Alle inzendingen over Glans

glazen geleide bolide kijk ik naar de koude kant betonnen wormen kruipen over zwarte paden - met witte streepjes ze zijn al gevuld met stromen heersbeestjes doorhangende lijnen spannen van paal naar paal naar paal, de grond is bevroren wit laagjes water plaveien hun pad naar de Po altijd vooruit altijd lager van glinst’rend naar brede glans…

Gij dan, die in 't naakt de zonde ziet, Die zijn heiligste glans ook in 't beeld verbiedt, Die wilt dat ellende - ellende verrijkt - Ten minste gehuld vóór uw poort bezwijkt, Wat laat gij de geest vol schaamte gaan In de waaiende wereld der vijgenijgenbladblaân? Moest hem niet zediger zorg besteed?…

De deuren stonden altijd op een kier: ik kon de bibelots soms horen praten, de glans van tafelzilver leek een teken. Ook woonden ouders er nog ernstig in leven. Ik durfde 's avonds niet te komen waar slechts fantomen mochten wonen, eendrachtig samenhokkend in de nok, met schilferige stemmen in falset die doedelden rondom mijn hoofd.…

Op het speelplein van de steden en de dorpen wordt de voorspelbare eindigheid uitgewist, gedenktekens van de oude tijd, ook die van wanhoop en extase, tranen lekken uit werelds ogen door scheurtjes van de dageraad, schudt aan de magere stammen van de levensboom tegenspoed kerft zich in stenen, voorspoed als fossiel als die de glans van…

penseel geleid door niet vaststaande waarden, daarmee schep je een naakt bestaan van onzekerheid, ontdaan van alle eroderende rozengeur en maneschijn als contrast, de norm zit in het zelf schenkbaar als oude wijn die de jaren heeft doen slijten, maar op het etiket, met zijn unieke smaak en geur, de toets van tijd in kwaliteit met glans…

Wellicht heeft iets van echt en waarheid de mooiste glans samen innig door het leven dansen steeds de beste kans. Voel je dan het innerlijke geluk zonder steeds een vraag gewoon allesoverheersend als een fraaie liefdeshaag.…

overgaat in geluid gecomponeerd tot een fragment, zinnebeeld als decor op het fluwelen doek van de nacht, we zochten naar duizend vlinders van lichtzinnigheid, vonden die in de magische paringsdans van elk mens en dier, ondeelbaar tijdloos houdbaar ongeacht de strijd, het moest zo zijn dat wij als reizigers die de glans…

geëmotioneerd daarvoor geldt een studie hebben wij nooit geleerd De min sprak bedachtzaam was het er duidelijk niet mee eens Stel wij waren er niet er was niets te berekenen troosteloos gegeven vind je niet Ja dat kan jij nu wel stellen sprak de plus met sombere stem In zijn hoofd een diepe rimpel maar zij hebben en geven het leven glans…

goud, waarme Hij nare angstvalligheid, en vaa, en creple drómen Van 's mensen lichaam strijkt, en berg, en bos, en bómen En steden volkrijk, en velden met het vee In duisternis verdwaald, ons levert op haar stee, Verheugt hij, met de dag, het Aardrijk en de stromen: Maar d'andre sterren als naijvrig van zijn licht, Begraaft hij, met zijn glans…

In de grauwe lucht glimt de hoge glans van kinderogen. Een ijskoude wind zucht mijn huid vol kippenvel. De hagel roffelt en ‘tikketakt’ met driftige stoten op het zinken dak. De nijdige wind ‘smikkesmakt’ de pijpenstelen tegen 't venster aan. Speels worden de waterpijpjes stuk gedaan.…

De zonsopgang “een nieuw begin” kleurt de horizon krachtig en helder Verlicht je pad en brengt veel vreugde Geeft je de kans om te kunnen groeien daar waar jij vindt dat nodig is Het zorgt voor glans en laat je stralen Je innerlijke gaat weer bloeien… Verwarm dan je omgeving met jouw warmte open je hart voor elkaar dat maakt vriendschap…

De rijkdom moog de zucht van lage zielen trekken, En in verbasterd zaad een vuige hoogmoed wekken; De Moed veracht die glans, en ’t geen zijn boezem vleit, Is ’t zelfgevoel der deugd in al heur waardigheid.…

Nature, die daar schijnt in droeve damp begraven Door ‘t missen van uw glans, betreurt haar rijkste gaven, Die ge altezaam besluit in plaats zo nauw bepaald.…

Met blauwe glans verlichtten de ogen het bleke gelaat Met flauw en weifelend schijnsel, als hout dat langzaam vergaat. `Wat blijft gij daar en op de drempel stil en dreigend staan? Ik heb U daareven geroepen; kom binnen en raak mij aan. Uw witte koele handen bezitten wondermacht Reeds hebben ze menige lijder rust en genezing gebracht.…

De zachtroze lichte glans lijkt op zijn lange dunne sokken sneeuwknisperend weggelopen vreselijk koud twinkelt sterrenstof, danst om de herstoffering met zijn adem. Indrukwekkende koude luchten lonken avontuurlijk en tevreden, randen zachtwit omzoomd van ijsbergen de ijskoning ontwaakt, wil de hele wereld gaan bevriezen.…

