Alle inzendingen over Menselijke maat

Omdat jullie alleen voor eigen belangen De menselijkheid catastrofaal hebben belaagd. Maar zolang er geen antwoord paraat is, Is er reden voor de confrontatie, Zodat het na de leegte van dit irriterend gemis Tijd is voor een nieuwe crepatie.…

hij boetseert zijn klei in late dagen tot een pop die de wereld niet kan verdragen zijn leven was een flop schopt het zand over de graven woekergras waar de insekten zich kunnen laven dan ziet men hoe hij was bij leven, naar menselijke maatstaven een verdoemde welkom in geen enkele haven geen mens die zijn naam roemde op die ene na…

Het saldo van hun bankrekekening, betrekkelijk De waarde van hun diep menselijkheid, schatrijk!…

Jouw menselijke ziel in versteende emoties innerlijk bezworen, samengekomen tijdloos in herinneringen beschreven in brieven als in boeken vergeten voor nazaten achter horizon en ochtendlente naast het sterfbed van verlangen in een oeverloos denken zonder heimwee of dromen vergezeld door witte rozen jouw laatste reis naar doodse stilte…

Vat vol tegenstrijdigheden Ben ik, kolkend van Vrede en woede die Tegelijkertijd ongrijpbaar Zijn - het goede heb ik Voor met ieder mensenkind Maar sta ook hatelijk Tegenover hem als ik Omzie naar zijn hopeloos Menselijk tekort en ik Hem zijn wandaden Vergelden wil - Val ik terug op het Geweten waarin mijn Ziel nochtans…

De doornen van ieders levensjaren wegen niet op tegen de doornenkroon van Christus maar beide vinden hun oplossing in de dood de volmaking van het menselijk leven en lijden maar bovenal in de verrijzenis tot een eeuwig leven door Jezus Christus de opgestane Heer zoon van de Vader: God En dat mag je vieren feestelijk op 1e Paasdag…

en door jouw menselijke geest voel je je even weer samen!!…

Een mogelijkheid die nog steeds weinig emotie oproept; bij het dove oor nog niet rijp is voor een menselijke rede. Het is die vredesduif die te Aleppo al die kinderhanden ziet. Die met Kerstmis nog geen plaats vindt zijn vrede aan de wereld te verpanden. Omdat de wereld het verdriet nog niet voldoende ziet.…

Een momentopname die diep ingrijpt en indrukwekkend invoelt in onze menselijke geest. Een eeuwenoude handelwijze die vandaag een traditie viert die nog nooit uit de mode is geweest.…

Dit is het andere beminnen het voorspel waarvan de natuur in stilte heeft besloten of het al dan niet in een menselijk vorm zal worden gegoten en als door dit avontuur een nieuw wezentje is ontsproten dan is de cirkel weer rond komen we weer aan bij het begin waar de liefde ooit ontstond…

Op het eindpunt van haar stralen, waar tijd de mens verlaat, aan het raakpunt van haar schijnen waar ’t menselijk betrachten zwicht, in loden stilte achter hemels klaar: de gouden lichtval in heur ochtendhaar.…

weer schreeuwen anoniemen hun mantra’s in vele talen die zonder te herhalen hun menselijk handelen laten falen toch worden ook zij misbruikt door lieden die ook van hun ellende profiteren en leven in sferen van geld jij bent de enige die zich verheft in de grauwzwarte menigte die schuifelend tergend langzaam…

lichaamstaal van handen en armen gezien in hun explosieve onmacht om tot verbaal verhaal te komen heb op mijn zwerftochten langs wereldbekende muziektempels en samenkomsten van dans toneel de mooiste stukjes van de hemel ervaren vocaal en instrumentaal in de volheid van volmaakt reikend naar het hoogst mogelijk in uitvoering van de menselijke…

je wil niet weten hoeveel mensen hoeveel zoutjes aan het hete strand in één dag eten op hun stoelen lakens matten of gewoon op zand witte uitslag op de huiden in vette vlekjes als bij kaas gesloten oogleden dicht gepekeld in scheveningen zeggen ze laconiek die zijn gaar voor de visfabriek…

Kom dan kleine melodie speel nog eenmaal je maanlicht op mijn bevroren vingers geef je nachtkrijt aan mijn dromen bedek het wit, het wit van stilte op maat gezwegen, eenzame uren van voorbije levens laat de geplooide tijd weer spreken tot de essentie in mijn adem rust bewaar me.…

sierlijk danst de strijkstok over de snaren de anderen strijken volgzaam niet tegen de haren klinkt er een stem van uit de hemel die je beroert imposant hoe de violist de zanger langzaam vloert zwieren ze innig op de maat van de muziek samen één genietend van de akoestiek geïnspireerd door *~ Josh Groban 'Mi Mancherai…

