Alle inzendingen over Groene weiden

Schoon en koud in wind en regen Vroeg de gouden regen bloemen zegen Zie hoe de dagen verder opengaan Wit en roze bloesem bomen in de laan Trommel gitaar en tamboerijn Met je klompen op het bluesfestijn Room in tinnen kannen, groene weiden Met Sunny Boy om ons te verblijden Klompen stampen op ruw houten planken De pijpen opgerolt, hoog…

Een moment geleden renden twee reeën links uit de driehoek van de nog verrassend groene weide. Het donker van het voorplan zet zich krachtig door in rijzige, stevige stammen, hun takken afgetekend tegen een almaar duidelijker blauw. Op een zandweg buiten beeld, staan de wandelaars, centraal onderaan.…

ben ik de groene weiden die door de wereld wordt afgegraasd een onverteerbaar brok van uitstoot van CO2 in mijn keel? het aardse licht wordt zwak omdat de daad weer zwijgt, ben ik te laf of kijk ik weg, moet ik opstaan als het duister de zon overstijgt?…

Schildert een liefelijke waarheid in de schijn van haar penselen tot heldere stenen die ze uit de sterren steelt, een energiebron die zij met haar vlinders deelt, verovert de stralende zon, de weg van het hart naar het hoofd, van de groene weide naar de gene zijde betovert zij het paradijs,handleiding van haar levensreis, tegen welke…

Ik herinner mij de stille vrede In stad, ’t kleine dorp of gehucht In groene weide onder blauwe lucht En nevelig bos dat de kim beklede.…

ben ik de groene weiden die door de wereld wordt begraasd met de graten van de onverteerde waarheid als brokken in mijn keel? het licht wordt zwakker omdat het woord in z’n handeling weer zwijgt, of ben ik te laf, moet ik opstaan als een opkomende mist alle zonnen overstijgt als permanente straf?…

Je groene weiden zijn veranderd in grote, drukke wijken, je paadjes in betonnen banen waarlangs 'fermettes' prijken. Het kerkje bij de lindeboom was ooit je middelpunt. Nu wordt jou zelfs pastorij of kroeg niet meer gegund.…

Het land schilderde zijn bestaan onder grijze luchten en helderblauwe vrijheid rivieren stromend rood door het bloed zochten het dal met al haar groene weiden je was een ridder in haar leven onder het maanlicht van de middeleeuwen bestond er geen oranje, maar geel was de gloed en haar ogen, smaragdgroen, keken weidser dan haar aanbelandende…

Toch blazen herfststormen kruinen kaal Zijn bomen hun kleuren ontnomen Nee ik wil niet leven in een bos Ja leven wil ik op het vlakke veld Met uitzicht tot de verre einder Over groene weiden tot de nevelige kim Niet opgesloten tussen steen of hout Genieten van de frisse lucht van gras of mest ’s Zomers warm en ’s winters misschien koud…

In de wenteling wordt de aardse zwaartekracht vermeden en deelt zij met anderen de passen, ze zaait de liefde uit de mand van de natuur, woestijnen worden akkers op den duur, groene weiden spruiten uit de grond, ze baart de geur van bloesems uit ieders mond.…

weiden te bijten naast een vaste slip en rolwaarde zal het grote publieken niet ontgaan hoe toepasbaar dichters zijn op aarde…

weide, naast room en koe ,boe boe…

Je gunt meer geuren en kleuren in het leven waar de dagen verlengen met gele velden, groene weiden onmetelijke blauwe lucht en her en der witte wolk; heldere nacht nabij zowaar mijn breekbare-en-kwetsbare loopt over naar ongekend geluk en voorspoed.…

Waar horen zij toch heen te gaan Als woorden alsmaar zinken? Waar gaandeweg de zinnen stroken Met een vrolijk plichtsbesef Zal zijn roep weerklinken? Krachtig zwellend ochtendlef Elke dag die onvermoeid Een kreet slaakt die nog sterker groeit Zich aan een schimmig tijdstip schoeit Waar zinnen niet meer slinken Zal zijn roep weerklinken…

Waarom is de weide zo schoon? Omdat zich de zon op de weide Gebouwd heeft tot tijloze woon Zijn tenten uit blauwgroene zijde.…

