Alle inzendingen over Midden-Oosten

Trekken we in vrede Veldewaarts mede, Zingen we en bidden; God is in 't midden, Scheppend alom, door het wonderheelal, Liefde in de harten, en bloemen in 't dal.…

Ik symboliseer, spiegel onze liefde aan een tuin vol wilde rozen, rode, witte en gele rozen, met op elke hoek een fontein en in het midden een bassin. In de vroege ochtendzon tot het laatste avondrood zullen in jouw aanblik, mijn wangen hevig blozen en alles zal volledig zijn, vervuld en verzadigd.…

zwaan die wist van zijn eenzaamheid want zij was tot stof vergaan en ik, ik verpoos in twijfel in mijn gehucht van beton en spijt het leven kent de schreeuwers, propaganda van de rechtse kant - het links is de hoek van de schreiers, de weters van het heelal – mijn god als u eens was laat me dan sterven in het gekronkel daar waar het midden…

Ik sta daar in het midden van de samenleving tussen en met ieder voor God en met Gabriël, zoals ik altijd zal geloven Ja, ik zal daar staan boven ieders verwachtingspatroon, ik zo schoon schoongewassen, bevochten door mijn pad. Het is de taak ... als ik zal zegggen: dat is al, alles wat er in zat!…

wie het weet mag het zeggen waarom je midden in de nacht gaat schieten het kan iets geweest zijn tussen dromen en waken toch waarbij je diepe angsten het overnemen en een wapen grijpen en dan zit je liefde daar dood in plaats van een niet bestaande inbreker op de toilet en ben je verder niets meer dan excuses en tranen, hoe…

In een duister woud, zeker, en het midden al jaren voorbij, hoefde ik geen volkstaal meer uit te vinden. Niets wat ik had te zeggen kon daarin nog klinken, mijn woorden waren weer latijn geworden, onleesbaar, gesloten.…

Maar: veertien jaar midden in de nacht rijden op een scooter, negeer de slagbomen, kijk niet naar rode lichten, denk vooral niet aan al die mensen die je achterlaat! Vergeet ook de treinbestuurder, de inzittenden, denk al helemaal niet aan de familie! Triest: voor wie allemaal?…

Verwacht geen winkelstraten, drukte blijft daar in het midden, tevreden zijn de mensen.. gebleven ja zij begroeten elkaar, vertellen hun belevingen met Brabantse tongval en vernipsen zo hun tijd bij de Gouden Leeuw met haar vertrouwde klanten zo streekgebonden, zo grenzeloos wijd deelt men een gemeenschappelijk gebruik van kostbare eenvoud…

je gekomen in sprookjessfeer de tijd verstilde wilde niet dat wij ontdooiden want jij was daar ik paddestoelde vuur in open haard dichtte de gordijnen jouw handen in de mijne buiten wintert het we hebben samen maar de kerststal opgezet ja jozef en maria zo gaan we naar de kribbe het kind als stralend middelpunt weer in ons midden…

ook ver van hun lichaam kan dat alleen maar de poëzie zijn de ontmoetingsplaats van levende zielen met oude zielen wier pijn niet meer hier en nu bestaat maar als evenbeeldig lot als begrijpende engel van de liefde om te leven, het midden…

Ze krulden samen van jolijt want midden in de arrenslee daar hadden zij voor ’t eerst gevrijd.…

ik geef -- ruimte aan bezieling en bezwaren ik vul me met wensen en giet ze uit in besluiten tot er tevredenheid overvloeit Klagers hoor ik niet klagen maar aanmoedigen, zo verdwalen ze nooit in verwachtingen De winst is maar een saldo van afrondingsverschillen lasten worden baten in de ruimte van het samenleven waar iedereen in het midden…

kruin van de bloeiende mangoboom zweeft het timbre van vaders stem in trage tijd reist hij naar het verleden van verre voorouders de oude wandelt met de doden met bedachtzame woorden vangt hij hun levens vroeger is dichtbij de oude mangoboom heeft weet van de mensen de verhalen en de geesten hij was altijd daar midden…

Ik kijk graag naar je wil nog steeds de handdoek wegtrekken nat op nat in jou opgaan Vroeger kon het vaker altijd wel, het is bijna alles wat we nodig hebben Nu strelen mijn gedachten jouw lichaam in het gouden midden tussen verlangen en ontvangen, tam liggen we tegen elkaar tot het te warm of ongemakkelijk wordt Mijn hand strijkt…

Movila Verde, honderd klokken bonzen. Daar luisterde, diep in gebed verzonken, een misdienaar naar hoe die klokken klonken. Het trof hem diep, vooral die éne bronzen.... “Waar is mijn GSM”, vroeg hij bebloed, “ik heb wel dertig kilo bel-tegoed.“…

