Alle inzendingen over Opstijgen

Opstijgen, en gewoon uit het zicht verdwijnen. Ondergronds gaan, en naar zwarte olie boren. Wegen aanleggen, dwars door problemen heen. Bruggen bouwen, die meningen verbinden. Waterputten slaan, in denkwoestijnen. Het is tijd geworden om vooruit te zien! Water kan weer stromen gaan!…

ik snuif de vochtige damp opstijgend uit het natte gras het vult mijn longen en aders zoals nieuw leven ruikt zoals aldoor het prille was het geurt mijn dromen vol van ruimte en lucht het geeft mij vleugels laat het zware gaan het schept een nieuwe vrucht zo voel ik even aan de schepping word gewaar van het onbestemde dat zeker…

haveloze huizen en verlaten land gaan Ze zegeviert Aan lege stranden liggen eenzame handdoeken felgekleurde resten in een uitgeleefd land Vertwijfeld roept een man bebaard en gekleed in lang Vrouwen schuifelen onverstaanbaar mompelend aan mij voorbij Ik sluit mijn ogen en voel de laatste zomerwarmte op mijn gezicht Besef dat ik kan opstijgen…

jij kunt als enige regen de zegen geven zijn kleuren laten opspatten in het neerkomen tegen de rotspartij er is geen zacht sissen maar wel een opstijgende warme nevel die regenbogen naar aarde trekt jij hebt de zon doen schijnen wiens licht in zomerdruppels wordt gesplitst die watervallend donderen naar valleien het is geen…

Als een vlieger laat ik het eiland op ik draaf de grote leegte binnen een zilveren draad verbindt mij met opstijgend strand de dorpen zijn in zee gegleden het vee is door de horizon verzwolgen alleen galopperende paardenhoeven achtervolgen mij het wad toont de sporen van dode golven de wind baart stuifzand en fluisterzang slechts één…

Hij sprak me aan op de vredige en liefdevolle gevoelens die borrelen in de buik en opstijgen uit mijn hoofd. Het was niet zomaar dat wij elkaar troffen.…

we dezelfde weg als haar af gaan van bergen zullen we aflopen uit de hemel zullen we vallen nooit eens stilstaan soms slechts eventjes in een plas je spiegelend aan de hemel waar je ooit eens was zul je de weg vervolgen die water heeft te gaan en ook de mens zal blijven stromen en als water nooit vergaan ooit zal ze weer opstijgen…

ongemerkt polariseerde haast en stress tot ongecontroleerd agressief gedrag het duurde tijden voordat naweeën en stemmingen hun delicate remmingen onder controle hadden wij zijn toen gaan kerken met gezang kaarsen walmend stil genietend zingen op eeuwenoude zerken mantra’s van gebed in al zijn opstijgingen langs gewelfhoge…

Geen makke schoolslag maar een vlindervlucht: het overwinnen van je zware zelf en opstijgen, klapwiekend, wervelend, de lucht doorklievend. De vleugelslag van vrouwen is verraderlijk. Mooi. --------------------------------- uit: 'Het onverborgene', 2006.…

En terwijl de ijle ruimte zich plots met Händel vult en ook een streepje Bach hoop ik stil dat dit moment mij bij zal blijven tot ik zelf, gevat in tijdloos kleurpalet opstijg naar het Al.…

En terwijl de ijle ruimte zich plots met Händel vult en ook een streepje Bach hoop ik stil dat dit moment mij bij zal blijven tot ik zelf, gevat in tijdloos kleurpalet opstijg naar het Al…

Het licht is al wakker wanneer we opstijgen en met ferme wiekslagen de ochtend omarmen, twee paar ogen knipperen en vinden hun gelijke aan het leven van vandaag. Daar leggen we onze vleugels af en proosten op een nieuwe storm.…

Het licht dat verdwijnt, zodra ik het binnenga, mijzelf daarmee achterlatend op een oeverloos eiland, waar de geuren van eenzaamheid opstijgen uit wolken van gedachten die als hongerige haaien rondzwemmen; zoals filosofen dolen in de spelonk van ratio.…

Mijn vogel pover mekaniek Baldadig en impertinent Opstijgen hoger hoger Verleid door 't klatergouden omkoopgeld Van de bedriegelijke zon.…

die licht naar buiten krulde las met de glinsters in de druppels op je huid alle teksten weer voluit in kleine stromen begonnen dromen te vloeien uit de ervaringen van de plenzende bui je proefde zee in het vervliegend water voelde kou in onmetelijk blauw waar regens worden geboren straks keert vocht weer terug door opstijgende…

ik wil de hoogte meten het koeren van de duiven, de winterlucht ik wil opstijgen zodat ik naar huis kan schrijven naar jou om te vertellen dat het over liefde gaat dat het altijd om ons heeft gegaan en om het lot dat wat we verwachten onze lichamen in de zon en vlinders vele kleine vlinders wanneer bomen zich strekken bereid tot overgave…