In het wemelen van het licht aan de einder doemen jouw lieflijke trekken op, de glans van jouw gezicht ontstaat. Ik open de droomsluizen van de tijd; simultaan met mijn aards bestaan leeft jouw droomgestalte in mij voort, begiftigd met verborgen, immer groeiend leven.…

Geen kleur is te bedenken, Geen glans heeft schoner gloed Dan die van deze vogels De veêren schittren doet. Roodgoud met groene weerschijn, Azuur en hemelblauw, Paars, violet en purper, Die kleuren draagt de pauw.…

op zonder gewicht met water omkleed lag ik fluweel herboren in je armen, je was mijn moeder ook een man mijn zoon een vriend die ritueel verlangde naar zoutwaterzoenen terug gingen wij naar zuiver koestering met goede smaak Ach aankijken deed ik je niet wij zagen met andere ogen wij waren deel, zonken samen als geheel, dieper nog dan glans…

Wie de beloofde glans van z'n toekomst doorstaat, draagt een bloeiende woestijn in zijn ogen en verjaagd de schaduwen tot aan de dageraad.…

Vroeger hadden ze nog glans, werden ze nog oordeelkundig gebruikt, bemind gedurende de winterperiode, een kwestie van overleven. Prachtige, waardevolle soorten, voor ‘t eerst voer in het assortiment van alle schuilende wintervogels, die heel wat inspanningen geleverd hebben.…

Als ik door vensters kijk, zie ik dennenbomen, die hun glans verloren hebben, idyllisch na nieuwjaar, allesbehalve eentonig in onze oude wijk. Gisteren viel hier weer heel wat te beleven, een afwisselende dag. Mensen kwamen uit de winkel gelopen en uit het café. In 't dorp bleek iemand vreselijk gehaast.…

Vaak, op de sombre maartse dag, Verrukte mij uw lieve lach; Maar in de glans der volle Mei Ging ik uw lage steel voorbij. Vergeefs riep gij: "Vergeet-mij-niet!" Het roosje zong een luider lied, En duizend bloemen, trots en hoog, Verleidden mijn bewondrend oog.…

wandel er door het hemelse water in de vijver weerspiegelde mijn lonkende wimpers op weg naar het mooie terras waar de rust, passie en impressie een elegant tafereel is een paarse regen van slingerende kelkjes sieren de tafel met wonderbare rust aan het einde van mijn wandelpad waar straks de dag moet wijken voor de duisternis zie ik nog de glans…

Wijzers die mij dirigeren in een richting door een warme open persoonlijkheid met een levendige glans als in fotografie dat in kledij mij door de nacht begeleidt. Mijn uren schitteren in de mysterie door haar gezang als een banshee haar krachten van de eenzame strijd zorgt altijd dat ik het licht blijf zien.…

De glans zou doven in de dingen. Het spinneweb bleef eindeloos hangen. Alleen de wind zou blijven zingen in onnavolgb’re, troosteloze zangen. Hoe koud de leegte na een grote liefde, hoe traag de tijd na dit rampzalig uur. Als jij, mijn zon, voorgoed zou doven: hoe ongekend de kilte na dit hartverwarmend vuur.…

Jij mijn blakende morgenzon onsterfelijke glans over mijn leven de dag dat ik jouw liefde won werd de aarde mijn hemel. Jij viel als dauw op mijn hart waarvan ik de parels mocht proeven door jou mocht ik groeien als jong kiemend gras.…

knockouts maken dat ik jou graag vier naast de rust en het alledaagse is het jouw kracht in het heden het vertrouwen in de toekomst in pasteltinten of vurig kleurend dat je vasthoudt en delen wilt in het schilderij van jouw leven dat in elk facet van wie jij bent vieren laat wat jij anderen geeft door en in alles wat jou gebeurt de glans…

Een schat onontdekt ligt sluimerend verscholen en wil zo zoetjes aan bestaansrecht opeisen een innerlijk licht ligt te wachten het wil stralen zoals ooit is bedoeld bij aanvang van geboorte Verdriet en pijn bedolven keer op keer haar liefdevolle glans steeds een beetje meer tot zij niet meer verder kon haar krachten gedoofd een leven…

Als Venus uit de azuren golven steeg Der zee, die voor haar oog zich stilde, en zweeg, En scheen te slapen; Wanneer Minerve uit 's Vaders edel hoofd, Door 't diamant van Mulciber gekloofd, Met speer en schild, wier glans de glans verdooft Van Mavors wapen, Te voorschijn kwam; toen is de nieuwe plant Der Roos, gevormd door de alleswijze…

Waarom lijden er nog mensen, aan de last van een leven zonder glans. Terwijl wij met zo velen zijn grijpt eenzaamheid nog steeds z'n kans. Waarom noemt men een missile 'n bewaker van de wereldvrede. Terwijl zijn doel is om te moorden krijgt niemand last van z'n geweten.…