Alle inzendingen over Menno ter Braak

Vandaag, dacht ik, misschien maar geen gedicht. Het leek mij nogal zinloos. Voor heel even. De tijd zou zelf soms niet meer mogen leven. Een uitstel van dit vroege doodsbericht. Dat komt ervan wanneer een dichter sterft. Dan rijmt voor mij de wereld even niet.…

ik ben een blad en dwarrel wat viel zomaar van de tak omdat mijn steeltje brak ik spruitte uit toen lente mij het groen liet zien ik voelde me zo pril zoals een maagd die wil de zomer kleurde mij in lange dagen zon het tere groen verdween ik draaide langzaam om bezag het avondrood en ruiselde gebeden in een afscheid van het heden…

Totdat een tak brak of een blad viel. En even plots was het verdwenen – op vlugge, tere benen. Alsof je uit een droom ontwaakt. We fietsten zwijgend verder, als door een wonder aangeraakt.…

de dood komt in een rookwolk stiekem binnen hij verft de longen langzaam schoorsteenzwart dan richt hij al zijn pijlen op het hart en gaat z’n sloperswerk pas echt beginnen de roker zit nu bij de pakjes neer zijn geest is zwak en ook zijn lijf blijkt teer…

Zo dichtbij voel je de doden en hoewel ze weg zijn verstopt achter een bocht aan de andere kant van het hoofd ze zijn er nog Je hebt op je eentje tweehonderd miljoen maal geademd genoeg lucht verzameld om een zeilschip vijfmaal om de wereld te blazen zo dichtbij voel je zijn adem nu leeggerookte longen en hoewel hij weg is lopend door…

Fijne kunstwerken zijn in de werkhal te zien. Die spinnenwebben!…

haar zachte hart blijkt nog steeds, -te teer-…

Voor mijn vader Zo dichtbij voel je de doden en hoewel ze weg zijn verstopt achter een bocht aan de andere kant van het hoofd ze zijn er nog Je hebt op je eentje tweehonderd miljoen maal geademd genoeg lucht verzameld om een zeilschip vijfmaal om de wereld te blazen Zo dichtbij voel je zijn adem nu leeggerookte longen en hoewel hij…

Onderin een zilverkleurige emmer lagen twee schitterend gekleurde bloemblaadjes in een mengkleur van rood en oranje te verwelken als uitgevlogen vlindervleugels.…

Het is moeilijk vechten tegen brave wil en stank uit het rijke hemelwater, om tenslotte tegen klare drank en een afgedankte kater, de rug te moeten rechten als de kruik dan leeg is, wankel in gestelde stromen vaart het droes van kleine ziel, op de tere vleugels van een bodemloze boodschap, waarin zo vaak de inhoud beschreven…

Kale muren en het leven vergelijkt zich. Gezichten zijn verdwenen. Een houten vloer draagt de echo’s van wat ik heb geschreven; het laatste geloof en een paar druppels van verwerping, een overbodig bericht naar mezelf. Het weggaan gebeurt voortdurend, ook wanneer ik rustiger ben. Wat er rest is dan een afdruk; een vereenzaamd…

Teer in het morgenlicht zo'n takje heel erg fijn. Geniet dus van dit jaargetij al is het bloempje nog zo klein.…

Net zo dik als Du Perron, overspannen als Marsman, ingeteerd als Slauerhoff en uitgeteld als Rimbaud, wijs als Van Eeden, dom als weet ik veel, teveel om op te noemen, getergd als Strindberg, droevig als Woolf, Plath en ga zo maar door, eenzaam als Rilke, vol wanhoop als Ter Braak, diepzinnig als Hesse, verga ik in mijn dagen als een…

Eind'lijk viel haar hoofd terzij, En op zijn schouder brak ze in geschrei. ------------------------------ Fragment uit de Mei (1889)…

Van waar komt die gedachte die kwelt, verwart, frustreert? Die mijn zorgvuldig geplande en verwachte toekomst de rug toekeert. Mij laat hangen in 't verleden, de blik gericht op toen. Daar had ik het moeten laten! Daar, daar had ik 't moeten doen! De reden daar gebleven excuses over tijd rest mij dan die gedachte vrij vertaald: Spijt.…

