Alle inzendingen over Ontredderd

zes keer en ik wachtte met een brok in mijn keel maar het bleef stil er werd niet opgenomen de moed zakte in mijn schoenen tranen sprongen in mijn ogen driftig veegde ik ze weg morgen probeer ik het weer maakte ik mezelf wijs als verdoofd zittend op mijn stoel me afvragend hoe het zo ver kon komen en de wind….fluistert troost ontredderd…

Verslagen en totaal ontredderd sta ik weer helemaal beneden, is het nu allemaal niet écht wat wij samen deden?…

ontredderd, angst en verdriet er was geen terugkeer mogelijk ze zweefde in een vrije val daags daarvoor was hij gestorven die haar nu vangen zou groot was haar liefde in de brief die ze achterliet waarop stille getuigen aanwezig haar tranen, haar verdriet niemand had haar kunnen redden wie doorgrondt de ziel waar het hart verscheurd…

betekenis sommigen deelden de droefenis ze waren diep getroffen en geschokt het heeft zelfs discussies uitgelokt hoe kan men zover komen in het leven dat men zijn leven voor een ander gaat geven opofferingsgezindheid in pure vorm lijkt op een boot in hevige storm hier is géén overleg of gedachte hij wist, dat ze naar liefde smachtte totaal ontredderd…

vriendin bent nu gegaan ik heb je omringd met handen en ieder uur werd betrouwbaar,een bloem jaar na jaar steeds weer voorbij het luisteren naar wat ik zei alles, zo diep in armen op stukjes land, goudgehaald en onder bomen die nu breken in stil verzet, getrouw aan het gras de hoop verloren wolken leggen rouw in kuilen, ontredderd…

Die nacht was het volle maan De mensen zochten in de stegen Hun heil, want collectief de waan: De weerwolf raast over de wegen Ik rende mee met mijn kompaan Ontredderd zijn we neergezegen In ’t huis ons na aan‘t hart gelegen Was het de meute dan ontgaan Dat vanuit zee enorme dieren Koers zetten naar ons aller strand Zo sterk dat één duw…

Zie ze ontredderd staan stedelingen gewend op de baan pootje over bochten te nemen om technisch vaart te maken het rechte stuk tempo te rijden nu in de problemen Op echt ijs van meren sloten kom je er niet met rondjes rijden je moet hard en stevig aanpoten recht tussen de punten a en b met zelden echt eens wind mee Doorgaan en voor…

geen vogel geeft er antwoord en de treurwilg prevelt tevergeefs: niet doodslaan naald na naald in ogen, ontredderd blauw nijptangen in bolle buiken trekken de dood naar lege handen; het geschreeuw waait door onbestaande ramen, vrouw na vrouw niet doodslaan trage messen sluipen door identieke lijfjes; harten op zwarte, naamloze…

Ontredderd is ze door 'n bananenschil. Zo wordt ze niet ontzet. Ze is ontzet, maar roept nog: 'Dank u voor uw goede wil!' Een tweetal treinen heeft hen doodgereden. Gelukkig is het eind van dit sonnet, want beider angst behoort tot hun verleden.…

Welke zekerheid is er voor de ontredderden die onvervuld enkel het ontbreken van de liefde weten? Welke vloek is er uitgesproken die hun leven zinlozer maakt dan dat van de geliefden op deze aarde?…

De weg lag nog wazig voor hun ogen ze hadden zo oprecht in Hem geloofd voelden zich ontredderd en verloren had Hij Israël niet de redding beloofd piekerend gingen zij hun weg verder en merkten niet eens De Vreemdeling die achter hen bleef de waakzame Herder Hij hoorde alleen hun verdriet en twijfeling ‘ Wisten ze niet dat dit lijden…

Ze staan getrouw als ik, ontredderd rond te kijken. Aan vroeger denkend en aan honingdauw die naast me zat, haar mond indigoblauw: ze wou geen meter van mijn snoepzak wijken. Een vrouwenstem klinkt schel. O, moeder- overste, vloek ik, nog steeds in pinguïnkleren. Ze kijkt alsof ik ziektes kom verspreiden.…

De doden stappen er ontredderd uit. Zij hebben mos en huislook op hun schedels. Iets onnavolgbaar droefs en ook iets edels spreekt mee uit de afwezigheid van huid. Hun blikken missen iets, waar wij van wisten. ------------------------------------------------------ uit het werk van Max de Jong (1917-1951)…

als een zee van glas met vuur vermengd, wilde ik bloemen van schouders kussen terwijl onze monden verzegeld waren en alle ogen schuchter keken, en zonder liefde rood openbloeiden om duidelijk te zien wat pure liefde was, terwijl de zee van vlammend vuur ontredderd een omheining was.…

Ontredderd zoekt men zijn liefste op plaatsen, die onherkenbaar zijn verminkt. De zee schuimt en stapelt zich als een muur van water, rolt met verpletterende kracht als tsunami aan land, overspoelt met overmacht steden en dorpen nog in hetzelfde uur.…

gedwongen gedachten vertroebeld bloed angst in de aderen aanvaarden moet knikkende knieën trillende vingers borrelende buik verwerken moet bevende benen verrimpeld vel ontredderde ogen het leven een tel broze botten uitgevallen haar ingevallen wangen pas dertig jaar verslappende spieren haat in het hart onrustige geest…

