Alle inzendingen over Nomade

. --------------------------------- uit: 'Nomade nabij oase', 2001.…

ze strijkt met pen teer teder zwijgend precies concies op perkament fragiele streepjes trillen van zonder woestijnen eeuwige stilte verlaten verlangens zanden verstuiven bloem en palm zij tooit zich in roos in jurk eeuwig haar zand nomaden zwerven zwijgend langs haar haar rode rozen ogen geloken versluiering zware gewaden…

er wordt zand gestrooid in ogen die willen kijken rood zand dat het intense lijden uit de woestijnen kleurt waar botten slechts tijdelijk de plaats markeren als dood passeert het duint stormachtig in de wandelgangen van megatheater natuur schrikbarend schrijven statistieken de tijd die nog door kamelen en nomaden wordt…

Zomer belooft vakantie nomaden herrijzen eenieder vertrekt wilde trekvogels volgend gaan we met tent of caravan reizen in een luchtkasteel met garantie avontuur opeisen.…

TOT SPIEGELAAR De wolken zijn nomaden Gaand boven land en zee Ik reis nu met ze mee Begrijp waarom ze baden En hielden hun tiraden Mijn ouders, dominee Zo boven, zo benee Geen wraak, enkel genade Ik kan Karina zien Ze tuurt over het water Leeft tussen toen en later Ik zie de kleinste kever Ik ben de grootste wever Van voorgedrukt…

een land zonder dichters heeft geen eenheid is geen land heeft geen eigen ziel is nergens tegen bestand zelfs woeste Noormannen en rusteloze nomaden legden vast wat hun al of niet beviel verbeeldden dit met hun handen dichters leggen vast wat ze voelen zien en zagen wat ze denken en dachten ook al in lang verstreken dagen waar ze…

Wie schrijft die blijft geldt zeker voor Couperus Hij was een visionair, qua plaats en tijd Zijn leven was primair schrijven gewijd Soms voordrachtskunstenaar, zoals Homerus Een rusteloze geest, een pen-nomade Die metamorfoseerde in figuren Die hij bedacht, zijn eigen creaturen Een eindloze portrettenpromenade Theater van de geest in…

ze zwoegen voor de Koninklijke Shell voor Europol of op een ambassade als onbegrensd verdienende nomaden hun carrière slaagde wonderwel de voorspoed lijkt hun vaste metgezel doch de vermeende welvaart is façade de tranen zorgen hier voor waterschade hun leven is een voorschot op de hel ze klagen over alles in Den Haag een slecht klimaat…

sluit hij zich af van haar thuis voelt zich dit weekend een dakloze zwerver Ziel zonder huis onder zijn arm redeloos radeloos twenty four seven Kan een bohemien zijn hart verlichten beter, dan schuilen in zijn gedichten  Ziel zonder soulmate lichaam en geest waren te lang van haar weg geweest Is hij een schim een donkre nomade…

aarde miniem contact het ego voorbij vingertoppen leiden een eigen leven in een dans zonder hoofd groene heuvels tekenen zich af achter gesloten ogen op een onbekende wijs een plotse reis dient zich aan het grote genieten van de steppe mannen en vrouwen in vertrouwde felle kleuren trekken langzaam voorbij te midden van nomaden…

Solitaire nomaden nu honkvast geworteld klimmen hoog zonder gêne en voorbehoud Hoogvliegers tussen de planken van wambuis en heide van 't Hoog Veluwse Deelerwoud Aangevreten door zwermen muskieten waaiend met winden in de stratosfeer Door jachtige wolken verjaagd door de hitte van bosbrandenvuren van mediterraan hout…

bladeren vallen uit als haar verven zich rood de herfst in doen aan bungee jumping aan een elastiek dat terugspringt in de lente er loopt een muts sjaal handschoen door het bos prikt zich aan kastanjes maar raapt bouwt beesten en mensen zet ze met lucifers in leven en vlam paddestoelen trekken als nomaden komen gaan komen gaan laten…

Nooit met natuur in het reine gekomen bluf ik mij telkens haar wildernis in, om er als hedendaagse nomade rechtschapen te dwalen, ontvankelijk, maar ver van de gratuite lariekoek in het kaartenhuis.…

Jij vond een oase terwijl ik, arme nomaad met schaapjes wandel.…

vermeld Is hoe de kribbe Op een onbewaakt moment Door een hoeftrap van de os kantelt En het omzwachteld Kind Over hooi en drek en haver rolt Het moet geheim blijven Streng bewaakt door een kobold met brokkeltanden Het rookgordijn dat over de schandvlek schoof Voedt het raadsel Misschien was het maar een luchtspiegeling Van een verhitte nomade…