Klaprozenweide weer een bloedrood bespikkeld oud - oorlogslagveld…

ik herinner me de kersenbomen in bloei langs de weg de zon die al het groen van het korenveld verzamelde het schaduwspel van licht en donker in het weidse ademende landschap in deze uren van gras herinner ik hoe helder sprekend alles was…

De uren duren langer, de tijd weet van geen wijken, als herinnering aan het licht glooiend groene land.…

Hij laat mij rusten in groene weiden en voert mij naar vredig water, 3. Hij geeft mij nieuwe kracht en leidt mij langs veilige paden tot eer van zijn naam. 4. Al gaat mijn weg langs een donker dal, ik vrees geen gevaar, want u bent bij mij, uw stok en uw staf, zij geven mij moed. 5.…

Als mijn oog in de verte verwijlt Hoort mijn oor ademloos hoe de wind Saffraangele bolle mejoffers In het groen van de weiden bezingt Taráxacum officinále Embryophyt asterale Spermatòpsida pastorale Stil de tijd, paardenbloem, windekind...…

Gefietst naar Holysloot, om in de wei het kussentje te zien vol bloemen, dat Joke geborduurd heeft. Wilde eindelijk wel eens weten waar we de hele winter op hadden gezeten. Het klopte aardig, alleen nooit zoveel verschillende bijeen. Dat is nu juist de kunst ervan. ------------------------------------ uit: 'Gedichten 1969-1986', 1988.…

Hier mag je grazen het sappig gras voor m´n voeten Het hek de weidepalen waarlangs prikkelend draad Het is als een brede straat voor het grazend vee Schapen, koeien paarden, geiten om het even Hier buigen ze naar moeder aarde Overtuigd van de waarde de kop te buigen Als ware het omwille van louter lijfsbehoud.…

Vandaag breekt weer een nieuwe lente uit En krijgt ons landschap weer dat frisse groene, Bijvoorbeeld op de Veluwe in Oene Waar onbezorgd de eerste zwaluw fluit En vrolijk doorvliegt naar een nieuwe weide Om zo het mond- en klauwzeer te verspreiden.…

Jouw paarse heide maakt me blij... de groene esch, het weidse ven. Het is alsof ik jou al langer ken... Komt dat misschien door het stenen bed wat Hunen hebben neergezet als altaar lang geleden? Waardoor wat was verschuift naar nu... Een plek voor mijn gebeden.…

Open veld vol zuring, het groene rood, het rode groen de bittere smaak van toen, bood ze me in alle wijdte, de verte, de tijd in armen verstrengelt, kon wat haar verwijten, die weide waar je de deugd in legt, in de schoot van jeugd, een smaak tot aan onze horizon, een onvoorspelbaar hurken in de wind van een ongelijke bloeiwijze van beider…

ik voel me ook zo’n vogel – ik vloog overal de weiden waren overal even groen maar hier kan ik de mensen het het best verstaan dit is mijn eigenlijke thuis 't is als het Friese paard overal zwart gekleurd maar galoppeert hij over Friese weiden dan is het gewoon mooier als het daar gebeurt zo voel ik mij vandaag de dag ik geloof…

de druipende grijze lucht tovert het weidse perspectief in een oogwenk om tot een doorweekte groene lapjesdeken neerslag penseelt geen pastel verdiept luminescente accenten tot meer contrasterende tinten een streek vol impressionisme met vlekkerig uitgelopen kleuren tekent het landschapsschoon naar een indrukwekkende klaarte…

in een vlucht vol fantasieën rees ik gewichtloos boven mijn lichaam uit ik zweefde alsof ik in een extase leefde kronkelend, naakt begaf ik mij op een groene maagdelijke weide tussen vonkelende sterren baadde ik gewillig in exotische hittegolven gepassioneerd en vurig taste ik toe…

de lente bekleedt de velden en weiden met groen en frisse kleuren de zee is rustig nu de golfjes worden welgezind voort gedragen door een zachte wind zeeën van tijd en blauwte slapen weer naast mij woorden zwemmen kriskras door elkaar meeuwen stellen hoge vragen…

er groeit een dorp bij een kerk dicht bij jouw hart staan koeien in de weide je staart verlegen naar een veranderd landschap op het natte schilderij iets goed observeren naar onbevangen waarheid is belangrijk, zeg je en niemand spreekt jouw verfkwast tegen in de groene boezem van de vergeten stad…