Alle inzendingen over Gij

tot het licht hebt Gij geroepen de sterren ontsteekt Gij in stilte U bent de cartograaf van hemel en aarde de zeeën in druppels verdeeld ebbe en vloed wachten op de dageraad mond op mond de eerste mens beademd Gij telt de tijd en de haren op mijn hoofd…

Er weent hier geen, Er heeft hier niemand vreugd: Gij hebt de oude Bols alleen Als nationale deugd. Gíj drinkt en zwelt, gij ademt stank, Luid wordt uw vuile aard; Ah, barsttet gij maar van de drank, Gij zijt uw drank niet waard!…

\Ik doe mijn armen open en sluit ze er in bijeen, en vreugdetranen lopen mij langs de wangen heen… Ach, wist gij, spreek ik stille, hoezeer gij wordt bemind, gij, kind, om moeders wille, gij, moeder, om uw kind!…

Gij ziet geen meisje, of straks zult gij haar vleien, roemen,— Dus mocht men u, met recht, de a a p der juffers noemen!…

de naam was altijd jos wonderkind of total-loss? die vraag is nooit geweest ik ben beperkt van geest mams noemt mij slurper sloddervos…

Mensheid, deel van de natuur met de minste wijsheid; hoewel gij de enige zijt die kan spreken, zult gij niet antwoorden. Deze vraag is te groot voor u, ze omvat teveel waar gij niet bijkunt. Waarom zijt gij dan de enige met het spraakvermogen?…

Zoudt gij niet welkom zijn! Brengt gij niet, brengt gij niet Zoele lucht en zonneschijn? Lente, zinnebeeld der jeugd, Hoe kunt gij mij behagen, Hoe kunt gij mij behagen, Mijn gehele ziel is vreugd! Wat geeft gij lieve dagen! Waar gij uwe ogen slaat, Pronkt de grond, pronkt de grond Met bevallig bloemsieraad.…

Uw zoenen zijn als zacht satijn, waarmee gij mij ten dode streelde. Herboren tot gedeeld genot; uw welving volg ik in het laven. Gij drenkt en kust mijn lijf tot lust; hoe stilt gij mij tot overgave.…

Mijn broer, gij leedt Een einde, waar geen mens van weet. Vaak ligt gij naast mij, en ik Begrijp het slecht, en tast en schrik. De weg met iepen liept gij langs. De vogels riepen laat. Iets bangs Vervolgde ons beiden. Toch woudt gij Alleen gaan door de woestenij. Wij sliepen deze nacht weer saam. Uw hart sloeg naast mij.…

Wanneer ik tot u kom, dan lacht gij zacht, En somtijds klaagt gij, maar als zij, die spreken Van vroeg're smarten, die als dromen weken En waar men in de droom om weent en lacht.…

Waarom moest gij dan komen in de nood, Ik riep u niet; wat dood moest zijn, wás dood, En voor de rest, - ik had het ook gedragen, - Gij hielp toen goddelijk dit leven schragen; Maar ziet gij niet, nu gij mij wilt verlaten, Dat ik het weer, maar meer dan ooit, moet haten?…

Het hoefgestamp der muilen mindet gij, Zweepknal en ’t raatlen van de hoge wagen, Wanneer met uwe maagden bij het dagen Gij toog naar ’t strand om nieuwe wondren blij. Bij ’t balspel toondet gij vorstin te zijn, En groot te wezen als u dreigt gevaar, Gij werd de zwerver van de zee gewaar En zag zijn wezen, ondanks armoe-schijn.…

wiens licht noch nooit is uit gegaan, Maar die gedurig brandt bij ons, of d'antipoden; Gij, die geen zwavelstok noch vuurslag hebt van noden, Om (of gij wierd gedoofd) u weer in brand te slaan: Gij van wiens vuur al de planeten en de maan Haar leven trekken als de mensen van de broden, Ja, zonder wie ons vuur geen pot zou kunnen zoden, En…

Gij leeuwrik en gij nachtegaal Al zingt gij heel verscheiden Toch hou ik van u beiden En hoor graag naar uw zoete taal Wanneer ik dwaal Door bos en veld en weiden! - En naar uw juichen en geklag Mocht ik wel luistren nacht en dag.…

