Alle inzendingen over INKEER OR HERINNERING

Lange vooruitgeworpen schaduwen op een late septembermiddag gekoesterd in het gloedvolle licht van een voorbijgaand seizoen Wetend dat deze laatste wijkende zonnestralen de aankondiging zijn van een naderende inkeer In de zon gerijpte aarde vrucht van de jaarlijkse kringloop Het moment van oogsten is aangebroken van wat ooit gezaaid…

Een hemel als een hangmat, met één enkele vingerknip baarde de ochtend een woordeloos bestaan de zuiderse tijdsbeschouwing is uit de wandelgangen weggewarreld, seizoensgeschiedenis uit de bomen geschud zwijgplicht formele roerloosheid toverspreuken van stille inkeer is alles wat rest en jij in je vermiljoenrode…

De kleuren van de regenboog, de stilte en het binnenhof, beslotenheid en inkeer. Maar ook het gaan en spetteren, het klinken en de lach, de dynamiek van alle worden in openheid en transparantie...…

Een Nederlandse Marokkaan had een geweldig idee Examens die er aan komen zijn voor mij een te zware last Nu weet ik toevallig in welke kamer op school, in welke kast Ze opgeborgen zijn - vooruit, ik neem er een mee Na het klappen van de zeepbel kwam hij tot inkeer, Deed z'n examen opnieuw en dacht 'Dit nooit meer'…

De kleuren van de regenboog, de stilte en het binnenhof, beslotenheid en inkeer. maar ook het gaan en spetteren, het klinken en de lach, de dynamiek van alle woorden in openheid en transparantie...…

blauw één punt één kleur één lijn het had géél moeten zijn…

Ach, hoe strekte je eens je blauw-dooraderde kleine hand naar me uit en hoe zei je: "Ge bent m'n kind." In een houten doosje bewaar ik sinds jaar en dag een lok van je zachte, grijze haar, die ik voorzichtig heb afgeknipt toen je, buiten bewustzijn, op je stervensuur wachtte. Op die foto uit 1951 sta je als meisje in een vlinderachtige jurk…

Je verjaardag staat me nog steeds helder voor de geest Het voert me terug naar hoe het vroeger is geweest Al ben je al jaren geleden overleden Die verjaardag doet me denken aan ons verleden De dagen uit lang vervlogen tijden Vol geluk en liefde tussen ons beiden Op zo’n dag, nu ik eenzaam aan je denk Was die tijd toch een godsgeschenk Jouw geboorte…

We slenteren over het zandpad langs de opgedroogde bedding van het riviertje richting zandheuvels waar een enkele boom de kunst van eenzaamheid verstaat als je mij toelaat, in droomwereld of niet geveinsde werkelijkheid reizen we samen naar de stilte onder de bloesem van de vlierstruik we ruiken de adem van zomerse wind zuurstof…

Mijn vader droeg altijd een pet. Hij was geruit, een hele donk're. Met een drukknoop en een klep. Hij ging alleen maar af in bed. En reed hij op zijn brommertje, de pet ging altijd mee. En maakte hij een ommetje, dan groette hij ermee. Nu hij allang er niet meer is. Terwijl ik soms eens aan hem denk.... dan zie ik nog alleen die pet.…

In de voetstap van mijn vader wil ik lopen langs het strand, wil ik kijken naar de zon en genieten van het land. Wil ik dromen,lachen,eten, en van alles wil ik weten. Naar de golven wil ik kijken over hoge wijde dijken, wil ik vechten met de wind, hollen wil ik als een kind. In de voetstap van mijn vader wil ik vrij zijn en tevreden…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Kwetsbaar dun als een kristallen glas niet laten vallen ik was niet daar om je te vangen breekbaar en broos niet bestand tegen een sfeer vijandig en boos inkeer keer op keer gevoel versus verstand je doel heeft de overhand je gevoel heeft je overmand mijn vingers strijken over het glas indien ik de juiste toon…

waar stilte ademt in de laatste tekens leven rouwt afscheid in het alom aanwezig zijn van pijn er is geen strijd maar een serene rust van overgave de hand voelt warm in bevestiging van samen nog klonk je naam in de herkenning van zijn laatste blik inkeer ademt stilte heel zachtjes sluit ook zijn gezicht…

