Alle inzendingen over Nabije Oosten

jij daar mens die me verwonderd waar ik me mee verbonden voel met adem die ik herken als van mij dezelfde adem die tot leven liefde geluk blaast nabij wanneer alleen de nacht nog over is strelende handen een bloemenspoor met ochtendgroet een melodie besloten in de ziel bij snarenspel gezongen dat de deur opent…

veroordeeld tot inzicht is mijn tijd van heden, plots is er een grens gemarkeerd naartoe het verleden ik denk nog aan het dakterras zo dicht en nabij jouw sterven we teerden nog enkele keren op de bruine buil die wij aanbeden heb je het koud, vroeg je en gaf een verbeeldende warmte het hielp de kou van het moment buiten, en buiten onze…

eindelijk hopelijk strafmaatregels aangaande kerkmensen zij die andersgeaarden trachten te bekeren zogenaamd Vroom een poging in Zijn naam Zijn geliefde kinderen hun harten bezeren het sombere woordje zonde sterker nog ook de duivel kwam erbij oh geestelijke verwarring depressie nabij COC jongeren jullie allen zijn…

de lokroep naar de weg, het opgeheven handje een wandeling in allenigheid met zacht vertraagde stap het inhalen van mezelf en het negeren van de regels de geur van vers brood, er is niemand die ik ken er is niets wat nog moet in deze plotse regenbui hier stap ik in een plas op de harde blauwe weg en ginds staat mijn huis, de redding is nabij…

De avond valt in duisternis op aardse zwarte gronden er ligt een diep verlangen in het nabije landschap een stille hunkering in dorst naar regen sobere onbestemde nuchterheid tekent zich af met het donkere silhouetten van bomen begrenzen zoete fantasieën jouw lucide dromen reizen met raven, wolven en vleermuizen in vertrouwd…

het water in het meer schittert licht alsof sterretjes sprankelend dansen het is de vroege zon, nog niet warm die zoekt naar druppels voor een gedicht een eend stijgt plots op zo van nabij gestoord door geritsel in het riet klappend geluid maken haar veren ze zoekt een plek in het verschiet de ringen dwingen het water tot rimpels aangezet…

kom licht de horizon op met wat streepjes ik wil voorbij het einde naar beginnen kijken donker achter mij laten en de gaten vullen die gevallen zijn toen de wereld in chaos ontaardde het holle gevoel kwam waarin zelfs echo de weg kwijt was mijn ziel in kou gevangen zijn einde nabij wanhoopt omdat contacten…

, mijn hart voegt zich erbij een sprookjesmaker leunt en slingert schilderachtige nabijheid naar zijn maanvrouw, bouwt er paddenstoelen met gekke hoedjes, beschermt haar tegen de regen de zon opent; een bankje tekent Afrika met kralenkrijt wanneer kleuren uit de zee rollen rijkdom is zoveel meer dan een enkele golf, toch ?…

vanaf de Fondamenta degli Incurabili staar je over het water naar het stille dodenrijk zijn boot zal je brengen, daar waar je zal rusten in nabijheid van haar, je geliefde Venetië dampende mist, de sfeer van stilte dragend het water, de tijd, licht en donker heden en verleden, verlangen en vervulling steen en vlees, liefde en afscheid taal en…

Bij alle gouden appels achter de duinenrij; die goudrenetten in hun steelse verbanden met de boom van het leven verbinden; heerst de overtuiging zeer aan het hart nabij, dat nimmer aan problemen mag worden toegegeven.…

Zachte vogelstem geluiden voor elk seizoen luistervink nabij Van aubades in de vroegte van de morgen tot serenades na zonsondergang Stuk voor stuk bijzondere unieke voorstellingen in tempo, maat en ritme waarbij een breed scala aan stijlen en stromingen wordt aangeboden.…

Ik neem nog even tijd om te luisteren naar fijne vogelgeluiden, vrolijk vlindergefladder of de bladeren fluisterend en ruisend in de nadagen van deze mooie zomer; een stilte nabij Alles bij elkaar genomen heeft deze natuur sporen nagelaten in mij; zomaar mijn hart geraakt.…

Jouw prachtige naam wordt zacht gefluisterd zo blijf je altijd bij me als mijn hart goed luistert Af en toe kan ik je voelen door de stralen van de zon jouw nabijheid beurt me op als een klaterende bron De spiegeling in het water tovert soms jouw gezicht uren kan ik blijven kijken mijn blik op de golven gericht ´s Nachts sluit ik…

Niets van dat ene zag hij Maar toch klonk zijn stem heel nabij Al is het nog maar maart en geen mei Ook die persoon voelt heen dichtbij. Al was het een golf met wederkeer Ik zie hem duidelijk telkens weer In de ochtend met steeds glanzend haar Mij wekkend met een heus gebaar. Steeds tot hij bezwijmt Voelt leven alsof alles rijmt.…

in zijn woorden is hij hoe zij hem bedacht : onbehoedzaam, maar dragend nabij maar draaglijk en bij haar maar niet rond haar laatse porie in zijn woorden is zij vaak onverwacht afwezig of onpeilbaar diep, en lacht ze als iemand die alles heeft gezien, in die woorden leeft een hang naar meer dan is, zo wacht hij op het leven, totdat het…

wij samen zij aan zij niemand die er tussen komt de liefde nabij. even wij samen deze liefde, een gevoel van kracht. is dit liefde of is het jouw macht? het zijn de momenten waar ik lang op heb gewacht. een gevoel niet te beschrijven samen worden wij één. jij bent die ene uit velen waar ik alleen mijn liefde mee kan delen!…

