Alle inzendingen over Nood breekt water

zo stopt de nood in weke woorden die het dichte zingen van het duister hoorden in een droef en wrang refrijn o lege stilte ik ben zwak en klagend klein…

Toen ging er langs de kamerwand een schuwe ijle zwarte hand: grauw-luidloos vlood de nood.…

Ik vergeet mezelf te zijn te rusten in het weten dat alle tijden omvat zonder uitweg verlost van zoveel aards streven en nood breekt in de dood.…

ik voel mijn ledematen verdwijnen tot ik uit louter gaten besta aan het einde van de gang breekt geen licht, noch water in woestijnen wolkenstranden zijn leeg, nergens zie ik je gaan, het zout van een traan eindeloos water om te blussen, dan droom ik verder in mijn zachte kussen…

Het kraakt. Het knarst. Het trippelt dichterbij. Een geest slaapt in zijn stoel. Zijn kennis geeuwt benauwdheid. Angst stilt zijn adem. Stoerheid schuifelt af als ik hem aanraak, breek.…

Ik ben een meer Een rimpelloos water Waarop blanke lelies tronen Het ruisend riet Laat zich niet storen En neuriet zacht haar lied Een zonnestraal Breekt door mijn water En golvend groeit Haar warmte voort Geen zuchtje wind geen vogel zal deze droom verstoren Want God heeft er met Zijn handen de stilte uitverkoren…

Als ik op tijd zou leven Altijd op tijd op zou staan Op tijd de planten water geven Zelfs op tijd van huis gegaan Zekerheid op tijd genomen Door op tijd nooit hoge nood Zou mijn tijd uiteindelijk komen Ga ik dan op tijd nog dood?…

Van Maxima haar welgevormde benen Ging eentje door een kleine misstap stuk, Maar Alex krijgt dankzij dit ongeluk Wel kans om voor het koningschap te trainen. Want voor het eerst is hij beslist in tranen Om een van zijn beminde onderdanen.…

Oma zei vroeger altijd " klagers geen nood" Nooit gedacht, dat die Uitspraak me nog overvallen zou. 'k ben zo duf als een konijn, Zo suf als een wezel Zo traag als een slak Kortom: vandaag overvalt Oma me met " klagers geen nood" Want het kan altijd erger.…

Je schuilt in het witte licht, het water breekt en je ademt. De reis begint.…

bij dezen zij gemeld onrust in de Venen men wandelt over bellen in het water onder aan geblazen door onbekenden soms klinkt krak dan breekt wat anders enkel kraakt naar zeggen volgt vaak een kreet kort plonzen klampgedrag van losse vingers hoger handen tellen nu plonzen en bellen bij onrust en geschater over fluiters onder water…

Gedichten zijn als vissen is het water van de taal; ze zwemmen onbewust maar kijken en vertoeven hier en nu. Door kieuwen van beleving ademen zij helder in het licht dat beelden breekt en transformeert tot torenhoog weer nieuwheid wordt geboren.…

in de grote stad gaat veel vergeten neem de toiletten in de bibliotheken vroeger kon je gerust als je geen straaltje had vele druppels plegen poepjes laten duiken wie nu echt nodig moet zoekt naar stille hoeken achter ongelezen boeken in zijn eigen bolle hoed gaat dan bij een stevige wind de bibliothecaar door het lint men staat…

het gevoel heb eerbied buig opzij voor mij wil me maar niet bekruipen bij glazen paleizen stenen kastelen zoek ik bang steeds achteringangen om onbemerkt binnen te sluipen uit schaduwen in nissen op priëlen zwijgend langs promenades en stoepen behalve als ik hoog nodig moet zuigen en stangen pissen en poepen…

Jij bent voor mij: water! Eerste levensbehoefte van een mens, in nood, of niet, naast de ademhaling. Je gaf me brood en water, met eigen naam, om een nieuwe stem te introduceren aan de wereld. Ik nam me voor om jouw geloof en levenshouding via de gave Gods aan de aarde en het heelal te schenken.…

