Alle inzendingen over Hiaat / ledigheid / bewogen

een stoel, een bed onbeslapen zo vredig ik ga op zachte tast langs naadloos ledig een avondmerel bezingt het uur van eendagsleven de ochtend is ogenschijn mijn brief ongeschreven…

stoelen door het laatste leed verlaten lege plekken in het echtelijk ledikant waar ooit warme gevoelens zaten waait koude wind over het land het trage licht gestaag ontloken zeeft schemering door het gordijn van tederheid voorgoed verstoken klinkt onrust door als een refrein niets wijst nog op het oud geluk waarmee zij eens elkander bonden…

De directeur stapt met lange lome passen vermoeid van zijn werk en zijn spanning de huiskamer uit, over het terras de tuin in. Reeds daalt de schemering en vormt zich een dunne nevel tussen de struiken achterin de tuin, zo ruim. De directeur schrijdt verder over het gras naar het verborgen en veilig ruim binnen de dichte struiken, gelegen…

droomde dat ik verloren liep in een levensgroot gebouw waar niemand was en ik vergeefs van lokaal naar lokaal zwierf in deze oneindige eenzaamheid waar je jezelf eenvoudig kwijtraakt ontdekte ik de ledigheid...…

wat heeft de dichter bewogen en waar dacht u aan vraagt men mij weleens dan denk ik dikwijls de dichter bewoog nauwelijks en dacht nergens aan dus zó kan het ook een gedichtje schrijven zonder pretentie en dan maar wachten op de reacties…

Eén ding heb ik begeerd; één ding heb ik ontvangen: Dat, zo de dood mijn leden zou omvaên, Ik voor uw aangezicht, o Bron van mijn Verlangen, Niet ledig zoude staan!…

gevraagd een eindredacteur malheur of bonheur maakt niet uit zolang geen zuip geschuit ik dan lekker gewassen en geschoren als cupje boven het koren om ledig stil te zitten aan de boezem van L.Vanderpitte…

Op een bewogen jaar kijken we samen terug en zeggen tegen elkaar ook deze ging te vlug. Toch waren het weer twee en vijftig weken die voor iedereen veel te vlug verstreken. En hoe ouder je wordt hoe meer je bezint het leven is voorbij soms voor het begint. Geboorte en dood ze horen bij elkaar en honger en nood ook zij waren daar.…

Bevechter van het kwaad Die niets echt zitten laat Zijn taal is zeer apart De zinnen soms verward De boodschap helder wit Rozen in maatje kwart Bloed gruwel wreedheid Wilde de brave mijden Zekerlijk niet meiden Zijn preek gerechtigheid Niet af te laten vreugde Die alle droefheid doodt De man die deugde Verjaagt het avondrood Ivan de bewogen…

Kijk eens naar mij, laat me je ogen zien, ik vraag het niet voor niets, ik ben met je bewogen. Kijk nu niet weg, ik heb het al gezien dat smalle spoor onder je afgewende ogen. Zo kijkt de Heer, Hij ziet je aan en voor je Hem kunt tonen wat je zojuist hebt meegemaakt heeft Hij het al vernomen en is je troostend tegemoet gekomen.…

Gedreven, nog niet vervlogen, maar altijd en immer, besluitenloos bewogen.…

na dagen van aanwaaiende regens slingert er een oeverloze stilte door de velden droomt zich volop aan traagheid wennend een weg naar zee om zich in het eentonig rumoer van golven als gewezen bewogenheid uit te ademen…

gedichten fluisteren als bij de ietwat bewogen foto het is goed bedoeld maar toch...…

de airmiles in haar ogen lonken mij haast om mee te vliegen warm gevoel stijgt op zij blijft zitten kijkt vluchtig rond proefvlucht afgekeurd klapwiekend zijn wij ledige lucht…

Ik houd me ledig, besef hoe mijn leven is: onnoemelijk vol. De zon gaat onder: ingehouden reuzenkracht glanst rustig en lief.…

het mijnenveld tussen liefde en haat betreden dat is verzen schrijven ledigheid en inspiratie die elkaar zo dikwijls dicht op de huid zitten en dan toch gehoor geven aan een intense drang zelfs bij tegenweer…

het niets had niets om het lijf schijnbaar onopgemerkt werd de tijd er in ledigheid gevangen als de klok hele uren sloeg raakten wij al spoedig de tel kwijt morgen weer een dag hoorde je alom…

