Netgedichten

netgedicht (nr. 48.136):

Merktekens?

Schaduwen hebben geopende parasols
geplant in een verdichte wereld,
lappendeken onder een blauw gewelf,
een brug over ravijnen, euferismen
van onuitwisbare lijnen, een verbond
tussen water en land en de melkweg z'n
tranen lekken laat over te winnen grond,
de kern van onschuld ligt in de kringloop
van vragen en in een symboliek die een
hoop van generaties aan elkaar overdragen.

In die matrix speelt de zon met zijn
onbegrense vrijheid, boort gaatjes in de
eindigheid zonder zich voor de herkomst
van de waarheid te verantwoorden,
merktekens van de tijd kleuren holle
spiegels donker waarin we kijken,vertekent
het oordeel van de werkelijkheid, een
monoloog van herkenning en aangeboren spijt.

Wie de beloofde glans van z'n toekomst doorstaat,
draagt een bloeiende woestijn in zijn ogen en
verjaagd de schaduwen tot aan de dageraad.