Alle inzendingen over Overlijden

Terwijl de laatste jaren van haar leven Getekend zijn door chaos in haar hoofd, Waarbij gezond verstand waarneembaar dooft, Zien wij, dat zij zich over heeft gegeven. Geen angsten meer, geen wanen en geen pijn, De Dood kan ook wel eens barmhartig zijn.…

Lief ik kan niet om hem wenen, Waar hij stil en eenzaam ligt. In het schoon doorzichtig stenen Masker voor zijn aangezicht Dat de dingen er om henen Met zijn bleke toorts belicht. Lief ik kan geen tranen vinden Als mijn hart hem elders peist, Waar zijn ziel met de beminde Sterren van de avond rijst En ons, dagelijks verblinden, Hoger wegen…

in dit leven gemangeld & vermalen vermorzeld & verminkt maar nooit stuk gegaan niet verslagen, of bij de pakken neer nee, keer op keer weer opgestaan opgewekt met liefde & levenslust m'n zus, zij rust…

Toen ik je voor het laatst in de ogen keek zag ik de dood zag ik jouw dood zag ik geen angst zag ik geen vriend maar ook geen vijand en dat verzoende mij met jouw einde, ons einde met een laatste kus, onze doodskus!!…

Mijn oma in mijn hart. En ik doe opa niet tekort toch besluit ik met dezelfde woorden weer in mijn gedachten: Jij was mijn oma. En dat zul je altijd zijn.…

De schoonheid is tot troost gebleven al is er droefheid, leed en pijn en afscheid, onvoltooid dit leven maar ’t heeft niet anders mogen zijn. De wind schrijft woorden op het water en ’t licht beweegt als baldakijn. Al wordt het uur steeds later, later, er zal geen raad of zin meer zijn die ’t laatste antwoord kan bezorgen want er is enkel…

Piet Fransen, voetbalheld en voetbalclown Die ieder met zijn fratsen kon vermaken, Kon daarnaast ook de bal uitstekend raken. Maar Piet is dood en nu ben ik wat down. Zijn hart stond stil en dat van mij ook even, Ook helden hebben niet het eeuwig leven.…

De dagen ruisen de mist trekt gestaag nu op, toch vervaalt het landschap ook weer. Elders trekken dagen de natuur weer uit het slob dat is iets waar ik regelmatig over fantaseer. Ik heb een tijd niet over de natuur nagedacht, heb tijdelijk last van een ontembaar hart, een die mij zowel vreugde als verdriet bracht, de rouwtijd is nog niet geheel…

Mijn wensen zwerven en vele uren vergaan het leven voelt als een frêle onrustigheid. Het lijkt of alle wolken steeds anders staan, als week met muren en minuten vol onzekerheid. Komt er ook na dit mistige pijnvolle leren in de tijd die ook vergaat met veel dromen de tijd dat leven andere zaken gaat begeren, als ik van het gebeurde wel bij ben…

van het ene op het andere moment sta ik hier naakt, nu niets meer is, zoals het was te midden van al die scherven zoek ik krampachtig naar houvast in dat wat leven heet wat eens mijn basis was, is veranderd in onzekerheid cement omgezet in tranen, voelt het als één grote zee waarin ik stuurloos ronddobber, in de hoop langzaam weer grip te…

De stoel die plotseling leeg is De leuning en het zitvlak; alsof 'ie eerder leven kon. Zo bewegingloos, eenzaam en stil Vergiste de klok zich maar.…

Regenbogend kleurt de hemel over wie zich overgeeft aan onontkoombaar dood. De zuster schijnt in violet, haar fluistering vormt een gebed. Verbonden met de stervende, Zijn kind, Zijn ervende, neemt Hij de adem die Hij gaf en leidt vanuit de Hoge naar 't licht van Zonnebogen.…

Ik neem je mee waar ik ook ga jij en ik, samen één ik ben hier, jij bent daar, overal, grenzeloos, eindeloos dat is de vrijheid die jij verkoos Het maakt niet uit waar je bent hoe je bent wat je bent Al wat telt is DAT je bent WIE je ben…

Vertel je het een ander? Wanneer ik je dit zeg Wanneer ik zachtjes fluister in je oor Vertel je het dan door Of misschien zeg ik wel niets Heb je dan Aan een blik al genoeg? Met al die mensen om ons heen En ik heel stilletjes Opsta Vertel ik het je dan Vertel ik, dat ik ga…

Wat zijn dagen Wat zijn uren Wat is iets breekbaars Dat ik vast blijf houden Wat zijn tranen van verdriet En wat vertel je me niet? Wanneer liep ik voor het laatst Met jou Door de groene velden Langs het levenspad En toen enkel vergat Waarom eindig ik niet Ik kon je toen al beter horen Waarom is dat wat je riep Niet meer te verwoorden…