Naargelang de dag, vóór mij, achter of opzij maar steeds standvastig nabij. Zelden opgemerkt of vereremerkt. Zonder echter; ben ik er niet. Een wezen zonder schaduw; is een lichaam zonder ziel. Schaduw; voorafbeelding van het leven. Nooit stil, altijd anders.…

dier die ik nog ken ik voel me zo alleen ik heb afscheid genomen van de dingen die ik deed van de mensen die ik kende van al het bekende om me heen omdat jij overleed mijn gedachten zijn bij jou en bij jou alleen geen interesse in de dingen om me heen verlaten door het lot door iets moois van mij verlaten door jou de dood is jou nabij…

Ik had zo zacht geslapen, En Gij, mijn Schild en Wapen, Waart nog nabij.…

't Licht is uit m'n ogen 't onbereikbare verlangen duister sluipt nabij in geest en lichaam gevangen Geen emotie meer te zien zelfs geen gevoel in mijn hart 't starre en koude in mij maakt me onzeker, verward De pijn keer op keer 't diepe verdriet verstikt mijn geest maakt bang en bevreesd Ik wil dit écht niet het gaat buiten…

lelie bloeiend in haar pracht en praal Zacht verspreidend een aangename geur is zij de schoonste van allemaal Maar als haar schoonheid begint te tanen zij langzaamaan verdort Is zij niet meer de schoonste van haar soort Zo is het ook met ons leven het gaat zo snel aan ons voorbij We hebben tijd gekregen maar ook ons einde is straks nabij…

op de heide, zo nabij een schrale boom kijk ik omhoog en zie in schuivende witte lagen van een zacht blauw decor roepende vleugels om aandacht vragen ik zwaai gewillig ze weten dat ik ze hoor hier op nog onbegraasd gras staat mijn wereld stil dit is wat ik wil toeven op een luchtig kompas omringd door een zee van ademend gewas zo sprietig…

perspectieven zonder dat zicht ik wist dat dit moment ooit dichtbij zou komen door alles buitengesloten verstoken van ieder teken dat aangaf wie en wat ik was niemand bevestigde dat zag leegte van onbekenden vond helemaal niets dat mijn bestaan erkende koel streek de wind langs mijn verhit gezicht eindelijk voelde ik weer de nabijheid…

geen bloed voelen stromen zo bleek als vaal katoen mijn bed niet uit te komen geen fut om iets te doen volledig hol van binnen als een lege batterij soms even buiten zinnen de wanhoop heel nabij mijn passen voelen zwaar het eten smaakt me flauw ik leef als een kluizenaar de wereld kleurt zo grauw ik wil niet langer lijden dit doet…

God openbaart zich zo aan mij, Hij is mij nu elk moment nabij. Nooit wil ik meer bij Hem vandaan elke minuut wil ik met Hem gaan. Ik was Hem tot mijn grote spijt héél even in mijn leven kwijt.…

spaanse aak met haar felrood begeerde vleugelnoten veelzeggend ook de bergenvlieren op een hoop met rood de vruchten van weelde de steltlopers spelen op met tegenlicht bij grondmist hetzelfde dat ons boeit sprak de tegenligger wellicht duidend op daar waar wij overlopen zo tegen het scharlakenbos de heiligenschijn ontwaarde nabij…

stemde in handtekeningen werden gezet een verklaring van onvermogen bracht je in het geneeskundige gesticht je praatte nooit, je antwoordde op niets soms verkeerde je in eenen toestand van razernij je stootte onaangename en akelige geluiden uit daarom moest je bijna altijd een dwangbuis aan je werd krankzinnig verklaard ik was je even nabij…

kiezels die mijn voetstap altijd ving in bekend geluid nog voelde alles vertrouwd ondanks donkergrijs in het vooruit het goot stil makend de sfeer veranderde snel naar kil en fel tijd had opgehouden te bestaan toen het hemelwater zich liet gaan zag de zondvloed komen als een zee die het land overstroomde wist de apocalyps nabij…

zuchtjes kringelwolkjes in ijsblauwe lucht en weet mijn wezen broos bezonken 't gedragen amen vloeit Uw ongedroomd verscheiden tesamen met mijn zielsgedachten en stijgen wij op tonen van een vederlicht gebed als koppel ringelduiven bovenwaarts altoos in vogelvlucht aaneengeklonken waaiert mijn adem voorbijgaand nochtans uit dichter nabij…

hoe staat gij, schaars gekleed te wapperen op den krinkeldijk leunend op een straffe wind u dijen omhelst door het gelijk er keren groepen zwanen terug van de grote kreek hier nabij zij buigen in hun verenpak gracieus valt wit op grijs en zij mijn achterland verpieterd snel sterft in lagen blad en loof ik wuif u toe mee mijnen klak dag…