Alle inzendingen over Gezicht

opnieuw raakt mijn stem de dagen van dobberende bootjes op vuurduinen te traag tussen vreemde mensen ik ben getuige van mijn mond waarin iedereen verdwijnt en de zee hetzelfde begint te zijn kinderen lopen naakt hun lijfjes voorbij met licht en schelpjes aan het oor in en uit het water, hun adem langs de barensweeën alsof…

ster samen stil te staan een kroel die me laat smelten als sneeuw voor de zon zo in jouw armen liggen tot de morgen komt op de wolken dansen het maakt me niet meer uit als ik verdrink in jouw ogen die met me praten zonder geluid ik heb jou nog niet gevonden dus ik weet niet wat ik mis en alles wat ik voel is een gevoel zonder gezicht…

Haar ademlucht van zuiverheid staat vaak ten taak, de labiliteit waarmee zij lege tijd verslijt opent zij bewustzijn in het licht wat heeft mijn strelen aangericht haar ogen zien mijn zielsgezicht. *…

Keek in de spiegel en zag twee gezichten dat van m'n moeder en van mij het leek of ze even tegen me praatte en over m'n schouder tot me zei 'k Ben trots op je meid, je hebt het goed gedaan ik knipperde met m'n ogen en was weer alleen het was of ik me opeens beter voelde toen zij in de spiegel achter me verdween Ik zag in die gezichten…

Al die mensen zeggen: je moet ophouden met die onzin eindelijk word je ouder zie je die gezichten dat zijn gezichten van mensen die ouder zijn geworden en die mensen zijn opgehouden met die onzin…

enkele meters van de kant aan de rand van zand en water drijft een schaduw over zee de geesten van het hoge woord ze blijven golven in mijn hoofd met spottende baren ik wil ze niet horen of zien die gezichten van water zout lost immers de kou niet op die zich nestelt rond mijn hart mijn gevecht tegen de onzee strandt in enkele tranende…

Soms als ik denk dat ik leef loop ik rechtop en spuug ik het in mijn eigen gezicht Zo vertrouwd als het voelt is het ook…

geniet van het weidse vergezicht de omgeploegde velden het taluud met wilde bloemen de koeien in de wei moet ik daar weer aan denken echt ik voel me blij mijn blik is op het water gericht het water van de Lek en de Linge rijdend over de dijk ben ik plotseling in Spijk ik zie daar vreemde dingen verscholen in het groen staren drie gezichten…

Paspoort van poëzie voelt zich een verstekeling, met of zonder gezicht. Na de woordsporen kwamen de maskers tot leven, weer doorgegeven. Muze is lijden, schaduw zien aan gene zijde, nooit ziet men het geheel. Ontdooide teksten, ontplooit zich in de breedte, oneindig even.…

Mijn gedicht kent geen gezicht alleen de contouren zijn nog vaag zichtbaar een neus, ogen en een mond het is gewoon niet klaar het komt er ook niet van want dan zou ik jou beschrijven en alleen jij weet dat ik dat niet kan het zal zo blijven mijn hart is gesloten mijn vuist gebald geen pen kan ik nog houden geen gedicht kan ik nog schrijven…

Je schildert gezichten op plaatsen waar geen mensen komen klopt jouw hart in schilderstreken je kleurt het zwart terug in het landschap vergane glorie maakt plaats voor duisternis en hoop in het grauwe moeras verzaken ambtenaren in groene taken verstand verjaagt gevoel die ziel gaat voor de wanhoop op de loop het koninkrijk…

Je bent mooi, maar jij nog mooier Je kijkt me aan, maar jij nog langer Hoop spreekt uit haar ogen, Berusting misschien nog wel meer Het gezicht vervaagt, als inkt zonder veer Wordt rimpelig maar dan weer helder Kikkers kwaken kort Zouter wordt de oppervlakte Jij bent het die mijn hand pakte Het beeld verdort…

Zou je mij willen beloven dat de duisternacht verdraagzaam blijkt voor alle mensen die lijden in ontheemde landen in den verre je doet geen oog meer dicht als het duister volstaat in haar falen iedereen in de steek gelaten met meer wanhoop dan jou lief is er is geen weg terug heimwee dient slechts illusie we weten allemaal beter tijd…

spant de herfst de snaren, hoorbaar over heuvels, over dalen, verdeeld over alle jaren de toon gezet, onzichtbaar, onstuitbaar binnen de regels van het spel, we zoeken het gras waarop we lagen, wat zich weer heeft opgericht het beantwoordt alle vragen in het labyrint van dromen, het geeft een oud gelaat van de verbrokkelde dag een nieuw gezicht…

Een boek waar het wemelt van gezichten. Onder de gezichten zijn durf ik niet Ik heb geen berichten voor talloze halve en hele gezichten Voor de gezichten van facebook. Wie zijn toch al die gezichten? Kunnen ze mij daarover inlichten? Wie gaan daar over, geheime diensten, of de bespiedende winkelcamera?…