Soms zijn er zware stormen En dan vaart je levensboot Door de ruige zee En is de mens in nood Je zet de zeilen bij Het roer stevig in de hand Trotseer je de orkaan De bemanning aan je zij En tussen het wassende water Heb je nauwelijks nog zicht Maar plots verdwijnt die donderwolk En zie je weer het licht…

hoge nood alle wetten dan wil ik ff zuipen en heel ff slikken om al die aso's nu eens écht te kicken…

Stap voor stap Voelen mijn tenen Het koele Van de spiegel Waarover ik droom Terwijl ik mijn teen stoot Aan een druppel water Breekt de spiegel In ontelbare cirkels Omringt door het voelbare Vloeibare Laat ik me zakken in een kolk van Liefde Tot op de bodem…

zoals ik struin langs oester en blikken fanta hangt mijn geest reeds aan het verderf van moed te zwieren gelijk die witte reiger die me beziet vanaf de rijsdam tot aan de in verval geraakte steiger het is de overvloed die het lijden voedt met een onleesbare handschrift wiens tekst mijn mijmering in zwartgallige woorden in herinnering…

De golven branden grauwend groen vergeten leven aan mijn schoen Tegen het waaiend zilten zand bescherm ik ogen met mijn hand Wolken scheuren op tot flarden ik voel mijn huid tot eelt verharden De zon breekt zacht in kleine stukken die lachend aan mijn kleding rukken De horizon verdwijnt in water water van eens, water van later dat nu onder…

De duisternis slokt mij op De zon breekt door het dode wateroppervlak Om mij heen stijgen luchtbellen Dan word ik gevangen In een ragfijn net Het zit strak om mijn weerloos naakte lichaam Zo strak dat het afdrukken achterlaat Het doet pijn Ik ben opgesloten in het water Een gevangenis, en toch niet…

De polder verschuilt zich onder een dikke laag sneeuw het ondiepe meer dat vroege vlokken spiegelde is niet meer zichtbaar in de ijzigste kou van maart breekt het ijs we spreken af na de sneeuw als de klei weer water draagt vol rimpelingen in de wind…

Toch begrijp ik haar wel, immers, nood breekt wetten en er was een bisschop, die zei, dat je broden mag stelen als je honger hebt.…

Haat brak in mij woede, spijt, afgunst en onvermogen. Haat zorgt dat ik laat, voortaan... dat ik leerde. Haat probeerde te vertellen: 'heb lief, mijn kind, laat de ander mens zéker niet onbemind!' De haat liet daar tranen vloeien in nieuwe banen waartoe ik zou groeien.…

Dit jaar is het dan echt de laatste keer Ik heb vandaag staan kleumen in de regen En kan er eigenlijk niet goed meer tegen Mijn voeten branden en mijn rug doet zeer En straks word ik geknepen en geslagen Ik mis ze nu al, die Drie Dwaze Dagen!…

Vanuit de ivoren kooi heb ik de nacht verwerkt, die ik heb verloren in het kaatsend licht, de grijze lucht bewerkt tot harde staal, het leven in de geest verscherpt zich tot inzicht en preekt een ongeschreven taal, beelden worden helder, die ik niet pareren kan met woorden en zoek ik naar een gedicht die met die obsessie breekt.…

er stroomt een melodietje diep van binnen in me dat borrelt naar omhoog een waarschuwingslied dat in woorden omgezet wil worden op zuivere akkoorden dat breekt de macht van tovenaars een melodie om niet vastgelegd gedemoniseerd en gefixeerd onder te gaan aan angstige voorstellingen in de gecompliceerdheid van het leven; het zijn de…

Zij breekt het water tot een woordeloze kring gedachten vormt. Zij ligt onder de maan een bleke herinnering in een laatste avondvlucht. De nacht laat het lege nest los.…

druppels sprankelen in het web dat je hebt uitgezet het licht van ochtendzonnen spreekt en breekt in alle kleur maar je trekdraad is te zwaar beladen en dwingt tot dwarse daden want je ontbijt vervliegt omdat het zich bevrijdt ook deze morgenstond brengt jou het water slechts voor even in de mond…

regen is niet hard genoeg de hagel nacht en dag schuint langs het venster dat ik niet sluit maar open laat mijn vogeltje dat schuilt doorwaak de duisternis met koude pootjes…