Alle inzendingen over Open veld

Ze kijkt beduusd rond bukt en strekt haar hand ze wil plukken maar het lukt haar niet een onzichtbare macht verlamt haar hand de adem vertraagt en stokt in stuifmeel ze hoort een gedempte stem kleurrijk ruisen de onuitgesproken mare verbloemt niets het open veld juicht lenig vleit ze haar frêle lijf tussen paradijselijke tinten…

In open veld is meer te zien dan je lief is, poep en pukkels niets privé, vertrouwen nergens goed voor, overal schaamte omdat het niet geheim is waarin je afwijkt, wat je eet aan welke angsten en ziektes je lijdt hoe je je wast en seks beleeft, wanneer je menstrueert, een miskraam hebt, huilt ruzie maakt, hebberig, gemeen en onredelijk…

je haren in een permanent de krullers vertellen me de jaren ik moet er telkens weer naar staren liever dan naar het perkament dat kreukelig mijn ogen kwelt vertelt van eeuwen lang terug over “zullen we nog even vlug hier stiekem in het open veld” waar we verdronken in het spel van ‘t glijden op elkanders vel tot tijd ons golvend overspoelde…

jij droomt nu in mijn open veld van bomen en struiken zo heb je mij verteld en ogen geopend als luiken naar het verlichte donker waar de grond nog voelt als draagbaar van gras het laat je voelen zo de mens is bedoeld daar waar rust doet zwijgen en stiltes naar je neigen bind ik de ruimte aan sterrenpaden; een brug naar jouw gedachten…

Als een solitaire boom Maar gevangen in het woud Dromend van het open veld De vrijheid waar ik van houd De ruimte om groots te groeien Geen vreemde wortels die ik voel Langs mijn blad steeds nieuwe wind Mijn eigen plekje stil en koel Hoop het gevoel hier nog te vinden Omdat ik moet blijven waar ik ben Zal blijven dwalen in gedachte Verlangend…

Zij slaapt in het gras op open veld Haar huid glinstert van morgendauw Zij heeft geen last meer van de kou Een speer trof haar met vol geweld De haren bewegen als gras in de wind nagels groeien uren natuurlijk door Vogels beginnen weer hun ochtendkoor dat geen gehoor in haar oren vindt De geliefde moet vergeefs wachten de stem…

in molendatabase.nl lees je het wel verontwaardiging dat al die bomen deze molen de wind uit de zeilen hebben genomen trotse poldermolen wat is van je terechtgekomen door al die bomen aan de westkant ingepakt zo kun je toch niet malen dit is echt balen je voelt je ingekakt alleen aan de oostkant open veld je staat opgesteld voor de…

De namen van hen die ooit gingen in hun bed of in het open veld. Ach mereltje blijf jij maar zingen voor de lafaard, de kneus en de held.…

Ik gun mezelf een frisse bries Met zuivere lucht, veel zuivere lucht Ik zou gaan jubelen en juichen Mijn armen wijd Ik zou de frisheid naar binnen zuigen En ik zou huilen Heel veel huilen Ik zou huilen Tot ik niet meer kon Ik gun mezelf een open veld Met bloemen, heel veel bloemen Ik zou gaan huppelen en hollen Mijn benen in de lucht…

Zoek mij niet op plekken waar tranen zijn zoek mij niet op plaatsen van verdriet en pijn Zoek mij niet in de schaduw of in de donkere nacht zoek mij niet in open velden of plekken van onmacht Maar zoek mij in het licht zo helder van geest vind mij in stille harmonie waar je nog nooit met mij bent geweest Ik laat me wel vinden door…

Vang me met jouw woorden zoek me in het open veld hoor ik jouw akkoorden door vogels verder verteld Vind me in de wolken die vertellen hoe het was onderga ik graag jouw schoonheid in het veel te hoge gras Verf me op linnen schrijf me in het zand begroet ik je met zonnestralen of druppels van hogerhand Voel me op jouw lippen door '…

Wilde scheppingsdrang van de kunstenaar is een wolf, die voortrent over open veld, eenzaam huilt, door woeste honger gekweld; de speurende rover wordt niets gewaar. Hij sluipt tussen struiken, loert almaar... Schuilt ergens een prooi, of dreigend gevaar? Wachten heeft geen zin. Dapper heengesneld! Ruige bergen tegemoet. Vind het daar!…

veld met de schone stralen van de Davids ster omhuld lof zij de Here onze God dat de MensenZoon is geboren om de schuld te dragen voor een wereld in schuld verloren…

Steeds weer en heen en weer bewogen, als goudkoren zwaaiend in het open veld, heb je me aan je lippen voorgesteld en stond je keer op keer over me gebogen, als door wind tegen de vlakte gespeld. Die eerste kus is reeds vurig vervlogen, maar nog steeds als we een kus betogen word ik opnieuw aan je zoetheid voorgesteld.…

wie ben je op die foto als je hart bitter weent om het kind op je schoot omzwachteld in gebroken wit laat het prille leven niet gaan nu wanhoop uit de hemel stort begraaf het kind niet in haar laatste slaap we willen het wiegen in onze armen in het open veld onder de zwarte hemel in het hoge gras zullen we naar de sterren kijken…