(met dank aan Willem Kloos) ik ben een God in ’t diepst van mijn gedachten het Haagse luchtruim is mijn hoge troon ik wijk niet voor de dreiging en de hoon van hen die mij vervloeken en verachten Oost-Indisch doof ben ik voor jammerklachten een stad aan zee, ik ben een autochtoon u bent lakei en veegt mijn straatje schoon mijn schrikbewind…

Grottenpaleis van nachtlijke Sibulle Stond zwart voor 't oosten; fakkelvlammen deden Flikk'ringen vliegen langs scherpkant'ge treden Van trap in plots'ling blauwe vestibule.…

In Oost en West, in Zuid en Noord Werd Holland om die leus geprezen..... Och! 'k bid je, laat het nog zò wezen: 't Zij stééds, als men van Neerland hoort - Een man, een Man - een woord, een Woord!…

de vlammen uit de oost zijn nooit gedoofd je bleef de sarong steeds volhardend dragen je lachte wanneer ik weer op kwam dagen als jij je culinair had uitgesloofd de onvolprezen geur van Indisch eten je huis een pasar malam in het klein we dronken kelken toeak na ’t festijn ik zal je ajam roejak niet vergeten je hebt je leven hier met trots…

De kiem waait uit een ver oosten Naar het westers laagland Een lelie in een bol gewikkeld Vouwt zich pronkend open Duikt als een ijle muze In de koker van een gulle pen Geliefd in herboren tuinen Werd zij het blauwbloedig teken Toen de hofdames hun japon versierden Een kelk als accent voor het decolleté Terwijl de zonnekoning smaalt…

ik was een visser in een ander leven en wierp mijn aas uit in het koele meer of nee, een veerman en voer heen en weer van oost naar west, was eindeloos omgeven door bergen die als hooggeëerd publiek op spiegelingen staarden van het water hun hoofd op hol gebracht door zacht geklater dat tegelijk applaus was en muziek de vakjes blauw verschoten…

onwelkom is hij banneling in een ander land dan het zijne, hij moest gaan zoals hij nog nooit eerder had gedaan weken lang nog hield hij zijn resterende trotse poot stijf hij is niet echt een buiger tot de veer hem eindelijk brak naar het noorden of het zuiden het oosten zelfs het westen zijn centrum is hij verloren uitgespuwd door…

Zijn ’t pelgrims, in gesloten pij, Van uit het Oost gekomen, Die wachten staan, nu het daggetij Tot bidden roept de vromen? Ik weet het niet, aandachtig wil Ik mijmrend blijven kijken Naar ’t sneeuwgezicht en voelen stil De droom er van, de rijke.…

waar kan hij nog schuilen nu hij je onzichtbaar heeft gemaakt en je stem luider dan ooit zal blijven echoën van noord tot zuid van west tot oost? geen windrichting ontkomt de hyena’s hebben je niet kunnen doden voor jouw lichaam stierf immers reeds duizendmaal slechts onoverwinnelijk adem je voort…

zie de heldere stromen polaire lucht vol wit, opbollend en scherp katoen, en Freia biedt, door haar zuivere adem, de koude, blauwe, modder van dit land een krachtig licht, om te ontwaken licht kleurt het oosten, door pastel naar zachtblauw tot rose, bleekgoud doet de vroege zon het ijszilver langzaam smelten, zacht tinkelend breekt dit blauwe…

de ander vertrekt Laat mij vliegen als de wind als in een fantasie Van dit kind Ooit was ik bemind naar verre streken waai ik heen Al moet ik lopen Op één been Afstand is maar een paar letters Een woord Maar afstand van jou Bestaat niet Ik ben hier Zoals jij ziet Ik waai naar jou toe Wel al wat moe toe toe toen Naar het verre oosten…

Wanneer de zoete nacht verdwijnt, De zon in 't Oosten gloort, En heel de buurt opnieuw verschijnt En snapt aan deur en poort, Dan schenkt mijn liefste op markt en straat Haar minnaar blik noch groet: De schalke zegt, dat ze om de praat Gelijk de nachtbloem doet.…

Droogstoppels en alle Slijmeringen Gij laffe, ijd’le femelaars, beseft daar ligt een Roofstaat aan de Zee, wil ik nog melden tussen pakweg Oost-Friesland en de Schelde.’…

De zon gaat er zinken, Zie ginds in het Oost De Zuiderzee dartlen, De Maan haar ontspartlen; Zij beeft, en zij bloost. Rondom zich die glansen Op zee te zien dansen, Hoe lacht dit ons aan! Wat vreugd! onbeladen In zee zich te baden Met zon en met Maan!…

Cementiri del Sud – Oest Montjuïc of De spaanse vlieg Toen ik in Spanje aankwam schrok ik me dood liggen zij daar reis zuid oost west maar niet noord lijken zij wat zij lijken als een nieuw soort bergbewoners hun flatgebouwen langs draaiende straten kaarsrecht en klaar met hun naakte beenderen als naaktstranders…