De balalaika vloeit haar tonen trillend door de zwoele nacht de donk’re stem van ‘n nomade zingt vol ontroering een ballade over wat ‘t leven met zich bracht De aangelegde ketens knellen en beperken een tijdloos dwalen dat kriebelt in het zigeunerbloed hen drijft naar verre zonnegloed in wens de einder te bepalen Het vuur laait likkend…

jij, die de harten van mensen sneller en sneller laat kloppen mannen kinderen vrouwen oude mannen nog meer vrouwen geef je een winter van asfalt Welk gif van redenaties gebruik je tegen het weten over alle levens waaruit je adem wegneemt wie brengt jou de slaap nu je onze geschiedenis vergalt met deze tucht over verdwaalde nomaden…

laat mij proberen van een voorjaar te schrijven dat langzaam ontwaakt en je wijst mij de kleuren die de ochtend brengt de geuren mengt van herboren tijd laat mij proberen van een zomer te schrijven die ons leidt ver voorbij de bemodderde paden van het gevlei waar verdwaalde nomaden van de nacht verblijven laat mij proberen van een herfst…

vluchtelingen de bodem verlangt als altijd voedzame gewassen te mogen baren maar voelt klamme angst bij het krijgsgebulder oostenwinden uit de bergen van de woeste Kaukasus blazen bemoedigend over de vlakke akkers brengen de boodschap: "tussen onze hoge toppen en ruige hellingen fluistert nog het verleden van de onkreukbare Kozakken en nomaden…

Geef de mens macht en hij die opgroeit als nomade in een tent, bouwt paleizen van marmer, leeft in een luxe die hij eens verafschuwde - delegeert bestuurlijke taken aan vazallen die macht misbruiken om zich te verrijken, hun lusten te bevredigen; aard van een dictator maakt dat waar hij niet bij is – gevoelsmatig niet bestaat,…

haar volle lippen rood 'ik ga je strelen', zegt ze, 'lief beschadigd kind' ze tekent met haar vingers figuren op mijn huid: zon, bloemen, wolken, sterren, sikkelmaan en in mijn hoofd verzinkt haar ijle stemgeluid: 'wees een vrij en open veld van wuivend graan' hoor de wind door al mijn gewassen ruisen ik ben weer het land waar de nomaden…

onder mijn voeten de eeuwen verborgen onder dikke lagen leem ze bergen bewogen tijden de laatste ijstijd in uitgestrekte steppe maakt plaats voor zachte regen in het landschap groeien bomen en ijzertijd nog ver graaf in bar verleden waar nomade jager is en de boer zijn toekomst gaat verbouwen de maalsteen is nog…

Grijs licht, late zwanen in strakke vlucht langs ijle belijning van wijkende bergen op het hemelse paard uit fergana gekomen en nu aan de rand van verstijfde moerassen zuidelijk de weg die zich splitst op het herfstig plateau: denkbeeld van damp om bereden nomaden, flits van een trein roodbestoft uit de bergflanken brekend -…

aarde houdt hij haar in zijn greep als alter eega Ik zie het meer als wondermetgezel met zelfgekozen en geheime codes het magic touchscreen als een wonderlamp van Alladin, Alice in Wonderland een jonkvrouw met haar polychrome grillen kaleidoscopisch, wat ze maar zou willen In een woestijnlandschap als een nomade…

Ik leefde ook liever monogaam, Maar ik ben veroordeeld als nomade, Tot geen gestage echt bekwaam, Steeds af te wijken van de paden Door elk van wieg tot graf bewandeld, Strak afgewend van 't boos instinct: Hun ziel voor welvaart vlot verhandeld, Hun drift verdrongen en verminkt.…

twijfel, voor verloren zonen, voor strijd of strijden, als fictieve levenslessen, als existentiële bekommernissen, als ontzettende consternaties, ik verschuil mij, in kille retoriek, zijn of mijn wezen dragende, het bestaan of mijn wezen omvattende, de les of mijn wezen lezende, aan te vangen, te verblijven, in gestalte, in nomaden…

Daar loop je dan, als digitale nomade langs de zelfscankassa met je rolkoffer. Door de jetlag lijkt je timemanagement meer op frequency-hopping.…

't Ging over een vrouw die in een busje leefde, als nomade, een heel volkje dat zo leefde niet meer gebaande wegen wou, en velen hadden rouw om iets Ook bij mij voelde 'k verlies van ' t verleden dat ik altijd heb vermeden. We praatten na in 't café, waar toch nog soep Alsof je méér en serieus en je gunde mij een goede keus…

Gebroken en geknakt tot in mijn ziel Zocht ik wat lotgenoten uit Rockanje, Les Compagnons de la Chanson d'Espagne, Een club nomaden waar mijn hart voor viel Als Bremer Muzikanten zonder leger Vertrokken wij uit hartje Amsterdam Op zoek naar de Verlosser, ja, Gods Lam Het hoofd verlicht, de hersenen steeds leger In Rouen, op 't Place…

werd er niet voor mij gecollecteerd Ruïne Dwalend door het puin van mijn herinneringen waar het licht de strijd genadeloos beschijnt Is daar plots de troost van schaduw als de ondergaande zon verdwijnt Er is een huis in mij gevallen krakend stortte het in één maar ik zal een ander bouwen en dat doe ik steen voor steen Nomade…