Langzaam aan Veranderen de kleuren De stralende De felle Zij maken plaats Voor mat en grijs Het zonlicht taant De regen komt Weldra Begint de laatste reis Die reis Zal echter hoopvol zijn Er kan je niets gebeuren Het einddoel geeft Dat staat wel vast Een palet Vol nieuwe kleuren…

op die gebieden betrekking hebbende schuld die op iemand drukt klein binnenschip -in het bezit van een schuine man met grote, plompe voeten en schuimachtig speeksel- bezorgt het vruchtenijs voor een vallend lichaam op een uitgestrekte inzinking onder licht dat van boven invalt komt men tot besef van in hoge mate zoete fouten…

doorweekt in het leven tot buigens toe word poëzie ten vondeling gelegd rond de mate van het mogelijke kijken we onbehulpzaam toe in het handschrift van uitstel ik waag er geen frase meer aan ik kan mijn schrijfspieren wel verroeren, alles blijft toch achter in éénzaamheid in de steek gelaten, in een land met veel dichters…

In lichte mate van dronkenschap beschreven hoe je was, in het weekend alcohol, maar daarbuiten niets Je moest worden wie je was, goddelijk in potentie en daarbuiten eigenlijk niks het zelf terugbrengen tot een gezamenlijk zijn van waar we elk individu konden verklaren na het werpen van de eerste steen over de Rubicon vervolgens runderen…

In weerwil van wat hoog verheven wacht reflectie stil ontdaan in matte glans slechts rimpelend door schaduwen omgord geroerd door onzichtbare hand. Slechts traag bewegend omgeven door aarde duister schimmen van onzekerheid gehuld in vage nevel genageld op één plek.…

hij schreef zijn scherven bracht ze als glas dacht de vorm van kristal te gaan erven in de toon klonk de barst hij polijstte de scheuren dacht mat transparant wichelroedde naar kleuren maar zag en vond geen oorzakelijk verband presenteerde zijn schrijven klinkend als klok maar uurwerk en wijzers waren kapot…

de ruimte tussen rotsvast en zoiets als onwrikbaar is broos en dun bezaaid, zodat mijn vage bomen wuiven alsof ze weifelen op de tast, zonder vaste ankerplaats, over straffe zij- en tegenwind, terwijl in de verte gouden even- beelden verstenen als herleefde achtergrond, tot stof, in zekere mate…

wolken en wat grijs tikje ondoorzichtig de zon komt door maar begint toch heel voorzichtig een matte sfeer iets te benauwd alsof je adem dubbelvouwt en niet naar buiten lijkt te komen ik weet de weg jij kent de plaats de bank is vrij kom naar de boom als we nu willen dromen…

Lemen hoogbouw in een middeleeuwse stad Gerokte mannen in colbertje kromdolk op de buik zitten op een mat Geweer, losjes over de schouder kauwen ze op blaadjes qat Onverwacht leggen die gedrogeerde Allahkrijsers een stukje wereldhandel plat en wordt de USA met een defensiebegroting van 800 miljard in verlegenheid gebracht…

De tijd is gemeten naar veranderingen die voor de mens van begin tot einde te volgen zijn Het is een proces begonnen en binnen het menselijke bestaan wordt dit proces beeindigd Aan de hand van de kleinste eenheden van tijdsbesef kunnen we ons een voorstelling maken van langere perioden van tijdsduur bijvoorbeeld een eeuw of twee…

Hemellicht klaren donkere wolken, de hoop doet duisternis verbleken, eenzaamheid zal blijk'lijk vervagen, miljoenen zielen zoeken het licht, die donkere paden openstellen, wegen naar verdraagzaamheid en vrede, verworven met een beetje menselijkheid, die uiteindelijk in ieders hart schuilt, ontwaard in een illusie van wederzijds respect, dat…

het jaar telt zijn laatste dagen met de rug tegen de muur handen leeg ogen verwilderd starend naar een schroeiend vuur van honderdduizend haarden wantrouwen, angst, menselijk leed zoekend naar de zin en waarden en wat de tijd toch met hem deed het jaar telt zijn laatste uren met een hart dat haast verstikt ogen dicht, mond stijf gesloten…

soms dan ben ik zo ondraaglijk weids waar mijn vlees als afhankelijke wees zuigt aan borsten doch mijn ziel de God verzoekt diepte niet te korsten zo ben ik van nature geschapen als een menselijke zot ik, die nauwelijks mijzelf ken en voortdurend mijn duizend loten bij elkaar moet rapen ja, ik ben een aardse vlinder lichtzinnig…

ik aardde diep in vele generaties had mijn bodem lief het weidse land onder de hoge lucht stond altijd borg voor rust nu scheurt de grond trillen lagen in verzet fundamenten zijn onthecht mijn wortels zijn gespleten de toekomst is vergeten het was geen menselijk falen dat de grond zou dalen maar een bewust genomen gok als zij…