Ze kruipen weg op de grond, onder bomen of in open veld angstig omhoog kijkend.. naar de roofvogel met scherpe, genadeloze klauwen die op zoek was wat te reiken, alvorens te verdwijnen met prooi in de bek. Ze zorgde goed, voortaan voor veiligheid in eigen stek! Haar jong nest in de hoogte der gebergte moest goed worden onderhouden.…

geen idee maar doe iets met het open veld bijvoorbeeld als niemand daar staat en iedereen juist in die tent sta jij daar alleen terwijl alles losbarst en losbreekt hoor je niet het breken van bomen en het loeien van geelgevlekte sirenes ?…

veld van wuivend graan' hoor de wind door al mijn gewassen ruisen ik ben weer het land waar de nomaden huizen…

De wereld heeft haar mommerij Zo nodig als haar geld; Een reine ziel is vrank en vrij, En treedt in ’t open veld. En laat zich tot de bodem zien, Gerust en zonder schrik, Maar let op onbescheiden liên, En weert ze met een blik.…

Dan waait er een wind van stilte Over een open veld Vloeit waardering als vers water Groeit vertrouwen uit verschroeide grond In de vochtige aarde Staan de loze paaltjes Uit hun functie ontheven Nog iets schever…

Nachten hadden zo hun eigenaardigheden speels en avontuurlijk als een kinderlijke held die het bed deelde met hemelblauwe luchten tranen vielen als regen in het openlijke veld hij hield zijn adem in, als verdriet te hevig werd dan zag hij weer ganzen die in formatie vlogen om een ander land te gaan verkennen met dezelfde emoties als die er…

veld blijvend op hun hoede, sterrenpracht bij nacht, tot het ochtend gloren zonder rusten of verpozen is de poëzie tot steun voor de mensen die vermoeid zijn of gebroken en toch hopen dat er binnen en daarbuiten, woorden leven gaan.…

Er zat een meisje bij een boom Ze zei: Ik had vannacht een droom Een open veld, een lange man Die prekend uit een boek daar stond Na elk woord dat hij had verteld Boog elk wezen van dat veld Vogels zonder vleugels Mensen zonder mond Niemand durfde de bossen Die schaduw, die vertwijfeling Ze dachten: Elk nieuw begin Is veel kouder dan…

veld staat maar, is dan de vraag, zoeken we die allemaal niet een beetje hebben we allemaal geen nood aan ons eigen volk dat naar jou luistert ik hoop het niet ik heb geen tijd om te denken ik heb geen tijd om te leven ik heb geen tijd om lief te hebben laat staan te haten ik heb geen tijd ik heb niets voor eeuwig vast in de altijddurende…

dwarrelt rolt en stort plots van een waterval van stilte af zeepbel trilt schreeuwt en scheurt ze valt patat tot op de groenig opgedroogde vijver en verdampt op haar gemak tot de volgende keer In een bezorgde bui smeek ik mijn pen ze komt toch terug komt ze terug Jaja jazeker ze vroeg zelfs of we haar Muze, noem ze zo maar straks in het open…

ik loop langs de velden door het stille land verlangend naar vroeger grijp ik je hand de gloed van de avond het zonlicht verdwijnt we lopen nu samen in jouw licht dat schijnt waar zullen we heengaan? nu het nog kan het zijn slechts mijn dromen eens was je mijn man je hand is verdwenen ik laat je weer vrij kom...…

Velden met onvolgroeide angst dat is al wat doffe ogen zagen droge neerslag liet het gevoel insluiten door een ring van stof veeg het weg! sla het er af en zoek de helderheid van de pasgeborene laat het kind dat in je zit gewoon eens heerlijk buitenspelen maak vrienden zoek ze vind ze in het licht van de nieuwe dag…

kleine huizen aan het eind der akkers, hun wakkere bazen strooien met water, waar het veld te droge halmen draagt zie de kraaien hoe ze wentelen van oud naar nieuw, de vleugels wijdgespreid op wieken van een warme wind het zomerkind ten top dat bovenal haar wiegje vindt, een baldakijn een zachte wolk een toermalijnen page lichtvoetig…

De bellende tram brengt het jongetje thuis en het meisje naar het open veld. Wat hij denkt en voelt is enkel kuis, zij neemt mee zijn milde vragen. Het is die rijpe interesse die haar heel licht stuurt. Op dat kruispunt snijdt dit gedicht; waar zij open kijkt en hij beschouwend gluurt: het leven is verrukkuluk en immer jeugdig licht.…

De vallei van de hemel opent aarzelend langzaam haar hemelsluizen valt als duisternis over laatste dagen, onder wat gedruppel stapt men het wijde open veld in waar ieder zijn eigen universum herbergt. Vreedvol betrekt de klare hemel, heerlijke patinagouden wolken drijven aandachtig feestelijk traag.…