Alle inzendingen over Hells

Het mooiste, diepste Verloren dat ik had, Kind uit mijn eigen Lichaam voortgekomen Ten prooi gevallen Aan zinloos verkeersgeweld Geeft zwaarte aan mijn Leven, ondraaglijk soms, Laat mij voortdurend Achterover hellen, Het verleden dat Mij zwaar naar achter Trekt, met mijn gezicht Naar haar toe, met mijn Rug naar de toekomst…

zilver na zilver vindt het pad hellen zeilen liggen vast op zonlicht van de dag vlak op vlak water lucht rusten op een klein gerucht een golf spoelt aan de kust vlag na vlag zeilen aan de mast bewegen stil naar de einder groot gestaag één volmaakt.…

vertrek uit huizen in boos verdriet hartezeer ontparingen men ziet ze vaak bij pakken neer gekeuteld nog van muizen lege kamers vol met zakken kale peertjes lichten verloren waan gedeeld bestaan bruine dozen kilo’s herinnering verteren onuitgepakt bij helle schrijn van ochtendzon…

Gouden warrige haarlokken losjes als tamboerijnbellen tikkende tijdloze klokken tenen die naar voren hellen draven langs zwarte grachten in warme zakken tissueproppen zijn frases zullen verzachten benen die niet zullen stoppen Twijfelachtig wil ze negeren en ontbering voorkomen haar tranen stromend dresseren wuivend pampasgras, pijnbomen…

in zo'n sliert van aaneengeregen blik valt het altijd tegen met dat stapvoetse geronk op de A9 naast mij hoor ik highway to hell uit een twingo dreunen terwijl een dame in een golf op je t' aime moi non plus ligt te kreunen zelf ga ik voor iets rustgevends achter het stuur met meditatie uit de subwoofers tijdens dit drukke uur…

kom schuilen onder het bladerdak loop met mij het schaduw pad weg van het helle licht dat genadeloos je zorg en pijn beschijnt een kleine pauze op een omgevallen boom samen praten zonder schroom in delen vallen lasten van je schouders die doodmoe van het dragen zijn met een gestrekte rug weer terug in het licht waar de zon schijnt…

Met maar een beetje bestraling van het schraal verwarmende helle hemellichaam, je rakend met licht in troostende sfeer, komt er hoop op vooruitzicht, op een gelukstemmende lente.…

De band zei: “Ja”, de burgemeester: “Nee” en ijlings werd het rockconcert verboden omdat een man zich daarbij wilde doden; één zelfmoord maar, dat valt toch nogal mee ? Als André Hazes daar nou stond te zingen zou ál ’t publiek wel voor de sneltrein springen.…

Stel, je bent vergane glorie, een ingezakte taart En je vindt jezelf nog heel wat waard Hautain en arrogant doe je dan mee Aan zo´n dom kookprogramma op tv Een verkapt soort modellenquiz Je moet dan kunnen koken en ook nog eens slim zijn als toekomstige miss Daar doen ook domme blondjes mee Die koken smurrie, gruwelsoep Ontdekken zelfs de spruitenpaté…

Met maar een beetje straling van ‘t schraal opwarmende helle hemellichaam, je rakend met licht in troostende sfeer, komt er hoop op vooruitzicht, op geluk ontkiemend in lente.…

chinees restaurant de baby van hand tot hand met zoetzure saus in het helle licht bordkarton rood en goud nodig naar het toilet achter kookpotten mao heeft het niet zo bedoeld voor de lange mars de brandweermannen met een brandbrief in de bus einde oefening de houten stokjes steunden de houtindustrie en milieudefensie de kromme…

ik breek bloemen die uit muren groeien waar jij ooit gelopen hebt zie het pad weer warm bloeden het helle rood wordt zwart waar eens de gouden zon mijn wanhoop overscheen is nu de tijd met mij alleen nog draagt een roos het donkerrood haar groen is geel van sterven ze droogt tot dood omdat geen hand haar krijgt zij zal nooit…

Een doodse stilte wordt verbroken door de helle schreeuw van een vogel verstopt in de oude treurwilg, vlak voorbij de oude kapel. Bloemen sieren deze trieste plek, waar tijd lijkt stil te staan, en treuren schijnbaar in stilte, om het leven, waar kruisen aan herinneren.…

De doden zijn veel dichterbij Dan men zich voor kan stellen Daar horen ook de sferen bij Die wij niet kunnen spellen Somtijds komen er krachten vrij Die ongeloof doen hellen De adem schuift dat niet opzij Probeert iets te vertellen Het bruist van leven na de dood Dat durf ik te voorspellen Zij die menen te weten Achten de kans bijzonder…

een ziel vermoord thans wordt mijn mond met pek gedicht immers ook mijn handen hebben een lijf doorboord de satan heeft mij in de greep als handlanger van de man die ik ben en allen zijn in mij ook van hen die ik niet ken gedreven door de drift van de zweep openen zich als vanzelve, tegelijkertijd, de mij zo toegewenste helle…

dit huis is gaan hellen met tijd als buigend gewricht er brandt gebroken licht en ik een kaarsloze luchter hang hier bezwaard met matglazen tranen aan een zakkend plafond geen venster lijkt het zicht te klaren sinds geschoven gewicht kamers ondersteboven dreef los van ingeklonken grond en wie slaat nu nieuwe palen bevestigt het…