Gezegend zijt gij God der mieren Ik wilde U niet ontrieven Maar ik heb een mier verpletterd Ze was alleen en ontredderd Ik zweer niet licht bij brute kracht Het was meer een geval van heirkracht Bij ‘t binnenkomen zat ze op mijn been Waar moet je met zo een beestje heen Ik kon haar nest niet localiseren Kon ze moeilijk allemaal proberen…

ademgeruis slentert nog door het puin waar in het gruis staat geschreven, dit was eens ons zo vertrouwde huis fundamenten ter zicht gesteld door het kantelen van de aarde schreien in de felle Januari wind het geschreven woord waar niemand nog iets over wil vertellen de stilte is sprakeloos en op het zwijgen na bijna dood, deze dood lijkt zelfs ontredderd…

Als donkere wolken zich samenpakken, er geen enkel lichtpuntje meer lijkt en je ontredderd naar de zwarte hemel kijkt... denk dan aan onze vriendschap en dat als je nu mijn naam roepen zou ik er dan meteen zou zijn voor jou.…

verouderd door eenzame tranen zit zij huilend langs de waterkant ontredderd kijkt zij in de rondte in een lichaam waar de dood ontwaakt het leven niet zien schijnen donkere wolken pakken samen geluk dat door wind is weggevaagd in dertig ontroostbare jaren maar daar waar het einde komt staat een man verbaasd te kijken zonder een vraag te…

Loochent het gebod Verdoofd door absint Gespleten schilder die de kogel koestert Vergulde pil tegen waanstemmen Het fortuin rinkelt op zijn kist Erfenis en naam in het uitstalraam Zoals een zelfportret met brandende baard De tollende lichtkrans, het zwart uitgespaard Het doek verraadt jouw dolle tinten De kwetsbare schets Hoe je het wit ontredderd…

Het was van elf hoog dat ik mij voorover boog en beneden mij een vrouw 'van voor de oorlog' zag, ontredderd heen en weer lopend, tastend, wijzend, wijkend: waarheen? Zo vast van plan te bereiken, maar nu, bij vluchtend licht aan het einde van de dag, niet meer wetend waar te kijken.…

we wieden niet, maken distels en brandnetels tot bondgenoot, storen ons mateloos aan het zevenblad en heermoes volgen slaafs onze eigen paden en raken hopeloos verstrikt in hagewinde en klimop schoorvoetend banen we ons een weg en rusten uit op het groene bed van mos en varens hier regeert de waanzin, haalt wanorde, orde in ontredderd…

slurpen de laatste restanten energie conditioneel en emotioneel wrakhout blikken verwonderd naar elkaar blijven drijven alles eruit op tijd klaar overbodige woorden zouden nu dubbel hol klinken in het nu lege huis hoor ik de stemmen van negentwintig jaar leven galmend in mijn hoofd opkijkend vanaf de kale vloer zie ik de huisspin ontredderd…

- en hortend, klotsend, huilend ging 't akkoord en stuwde weer mijn geest in sombre richting voort, een naakt, ontredderd wrak, daar vlottend langs de golven...…

- en hortend, klotsend, huilend ging 't akkoord en stuwde weer mijn geest in sombre richting voort, een naakt, ontredderd wrak, daar vlottend langs de golven ...…

droeg als zilveren gewei, en 't stuifmeel der planeten over de melkweg blies en in de maan gezeten langs 't grondeloze blauw der zomernachten voer, ik ben beroofd en leeg, mijn schepen zijn verbrand, mijn stem verloor haar gloed en vindt geen weerklank meer in 't dode firmament, niets dan de galm die keert van 't sombere gewelf van mijn ontredderd…

ontvangen bijgestaan door de brodeloze hand zette zijn wortels onbevangen vaster, omarmde de waterkant Het Kralinger Hout offerde zijn bijna bomen, eeuwig jong, maar die het meest oud, waaronder menigeen uren droomden op als Hongerwinters brandhout Het bos, wezenloos en afgemat ademde, huilde en rouwde nog met Rotterdam, nu zonder hart ontredderd…

Ten hemel schreiend Maanden geleden schudde de aarde onder hun voeten wegen scheurden open, bruggen zakten in huizen donderden in elkaar alsof het luciferhoutjes waren duizenden mensen werden bedolven onder brokstukken en puin stierven een vreselijke dood anderen werden verminkt en zeker dakloos ontredderd zagen we ze voor ons verschijnen…

Hij wilde gaan hij wilde niet komen hij wilde niet bestaan hij wilde niet belonen hij de vrucht van haar schoot hij het resultaat hun zijn Hij wilde niet hij kwam niet hij werd 'keizerlijk' gehaald hij werd ontredderd onthaald hij had het leven gelaten hij had geen leven meer Dood ontmoet zelfs niet gestart leven wrange werkelijkheid…