Van wezenlijk belang voor de tere binnenkant zoals op een wiel de buitenband aangepast aan het terrein. Bij zand grof, bij asfalt fijn. De kleur aangepast aan het klimaat, is de kleur die ons allen het beste staat. Onze zegen en buit, is het nut en niet de kleur van de huid!…

Vandaag is de dag die mij morgen vertelt wat ik gisteren had moeten doen…

stel je zou zelf kunnen kiezen wat te stoppen in 't verschiet zelf bepalen wat er in komt en bovenal wat niet vooraf al bepalen hoe je levensloop zal zijn geen verdriet geen tegenslagen geen ziekte en geen pijn geen fout om van te leren geen keuze meer verkeerd weg met zorgen weg met twijfel weg met alles wat je deert weg met…

Het land hoeft niet meer bewerkt worden door boeren En voedselgebrek daar zitten we straks niet mee We verbouwen eten op schuimrubber in zee En hoeven dan niet langer meer ouwehoeren Het land wordt straks allemaal één nieuwe natuur En vissen uit de oceaan worden verrekte duur.…

akkoorden maar het subtiele gaat helaas snel ter ziele in globaliserend volksgeweld waarin onze cultuur niet meer telt…

Jaloezie maakt mensen cynisch Jaloezie spreekt uit hun taal Afgunst voert het nog een beetje, jaloezie, een nare kwaal. Niemand hoeft jaloers te wezen, niemand hoeft jaloers te zijn, wat de een heeft wil de ander, jaloezie braakt veel venijn.…

ik proef brak water aan de lippen waar champagne vloeien zou en iedere dag een feest moest zijn wisten wij wel zeker in een wereld van verschil stroomt alles anders is er soms de smaak van bitter sijpelen zuren en zouten door in het bestaan…

zij is weggegaan hoe kon een wereld die eeuwen lang tussen eikenhout werd aanbeden met kruis en kralen worden gesust Veurne riep ze steeds gij mijn uitzicht op de brakke kreken geen steen is zonder een gebed op elkaar gestapeld zij is weggegaan…

Kolderiek periodiek (nr. 33 uit een reeks van 100) De snaar van de gitaar brak tijdens het spelen, maar het bier was zo goed dat het het publiek niets kon schelen...…

Langzaam herstellend van wilde feesten en de doedelzak aanblik van de wereld. Half languit op de bank liggend, lezend... mijn boek, welke zich al enige keren van m’n hand heeft verplaatst naar de vloer door een steeds weer opdoemende slaapattack, kan me niet méér bekoren dan een slappe appelflap die ik zie liggen onder de vitrinekast, bestoven…

Dan stap je brak Van proza naar Prozac.…

waar eerder grijze klei gebarsten door brak water drooggelegd woont het ritueel van komen en gaan zijn zijarmen in donkere contouren dichtgeslibd, teruggetrokken en lijkt de delta versteend, verstild, verlaten maar niet de branding die straks zijn zilte water zonder voorbehoud over de gebroken aarde laat vloeien.…

mijn lichtje dooft uit... na zwaar alcohol bezoek de nacht braakt mij uit!…

nooit kwamen er soldaten maar toen we jou naar je graf leiden juist toen ons gevoel bij jou moeder en onszelf was waren ze daar jou ter ere veranderden hun pas in op de plaats saluut hand aan de pet nooit sprak je met ons over jouw soldatentijd al brak toen wel je been ontroerend hoe je heel even nog door jonge maten werd begroet…

de flauwe winterzon heeft zo hoog ze kon haar rokken opgetrokken ze flaneert nu langs de lanen ze spiegelt in het helderblauw en kleurt het grauwe laken ze schudt nog even gauw wat witte vegen van de daken haar frisse adem blaast het water van de vaten die haar goudgeel vocht met het witte schuim in kristallen glazen koel…