De heuvel glimt in de maneschijn, - daar hellen ons hoofden te saam, zo zacht en gans de natuur zal ons eigen zijn.…

als een rots in de woestijn met een huid van leer leest hij blad na blad het jaaroverzicht een plicht vers na vers snijdt hij gedreven uit het stramme gewricht duivelstoorn kent geen eindigheid wanneer het helle licht zijn hielen likt hij die tussen draken slaapt zal nachtenlang waken hemelvuren zullen spugen op zijn blauw gezicht…

Ik loop door ’t polderland onder de helle regen; oneindig is het land, oneindig zijn de wegen, die naar de kimmen gaan; in lage hemelstreken heerst tussen zwarte kreken het mistig licht der maan. o, dertigstroomenland, het volk dat u bewoont versombert in krakelen die geld en God verdelen, purper en doornenkroon.…

ze spert haar ogen wijd om meer te zien dan duizendvoudig bloemen tellen alle motten in het licht verkleuren niet in enkel maar een mager uur ze ziet de vlinders in hun dans naar voren hellen, elk bloemblad vangt er één haar linkerbeen staat vast, het rechter hinkt een rechte weg en sleept de ander mee een keer of twee nog, kijkt ze…

penselen zijn nog hard haren stram en ongeordend door de lange winterslaap het doek lijkt grauw geworden door het helle wit van sneeuw uit reeds voorbije dagen maar als het zacht pastel de eerste krokus opent in het prille groen dan ruik je leven dansen kwasten weer in het warme licht van zon straalt linnen in een nieuw beginnen…

ze klimmen ’s ochtends torenhoog veilig voor weer en wind en zon achter stenen glas staal en beton urenlang ruggen kromgebogen over documenten papieren en dossiers ze zinken ’s avonds in stalen kooien naar diepe gangen van trieste treinen de helle van het heden ze heten jan en miet en piet ze zijn van het prikken uitgeput hebben uren…

Aan strakke lucht een helle ster gaat lopen, De heide legt een blad van purper open, .. . De lente, lente... Wanneer het lente worden zal? Hoort gij de nacht? de schemering wordt klare Uit de zee-diepte rijst een blijde mare... De lente, lente... Wanneer het lente worden zal?…

It was a hell of a job, die onmogelijke logistiek: honderden wagons organiseren een dienstregeling heel europa door tonnen en tonnen stro verzamelen overal waterreservoirs inbouwen drijvers en veeartsen aannemen en vergeet de medicijnen niet verbandmiddelen voedsel voer en halsoverkop moesten we in het oosten humane destructie- middelen…

What the hell! Nooit meer die lieve lach, nooit meer chillen in de avond of een praatje overdag. Die lieve meid ik altijd zag met een lach, zo ineens weg zonder gedag. Je mocht hier op aarde niet meer verder gaan Maar mijn herinneringen aan jou blijven altijd bestaan. Ik zal je missen en nooit uit mijn gedachten wissen!…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be hell…

op deze heldere ochtend strooit de vroege ochtendzon haar roze stralen over de eindeloze vlakte het gras kleurt in verzadigd grijs en later het gele licht als groet van de zonnegod zet het prairiegras de toon en hult zich in felgroen gewaad de zon kruipt naar het middaguur en waaiert haar helle licht over het wuivende gras een vleugje…

O helle morgensterre Gods eeuwig zoon Schiet op ons hert van verre Uw stralen schoon. Vermeer tot uwe love Het kranke licht Van onze klein gelove En toeverzicht. Maak wakker al ons leden En traag gemoed Om vlijtig in te treden Uw paden goed.…

Ik weet dat ik niet meer aan de verwachting die jij van mij hebt voldoe maar telkens verder springen dan ik kan of steeds maar weer dezelfde hoogte halen maakt me moe ik struikel over lijnen die te strak gespannen staan en voel de latten die jij legde zijwaarts hellen de vensterloze wanden van het hokje waar ik volgens jou in pas…

zwoel kruipt de schemering nabij drapeert zijn schaduw lieflijk over het helle zomerlicht, vervaagt de kleuren van de dag zilverwit speelt een zonnestraal door het gebladerte van groene kruin, verstild tegen de grijzende verte staat in sepia gekleurd, een wollige kudde roerloos als beelden neer gezet een meerkoet met haar jong achterlangs…