drijvend naar de afloop minderend als de loop van een kanon steeds meer kantlijnen…

lethargie van teveel info zij schermden af konden de conclusies niet meer behappen omdat zij te erg voor woorden waren in vreselijke existentiële pijn zonder kans op verlichting of mogelijke escape zonder delen en troosten want de dood is nergens van op de hoogte enkel het gebeuren rouw en passie van binnenuit treuren in deze finale…

Doe mij maar Marleen Of anders gewoon Marian Voor hen ga 'k dwars door alles heen En hoef ik niet te weten wat Oranje kan Inspiratie: EK 2012…

water hul naels grou breek vir ‘n druppel in die knol die aarde is leeg tot in die bol vannag as die uilveer op die duine val moet ek besluit of ek gaan klou aan die krotbuurt wat nie wil bloei of hierdie grafdorp verlaat wat nou vir jare lank, hel uit ons skroei…

Ek sien jou trane deur lang hare ween, waar jy op ‘n sofa sit, voete - kruisbeen. Ek wil so graag klim, in jou komposisie, saam jou hartseer deurmaak, verstaan, jou uithaal, uit jou ongemaklike posisie. Ek voel hoe jou vingerpunte, die snare pluk, ‘n hartverskeurende gehuilsnik, onderdruk.…

My sigaret-as raak afval en die asbakkie is net-net te ver; Story of this land's life, ek sê. Al die glase rooiwyn verwar my, tot ek later heeltemal beskonke en heeltemal deurmekaar, voor Danie Theron se graf hurk. Dis vrugbare Afrika-grond wat deur my vingers peul. Met oë wat sukkel, lees ek die grafskrif: Daniël Johannes Stephanus. 1870-1900.…

als grand finale schiep de Heer zijn meesterwerk Hij noemde het vrouw…

Het is compleet volledig zuiver in mij, wanneer ik toegeef niet finaal zuiver te zijn.…

Hoewel nog nooit opvallend kloek wandel ek weer vandag daarlangs en ondiepsinnig vergewis ek my dat ‘k leef en selfs, danksy jy-weet-wat, stomgelukkig, bly.…