Gij hebt dit graf gebroken nu En wij kunnen niet blijven staan Nu Gij daaruit zijt opgestaan, Maar toch, hoe was het vol van U. Het hart dat gij geschapen hebt Werd ledig van Uw hemelvaart, En 't oog heeft blind omhoog gestaard Omdat Gij het verlaten hebt.…

andermaal sprak God tot mij in bedekte termen Julius, waar zijt gij toch mee bezig al die woorden die gij laat zwermen uit uw verzen voelt gij u nog in het aardse aanwezig ach Heer, wat is toch mis aan het spontaan roepen te juichen in overvloed ik ben toch niet geschapen om te wachten tot de vermaledijde dood…

Gij preekt: 'de tijd vliegt snel; het vluchtig leven slijt!' Och, wees gij zelf nu ook wat zuinig met de tijd. ----------------------------------------- uit: Gemengde Gedichten (1881)…

Door Hem, voor wie geen tijd verloopt: Gij zult ze als zielsherinneringen, Eens wedervinden, eens die zingen, Aan Hem, in wie gij stervend hoopt.…

Doch of ge staat of dat ge zit, maak dat gij God te voren bidt,      Opdat gij zegen krijgen meugt en zo geniet gij rechte vreugd.  3. Maar hoe het zij, toon blij gelaat en houd ook zoete tafelpraat.  4. En als gij naar de spijze tast, zo dient hierop te zijn gepast.      …

Nog nooit hebt gij, mijn heer, de waarheid niet gemogen. En op het veld van eer, heeft uw waarde nooit gelogen. In uren van geleden pijn, bad gij voor zielenheil. En zelfs voor Gods' aanschijn, had gij geen gramschap veil. In mooier dagen, leek gij haast, een koning, in glimmend harnas.…

Ik ben de wolk, Gij zijt de zon.... Ik ben gezwollen van 's levens wee.... Loom drijf ik heen, naar de zon, de zon, over berg en bos, over stroom en zee, naar de zon, de zon! Gij zijt de zon! Met gouden zomen omkleedt Gij mij; uw zachte glans omvaâmt mijn wee, doordringt het gans tot al mijn tranen nederstromen....…

December: duurt gij maandenlang? Zal ’t nieuwe jaar ooit komen? Uw bijbelse fantomen Benauwen mij, gij oude tang! O maand van preek en psalmgezang! O gloriemaand der vromen! December: duurt gij maandenlang? Zal ’t nieuwe jaar ooit komen?…

Nooit zult gij weder dezelfde wijn drinken Als hedenavond. Nooit breekt gij meer open Dezelfde vruchten. Al uw liefde en hopen Verzinken.…

O' lief'lijke dood begrijp van mij dat ik niet begrijpen kan dat gij neemt die mij lief is die mij toebehoort want hoe moet ik zonder hier bestaan wat rest mij nog als gij neemt wat u lief is mij langzaam vermoordt…

De Dood zat in u en ge wist het niet, Hij scherpte ’t mes al en ge wist het niet – Gij en uw jonge vrouw, gij schertste en lachte – Hij mikt naar ’t hart en hij mist het niet.…

Weet gij nog wel, hoe ik toen vermeten Mij op uw lippen nederboog? Gij beefdet voor mijn kus. Toen zag ik Een traan, die glinsterde in uw oog. Er volgde op deze zonnestralen Een lange nacht. Gij noemdet spel Wat andren levenslente heetten. O zeg, mijn lief, weet gij 't nog wel?…

Mijn broer, gij leed Een einde, waar geen mens van weet. Vaak ligt gij naast mij, vaag, en ik Begrijp het slecht, en tast en schrik. De weg met iepen liep gij langs. De vogels riepen laat. Iets bangs Vervolgde ons beiden. Toch wou gij Alleen gaan door de woestenij. Wij sliepen deze nacht weer saam.…

Gij zijt de goede vrouw ten drempel mijner dood, - Gij die me uw ogen als een zomer-nacht ontsloot Vol wondre lichten en vol rust'ge duisterheden; Gij die me uw leden als de rijkste herfsten bracht, En, schoner dan een schemering, de zéekre kracht Van vredig leven en zich goed bemind te weten.…

Het lam des offers is gekeeld, o gij, zijn blanke nisse. Gans uw gedaante is als verklaard; uw gang is eêl en zedig; gij zijt gezuiverd, of gij waart van zekerheên volledig. En waar mijn eigen leên en brein van levens-koortse dorden, is 't, of mijn weiger medelij'n mag eindlijk liefde worden.…

ik zal u sussen; gij zult rusten; gij zúlt slapen, gij, die de Liefde draagt die niemand heeft bemind.’…