Netgedichten

netgedicht (nr. 80.465):

Heropstanding

Een schat onontdekt
ligt sluimerend verscholen
en wil zo zoetjes aan
bestaansrecht opeisen
een innerlijk licht
ligt te wachten
het wil stralen
zoals ooit is bedoeld
bij aanvang van geboorte

Verdriet en pijn
bedolven keer op keer
haar liefdevolle glans
steeds een beetje meer
tot zij niet meer verder kon
haar krachten gedoofd
een leven zonder perspectief
contactarm en weerloos
zij wilde niet meer verder

Zij liep het water in
ondertussen biddend tot God
met de vraag haar te vergeven
en toen plots
verscheen er een engel welke zei:
'wees niet bang mijn kind,
nog even dan ben je verlost,
van het leed van al dat pesten,
hou nog even vol'.

Als door een bliksemschicht
voelde zij zich geraakt
heel haar wezen sidderde
het lichaam werd vrijgemaakt
van trauma dat haar gevangen hield
om een leven te leven
met eigenliefde en vreugde
voor de gewone kleine dingen
van het dagelijks bestaan