Alle inzendingen over Mijmerij

Wanneer ik overdenk, hoe minzaam Haar stralend oog in 't mijne zag, Hoe vriend'lijk hare woorden waren En hoe bekoorlijk hare lach, Dan bonst mijn hart en vreugde komt er En trots in mijn bewogen geest, Dat ze eens haar gunst mij heeft geschonken En mij genegen is geweest. En als ik aan 't geluk durf vragen, Dat eens de dag verschijnen…

vlinders in de wei met wat mijmerij zoemt er ook een bij voorbij…

je vinden lukt in stilte als mijn geheugen onderduikt in zachte mijmerij of in de nevel die in flarden schimmen brengt van jou en mij…

De laatste dag van dit al oude jaar Hoe snel gaan al die dagen toch voorbij Er is ook zelden tijd voor mijmerij Die tijd die nemen we dan nu dus maar We nemen in ons hoofd het jaar weer door En stellen ons weer nieuwe doelen voor…

Ik was een tijdje weg door persoonlijke mijmerij wel thuis, maar niet aan de schrijverij Nu echter weer terug met pen en 'banaan' om er weer met zin, zinnen tegenaan te gaan voor de liefde van het woord, de dichtcultuur en morgen al een hartenkreet over de natuur!!…

Ik twijfelde: ziet zij mij, of lijdt zij nog maar het bestaan van blinde mijmerij om alles wat is vergaan? Toen de maan weer inscheen was zij er niet meer. Wij zijn al zo lang alleen, al sinds jaren her. ---------------------------- uit: Onderweg…

Hoe het waas als een mist zonder enig geluid als dood blijft hangen in veelkleurige klanken... ...ik zou je het antwoord graag willen geven, maar 't spijt me, ik zou het waarachtig niet weten Ik hoop echter dat je gemoed, alle feiten in vogelvlucht zo overziend, wordt gesublimeerd in moments musicaux tussen mijmerij van Den…

verleg je grenzen als je ze overschrijdt of loop jezelf voorbij waardoor ze vervagen verlies jezelf in onnodig gepeins waardoor je vergeet gewoon te leven liefde te geven waarvan je weet als je nu terugdeinst eindig je als gewelf waar heimwee blijft knagen bij elke volgende mijmerij want je bent haar kwijt kunt haar alleen nog…

In de schemer van mijn dagen blijft elk antwoord ongezegd op mijn laatste levensvragen die, onverwoord noch uitgelegd, verschrompelen tot mijmerij, pijnloos, van kwetsuren vrij.…

straten het water draagt schijn zwijgt waar de boog hangt in late lenteschemer strak gebogen mijn woord is moe naar het woord poëzie verblauwd (en al wat daar nog tussen ligt) schijngolven vervloeien spatten uiteen tot op mijn mond in de straten voor mijn oog een wolkenmantel dekt warm streelt regengeween van het woord tot blijde mijmerij…

De ochtend keerde alles, bloedsomloop En haperingen maakten rechtsomkeert De binnenzijde van mijn kussensloop Was ook geheel naar buiten toe gekeert Geluiden klonken anders, het getal Was niet meer logisch en de mijmerij Verlichtte elk bereik van het heelal De waarheid werd gewoon een schilderij Ik werd verdwaasd gewekt als nooit tevoor…

Vaak in mijne mijmerij Waart gij onverwacht in mij, 'k Zong mijn lied naar uw geluid, Zó, een jongen op zijn fluit Blaast in vredige avondstonde Droom'rig wijsje zelf gevonden En van 't wonder in zijn lied Fluit hij, maar hij weet het niet.…

Ge waart zo fris te voren Als klokskens van de mei, O lievekes, geboren Uit droom en mijmerij. En 'k heb u, stil-bewogen, Gevoed, bij nacht en dag, Met regen van mijn ogen, Met zonne van mijn lach. Ik wil u niet zien welken; Ge moet herleven nog.…

Waar hersenspinsels gedijen Tussen fantasie en mijmerijen, In goede sfeer, het juiste licht, Zich ontwikkelen tot een gedicht. In een rozet van tinten groen Ontvouwt zich vol als een pioen, Uitbundig vlammend fel en rood, De roos die ons tot dromen noodt.…

Toen antwoordde verheugd Mijn ziel met zang en zachte mijmerij. Ik dacht aan u. Ik denk aan u altijd. Daar ik u liefheb, doet mij 't leven vreugd En aan U heb ik zang en ziel gewijd.…

* Het is zoals het is, Je bent zoals je bent Er zijn er meer als jij Maar wat doet dit met mij Je proza-poëzij Je egowoordenbrij Je zelfbeeld op een rij Schip zonder averij Bloem zonder honingbij Wat doet dit beeld met mij Zinloos, je mijmerij Autist-rijmelarij Leg lege huls opzij Aan leegte ver voorbij Leg eens een beter ei…

Het leven, in zondagspak gehesen, nog onbestemd van alle doelen vrij past door zijn eigen mijmerij als gegoten bij mijn wezen want in de loop van heel de dag wil niets bijzonders meer gebeuren - en in die leegte kan 'k bespeuren dat er iets moois verborgen lag.…

de bliksem, die de aarde treft, En splijt en kerft haar ingewanden open, God is het vermiljoen, vooruitgelopen, Vermeldende der aarde nieuwe Zon, God is het rondend ruim, de horizon, Die altijd verder trekt waarheen ge treedt, Hij is het waterdek, hij is het kleed Dat op de aarde ligt, de schemering is hij, Een man in weifeling, in mijmerij…

Groot schreed hij voort, het lokkig hoofd omblonken Van ronde gloed en geluw-glanzend goud, Gelijk een god, in mijmerij verzonken. Hoog, van de schoudren opwaarts, rees zijn leest De schaar te boven, die, van vreugde dronken, Bijeengevloeid was tot zijn heugnisfeest.…

Wellicht voor de eerste maal werd ik niet droever als, mijmerij die steeds ontaardt in klacht, Ik hoorde de ruisen in den blauwe nacht de sombere schelde langs haar groene oever. Een nevel doofde 't laatste gloeien uit Dat schemerstralen op de wereld lieten...…

Het was op zo een koude zondagmorgen, de stramme handen heiden traag de klok die boven in de toren wakker schrok en begon een wijsje zo lang verborgen, want door de week slaat hij de stille uren die vertellen van vergeten en voorbij van de houten banken, de mijmerij van de jaren in zijn zware muren.…

Laat het lieflijkst wezen Uit zijn mijmerij U de klachte lezen: Vreemd is ruste mij? Siersel onzer transen, Starre van het west!…

En in het dichte gras Dat in de hemelwei groeit, liggen zij Lang pratend' of alleen in mijmerij.…