Het einde van een tijdperk. Wat Johan voor ons land betekend heeft, is nauwelijks te omschrijven. Als je in het buitenland zegt dat je in Nederland woont, dan zegt men niet eerst: klompen, molens of kaas, nee, men zegt: Cruijff! Iedereen kent Johan Cruijff. Wereldwijd. Een 'gewone' Amsterdamse jongen, met een uitzonderlijk talent…

Mijn oudste zus gaat sterven Fineke Gerda is opgegeven voor de dood, voor de laatste overgang Mijn zus krijgt in die transitie ook het maximale van wat het leven aan liefde en hulp kan bieden een pijnloze liefdevolle afhandeling van alles wat het leven daarvoor biedt Dan mag de dood een schaduw trekken en mijn pijnloze unieke zus doen…

Zag ik je weer gisteren Wat een klap zo door die val in september nog zo helder Hoor je muziek nu Zie je dieren overal Wat ben je snel veranderd Van kordaat en zelfstandig Naar afhankelijk van zorg Kan je zomaar zijn vergleden Is er op een dag geen morgen Nog geniet je van het leven Van een bloem en van de zon Van de kaarten, lieve…

Als de zon je uitlacht en je lacht niet meer mee Mag je dan gaan Als je lichaam zwaar voelt en je ziel niet meer kan Mag je dan gaan Als het leven pijn doet je de liefde niet vindt Als die pil je niet helpt en je echt niet meer wilt Mag je dan gaan En ik Moet ik verdrietig wezen of het leven juist vieren met een lach en een traan…

"Nu nog niet." Printen puntjes. Op letters tussen open plekken: "Nu nog niet" draait het lied aan hun leven; "hoe lang nog?", zingt de ander even terug. "Nu nog niet." En waar hun kinderen zich vast pinnen aan hun leven; zingt hij terug: "Nu nog niet; misschien later, als ik klaar ben met mijn pijn…

een kastdeur kraakt de klok verstaat het tikken van zijn slag de tijd telt uren rustig af op tonen van haar eindigheid zon verschiet in kleur laat stofjes dansen in de willekeur van lucht de geur van lang geleden herkenbaar in gebeden we zitten stil gevangen in het broze lijden lippen smakken in het delen van de dorst zien haar…

Hij gaf mij Parkinson om mij tonen dat ook ik val onder het gewone een mens als iedereen met zwakheden en talenten Dat is alles wie ik ben vliegend als een vlinder stekend als een bij jij blijft de grootste een voorbeeld voor mij…

Terwijl de beste bokser aller tijden Met relevante redes wordt herdacht, Hoort Erdogan volkomen onverwacht Dat hij de rij van sprekers maar moet mijden. Want niemand wil zich plaatsvervangend schamen Voor Turkse propaganda en reclame.…

Ik had jaren geleden kunnen besluiten Niet meer te komen naar jouw graf Onder het mom van: Jouw tijd is over Het boek gesloten Een leven af Ik had geen moeite hoeven nemen Om nu en dan eens langs te gaan Jouw graf, jouw graf te laten Niet meer eenzaam daar te staan Ik had jouw verjaardag kunnen vergeten Zoals dat soms vergeten wordt…

het onweer zwijgt als het kind vanaf die ongeëvenaarde hoogte valt waar is de beschermende rug van de vogel die het hoogste vliegen kan het geluid ritme van het onheil een botsende klankwereld verplaatst zich van links naar rechts achter en boven het weerloze kinderhoofd geen weg terug naar het huis die smalle vulkaanrand voor de kleine…

ik word wakker in een plas van ‘s werelds bloed niet ’t jouwe noch ’t mijne al voelt het hartzeer intens kan het nog harder nog dieper, nog dichterbij breng de wapens naar de zee en zet je neer op het zand voel de wind op je gezicht keer terug naar de kern daar waar ’t ooit begon in liefde…

Een vuist, die heb ik écht niet kunnen maken de onmacht steeg me langzaam naar de strot de vloeren van mijn vesting bleken rot en gingen vaag, doch onheilspellend kraken Geloof me maar, van strijden was geen sprake het was berusten in een helder lot het lichaam spande stiekem een complot met cellen die verwoed de kop opstaken Vergeet de…

Je mag best weten dat ik even aarzelde bij het openen van de urn het voelde zo onwerkelijk jouw lijf als as te zien maar nu rust je in de holte van mijn handen voor de laatste keer voel ik ons dichter dan bijeen ik laat je gaan lief als alles wat je was glijdend door mijn vingers in de stilte van voorbij en mijn adem geeft je vleugels…

Is het nu echt tien jaar alweer geleden Dat jij zo plotseling ons hier verliet De jaren zijn zo snel voorbij gegleden Met nieuw geluk maar vaak ook met verdriet Je bent in onze harten steeds gebleven Je leeft in ieder van ons allen voort Want jij hebt ons bij leven veel gegeven Waarbij een plek in onze harten hoort Nee, denk maar…

Je hebt jezelf weggegomd zo was je er zo een schaduw van bestaan met het ondergaan van de zon neem je plaats op mijn papier ik geef je dan woorden die ik nooit van je zal horen.…