De dikste stapel stond regelmatig voor mijn neus Nooit meer zal dit gebeuren Het lot heeft beslist dat ik voortaan slechts klún in plaats van glijd, schaats en rijd Echt nooit meer zal de tijd serieus tot inkeer komen, zodat 't verblijdt Helaas zeker echt nooit meer zal de dikste stapel mijn uitzicht belemmeren…

we kruipen richting wintertijd de grote inkeer kan beginnen buiten vallen bladeren alles wordt opnieuw verteerd het extra uur wordt teruggegeven opeens lijken de nachten lang kom, luister naar verhalen warm elkaar bij aangestoken haard rode wijn wacht ons bij het vuur waar wij levensnoten kraken…

nu donker al voor vieren binnensluipt het licht tot inkeer brengt en ruiten spiegelt naar mijn beeld kijkt eindelijk de laatste dag slechts onverdeeld naar nu het residu van afgelopen maanden moegespeeld door lief en leed zacht ingekleed door sfeer, wanneer ik zweer dat Kerstmis veel meer dagen telt dan twee Prettige…

Ik brak het niet. Vandaag. De stilte voor en in jou. Jij, van wie ik houd... we reden samen, op de fiets, op ons ijzeren ros onder takken van zomerbomen. We roken de bloesem snoven nieuwe vruchtbaarheid. Jouw rijke mentaliteit verzorgt en zorgt voor juiste en zuivere inspiratie! We genoten die zomers van zon, water, lucht en vogels. En de…

zijn naam licht en broos koesterende omarming zijn leven aangeraakt en kil staat op een kier hoe veel ziet hij in het donker wie blijft achter in de leegte wie bevrijdt de gekooide nacht draagt het licht op handen hij balanceert op een gebroken toverdraad zijn lichaam in de sneeuw…

opnieuw valt er sneeuw mijn hoofd lijkt doorzichtig als glas alles is zo helder en toch denk ik aan niks herinneringen wat zijn dat eigenlijk zijn ze echt? als alles wit is vallen de verschillen weg…

rede en dwaasheid wisselen elkaar af ouder en anders daarom niet verstandiger onbedwingbaar hart vraagt wat onmogelijk is in plotseling oplaaiend vuur wenkt het avontuur dagen vergaan in een waan van weemoedigheid broze gedachten over onbezonnen lentes gevolgd door bittere inkeer ontbreekt echter nog steeds de weerbaarheid tegen…

Tot inkeer gekomen is mijn soort de natuur gaat haar gang Verlost van onvolkomen aandacht.…

bevuilde geweten Een misdrijf gepleegd Op de waarheden Vernederd ben ik Door jouw stug wegrennen Een stem gespannen Door alles te ontkennen Ontwend ben ik Door jouw gespleten geest Een traan teveel Een lach zo bevreesd Angstig ben ik Voor de toekomst Steeds meer falen Leugens die herhalen Geen rustplaats meer Geen vertoon van inkeer…

zal het zichzelf ontruimen, zal het tot inkeer komen, alle kwaad en haat weggenomen? misschien een glazen bol, bij de minste blik, op hol? zal het dan nog zo zijn, als ik loop over de velden, nadenkend over de verhalen die ze mij vertelde, zal het dan nog steeds zijn? zal het dan nog mijn wereld zijn?…

Zal hij ooit tot inkeer komen? Dan treedt uit de schaduw op hem toe een gestalte met zijn pink naar voren en tilt hem uit het glas veilig op het droge. Hij kan zo zien wie zijn redder is – een Jood.…

Heel dichtbij mijn ziel... zodat alles gaat vervagen en alle lagen van tijdsbeleving, herinnering en pijn verdwenen zullen zijn. Helemaal niks.…

wat hebben we samen veel bergen en dalen gelopen door sneeuwstormen en smerig weer zo goed ook als bij stralende zon we maakten grapjes en we lachten deelden onze gedachten of niet we vochten met en scholden elkaar tot wij in elkaars armen thuis kwamen we joegen de stuipen op elkaars lijf lachten en haalden herinneringen op tot met onze…

De zee willen we weren het tij keren want wij hebben weet van water dat springt en kolkt brult boven de wind uit herkennen het geluid van pijn, van hulpgeroep van een onstuimige zee en nee, niet meer Zee komt tot inkeer weet zich eb en vloed wat er toe doet in de Lage Landen waar duin & dijk ..........waken als ouders…

De Nacht is weer gevallen Mensen drinken hun laatste glas En komen op de rand van hun bed tot inkeer Het leven wordt onzichtbaar Gaat schuilen voor zichzelf. Het is oorlog. De wind rukt de bomen aan flarden En met hen de stilte Van in olie gedrenkte dromen Op hol geslagen vliegtuigen Scheren langs kerken en moskeeën.…