Wanneer alles gezegd is steeds opnieuw die opmerking die een verleden onderuit haalt een hiaat misschien in jouw denken of een vernietigende kracht die uit jouw onderbewustzijn komt probeer er geen aandacht aan te schenken want in schemer lacht het denken zacht streelt herkenning gevoelig drijfzand in omgeving van de heimweehut wandelt…

het was toen de hemel plots stilstond niets meer bewoog geen wolk nog verder schoof geen vogel vloog het gras zweeg als vermoord geen blad bewoog zo stil dat in de gracht de grote lisdodde heeft gedacht dat de stilte de wind had omgebracht.…

Haar armen zijn ledig, zo ledig! Weg, al haar levenslust! Haar huis is uitgestorven; Zij heeft noch zorg, noch rust. 'O vrouwe, hadde uw ziele Nooit moedervreugd gekend, — Zo waart ge vreemd gebleven Aan deze lange ellend!…

De wereld is nog woest en ledig buiten. Ik zie van onze levende natuur Alleen de zonnebloemen aan de muur En hier en daar een ijsbloem op de ruiten. Het stemt mij triest dat ik geen bloem of plant zie. Ja zelfs de krokus is nog op vakantie.…

net zoals schrijven dichten over de rand ik besta dus geef ik mij over verhaal halen halszaken, kokhalzen ik ledig mijn keelzak en geef u te vreten tevreden zakt u in een maag gevuld en u vraagt niet wie dit heeft opgehoest…

ik schrijf wanhoop geruisloze woorden die ledigheid vertolken in het nietszeggende niets lees ik die loze woorden zet er een kader om en kleur de hoeken zwart met omfloerste ogen herlees ik kwetsbaarheid als bij het voorspellen van onvoorspelbare weersverwachtingen…

Zij danst. - Over de zee, het ledig strand, de toren, staat in zijn hooge rust de middag uitgespreid. En voor dit roerlooze uur, in haar geluk verloren, is zij alleen en danst, - onder de oneindigheid.…

Zij danst. - Over de zee, het ledig strand, de toren, staat in zijn hoge rust de middag uitgespreid. En voor dit roerloze uur, in haar geluk verloren, is zij alleen en danst, - onder de oneindigheid.…

ik had je handen zien ontluiken toen jij naar mij wuifde met de intense warmte van hart en ogen in een bewogen afscheid in je soepele gebaren las ik de taal en tekens van je ziel die zonder opzien te baren vrijwel altijd binnen het begrip van ons mensen viel in perspectief vonden zij de paden gaven veerkracht aan onze passen…

Jeroen van Hazeldonk uit Stompetoren was nog heel jeugdig, toen hij werd geboren. De vrouwen vonden hem een toffe vent. Al spoedig werd-ie zéér door hen verwend. Ze leerden hem de lusten van het leven, zodat de liefde gretig werd bedreven. De stoten stonden voor 'm in de rij. genoten werd van tomeloos gevrij. Gezegend met zo 'n stijve was…

jij hebt mij je hand gegeven ik heb strelend de lijnen gelezen van hoofdstukken uit een bewogen leven in langzaam ontspannen opende jij uit de schaduwen kwamen ook de in vele jaren verborgen kleine littekens vrij jij hebt een bijzonder sterke overlevingskracht die smart en pijn te weinig ruimte gaf maar nu in liefde deelt omdat…

bij een object van Alexander (Sandy) Calder 1898-1976 een mobiel langzaam bewogen door een zuchtje wind zoekend naar balans vindt het object zijn evenwicht het simpele bewegen blijkt een vorm van overleven…

buiten zie ik de winter langzaam sterven oren tuiten van de stilte mijn gedachten zwerven familiefeestjes, polonaises, monden die bewegen klanken dringen sterker door 'schön ist die Jugendzeit' later handen losjes op de schouders 'smoke gets in your eyes' allen die vertrokken zijn schuifelen voorbij 'sie kommt nicht…