Een blij gezicht te zien van die blinde man. Die blinde man die zo gelukkig lachen kan om al die levenszaken zonder licht; waarop hijzelf geen zicht heeft, maar die zijn geest fantasievol prikkelt in een eigen licht. Zijn zien is spiritueel naar zijn eigen woord. Zijn zien is soms scherper dan het een ziende uitkomt en bekoort.…

en vermoedelijk ook te oud ik ken geen fladderende vlinders die me op een zomerochtend als een prinses wakker kussen er dwalen geen rupsen onder het strakke korset van mijn bevallige onderbuik de vogels in de tuin vallen doorgaans stil als ik over knuffelen begin er is geen uitzicht in mijn heimwee-droom het zijn allemaal lieve gezichten…

De vlag wappert Bij elke stap De politiek Legt handen om de vlag Wie krijgt het gezag Wie doet nederland eer aan Wie bezorgt Nederland een goede naam Welke kopstukken Mogen in de arena van Europa Het land gaan verdedigen Met een sterke leider aan het hoofd De milieuproblematiek gaat boven het sociale gezicht Dat is een grote dramatiek…

in wanhoop Onze god Van onze cultuur Staat reddeloos tegen de muur Want de god van de levenswanhoop Is een doordringend geluid Leeft op straat Lijkt het kwaad Maar is voor veel mensen Die wanhoop beleven Hun laatste toeverlaat Onze god Met zijn Pracht en praal Schenkt Velen van ons weder Een heerlijk feestmaal Lijkt Verschillende gezichten…

met 't licht op ons gezicht omhoog geheven wachten wij de dagen af met de taak op aar'd aan eenieder van ons gegeven met liefde omringd opdat eenieder zingt; en zoveel andere mooie dingen ieder met zijn eigen gave als je maar bij jezelf blijft; trouw aan je identiteit je persoonlijkheid bent wie je bent waak erover in deze verwarrende…

boven de herberg op de eerste verdieping ziet Vermeer het licht het gouden zonlicht spelend over de daken van de stille stad acht uur wijst de klok boven de Schiedamse Poort een windstille dag een paar minuten een verticale streep licht op de ranke toren van de Nieuwe Kerk spel tussen schaduw en licht stad water en lucht…

er was alleen een silhouet getekend in het felle tegenlicht er was alleen een schaduw nooit meer zag ze zijn gezicht de inkt is verbleekt alleen de echo is gebleven van gehate woorden hardop neergeschreven overmoedig had ze gezegd: ik zal je gezicht nooit vergeten haar geest veegde het weg het waarom wil ze niet meer weten nu…

dan is er ineens zo'n aaneengebonden nieuw geboren woord op de vroege morgen zo’n spimpelwegge duiding 0nbewus verwant aan jou onder een warme ochtendkus ik veel van je hou lief jij bent me zegge…

Een laagje verf maakt meestal alles beter Het houdt ook nog eens langer op den duur Een dameslach, spontaan en puur natuur Is voor de man concreter en completer Zo'n lach is gratis, eindeloos en echt Dat kan van al die smeersels niet gezegd…

Door goed te kijken naar het achterwerk De kont is hun unieke handelsmerk Maar ik zou die van u niet kunnen scannen Want ik zie nu al nauwelijks verschillen Is dat nou uw gezicht, of zijn het billen?…

Hij is goedlachs, de man die ons al jaren Zo onbekommerd door de crisis leidt. Bij elke tegenslag of moeilijkheid Weet hij altijd zijn kalmte te bewaren. Maar wie hem mild een paraplu aanbiedt, Krijgt bits te horen: ‘Nee, dat wil ik niet!’…

Handen pakken elkaar vast en laten niet meer los samen blij verrast Op mijn gezicht een lichte blos Mijn handen klimmen naar zijn gezicht Die van hem gaan mee... Het is een stil bericht...…

helaas noodgedwongen heel snel leerde jouw bestaan heeft dit allemaal gezicht en body gegeven de generaties zijn in jouw gedrag en voorkomen subtiel af te lezen in jouw ogen is de historie met expressie in veel kleur beschreven…

De lach op jouw gezicht is de inspiratie voor mijn gedicht. De lijnen in je gelaat vertrekken. Sommige krimpen, sommige strekken. Je gezicht wordt al rapper steeds en steeds knapper. Je mondhoeken trekken in een krul, je lach is spontaan en o zo gul. Zelfs je ogen, die lachen mee, mooi diepbruin van kleur, alletwee.…

heb de groeven in je gezicht gelezen bladzijden vol lichaamstaal gezien en nog kan ik niets van je ziel meebeleven omdat jij haar nog niet hebt laten zien keek terug in jouw lange geschiedenis de lijnen uit je hand hoe jouw leven toch verstrikt is met wat chaos en zelfs hier en daar een noodverband verrassend klinkt je stem…