We hoorden ronkende vliegtuigen, landen, opstijgen…

Op mijn gemak geniet ik van de vele bonte kleuren gekleurd, kwistig gepenseeld als een overvol palet, ik geniet ook intens van de vele opstijgende geuren dwarrelende bladeren rond om mij als in een ballet.…

Praat met Petrus over mijn Verrijzenis blijf niet stilstaan, blijf niet zwijgen zeg hem dat ik eerstdaags zal opstijgen naar mijn Vader die in de hemel is vertel hem deze heuglijke gebeurtenis.…

-dat zal natuurlijk ook wel wat schelen,- ja, ik denk dat ik maar die kant op ga, om te zweven in de grote blauwe ruimte, komen de ideeën vanzelf bij me op, als vlinders die opstijgen van boterbloemen.-…

Samen opstijgen en weer landen. Samen uitrusten en horizonnen. In de toppen van ruisende bomen. Neerkijken op mensjes beneden. Klein wondermusje.…

Eerst zie ik uit zijn tuin wat rook opstijgen, daarna ruik ik een overdaad aan kruid; dat gaat nog, maar wat je daarna gaat krijgen, bezorgt me altijd weer een kippenhuid: Er klinkt plots een afgrijselijk geluid, alsof er tanks zijn tuin in komen rollen.…

verdroogd en dichtgeslibd zijn mond, hij bivakkeert op buitendijkse gronden waar wonderlijke vogels snateren, roepen en krijsen aanbieden Een kilootje snavelgeluiden en studie bij steltlopers koopt hij in, van kustbewoners leert hij het verhaspelen van woorden Langzaamaan vormen zich veren, langzaamaan scherpt zijn tong Bij het opstijgen…

ogen van de dood, en kende geen vrees, witte, bekorste lippen, een raam als een spiegel, vervormt geen waarheid, geeft geen kijk in de ziel, slechts een blik op het sterven, geen angst aan een eind, in de vallei in mijn mond, waar ik met een tandenborstel cafeïne weg boen, resteert een slechte smaak, opborrelende woorden kruipen nabij als opstijgend…

Nu, onder de hemel, onbereikbaar, wachtend op een goddelijk gebaar; nu het opstijgen is verleden, hopend op een doorbraak naar beneden. Dan zal de muze bij mij wonen, hier mijn dichtsels gaan bekronen; de hemel is voor godentronen, de aarde voor de mensenzonen.…

Stof dat daalt als een sluier over opstijgende baby's, neerstortende kinderwagens, rondslingerend huisraad. Het ruist in zijn oren. Vroeger was het alleen zijn eigen bloed dat hij daar hoorde. Nu verstaat hij die taal. Ieder woord. Elke intonatie. Maar alleen daar en dan. Ondersteboven.…

Het lijkt allemaal zo vreemd, ideeën en wetten vervreemd van naam, anoniem ongrijpbaar, wie zal weten hoe de ziel er morgen voorstaat, zijn licht gespeend van sterren die opstijgen als het avondrood zijn vleugels openslaat.…

Door één lief woordje zou zich laten winnen, Door één gebaar of vriendlijke oog-opslag Of door een luide open-heldre lach Na veel gevlei's en zachtjes-aan zoet minnen Ik, die droef-wachtend op des Levens tinnen Melodieus zit klagend, naar de dag Opstijgend glorieus, van wat eens mag Bevredigen mijn ziel…

Toen de bleke, felle bliksems kwamen die hun harpoenen plantten in jouw hart en vier takken woedend versplinterden, sapstromen dempten die opstijgen wilden na de winter, wachtte, grote beuk, achter je de kuil (doodkalm kraken slaapt in het veld) slechts voor jou daar gegraven. --------------------------------------- uit: 'Laaglandse hymnen…

wetenschap van de Heer van dood en leven de auteur die het Boek der Boeken heeft geschreven ach , hoe verdrietig is het discrimineren op jaren een zwarte engel, de dreunende stap van soldaten in een land dat smoort in duisternis levend zinnebeeld van het leven dat gaat verdwijnen, de wijsheid van lichtjes die in de duisternis schijnen opstijgen…