Alle inzendingen over Ruige Rijp

vraagt om lyrische aandacht maar dan middels de vingers van 't scheppen waaruit enkel ikzelf iets van wording verwacht wijl ik gevoelens in een zwanenmeer mag deppen het is voor mij als het leven, als de mens alleen waar vooral het heelal mij zal begrijpen het is goed wat ik doe en kent geen kilte en mag er zijn en zal vrijelijk uitdijend rijpen…

O rijpe boezem wit die voor mijn ogen stadig Zo liefelijke zweeft, gelijk de wederschijn Van d'allerwitste sneeuw aan d'oorsprong van de Rijn - Maar uwe schimmering, o zwakke ogen schadig!…

De rijpe reutel galmt door mij, koorts komt op. Vreugde wil ons uitzaaien. Straks verschijn je en vertrek ik bedeesd de man die weigert vader te worden. Jij buigt voor de klok in de lege kamer waar ik thuis hoor. Wankelend dans je naast de wieg, een stille wens die zuur opbreekt.…

Van nergens komt het, het is als ontwaken in een kamer, de lucht rijp van de hondsdagen, gedachten die hun schil verliezen.…

Ik, druif die in de zonne hangt te rijpen. De zonne blind, waarin ik dij. Van u bezeten, God, als van een vrouw bezeten. En eeuwig leeg, o Vrouw, o God, van uw bezit. o God, ge zijt in mijn verleden geweest gelijk een vrouw op oud en gouden feest Wees thans een meisje dat mij lachend leidt, mij, blinde, door de rinse lente-tijd.…

winter zit in de kluts geen rijp op onze ruit witte kerstvorst bleef uit wie was daarop berekend de wilde kardinaalsmuts rozerood gekarteld blad Christelijk op orde in het kruis altijd al te goeder trouw bekend natuurlijk giftig voor hoofdluis vruchten in kamers van de doos kleurend vermiljoen tot purperrood de zaden hingen buiten…

Naar waarde weten zij te schatten volle halmen met gele rijpe granen verloren en achtergebleven op het veld. Als je wat langer naar hen kijkt.. op wijde boerenvelden, in de aarde de resten van vergeten patatten.…

alles, beneden is waarschijnlijk niets, slechts gedachten waarin ik verdwaal, op het eind te trots om te huilen, onmogelijk mijn tijd te ruilen tot plek verkleind tot afgezoomde zerk, waarin ik me kan verschuilen, daar boven jagen wolken van de associaties op mijn zaden van de zilverberk, die ieder jaar weer vrucht zal dragen te rijpen…

De ernstigheid het kille het koude het serieuze het staren naar iets of niets de naive onbevangenheid de ogenschijnlijk dodelijke vermoeidheid straalt van de gezichten van de mannen en vrouwen van het publiek af waarvan de ogenschijnlijk fysieke schoonheid ver te zoeken is of het moet de gerijpte rijp zonder schittering op hun gezichtsgelaten…

(voor Mirjam) Ik kon je geen aardse schatten bieden, ook al had ik dat zo graag gewild, weelderige hemelbedden en schone lakens, schalen vol rijp fruit en wijnen van allure, landhuizen in wijdse bossen of aan de frisse oceanen, privé-helicopters en bubbelbaden. Ik ben slechts een arme dichter, die met heel weinig genoegen moet nemen.…

', zeggen mannen die het ook kunnen weten, 'het trekt vanzelf bij, voor je het weet geil je weer op rijpe vrouwen!'. Zo praten mannen onderling. Ik heb het niet zo op mannenpraat. Grof, bot, ordinair. Nee, laat mij maar lekker achttien blijven en dromen van een pure Julia op haar balkon.…

Waar elke boom z’n wortels nestelt in de rijpe grond, dringt het mos zich op, gestaag sluipt de herfst op lome voeten rond, de wingerd dwingt het rossig blad te vallen waar ik dacht te rusten onder de humus van beloften en in het eikenbrons van je woordenschat, gevat in een tot ziens, een laatste groet.…

De tijd en de maan staan bol als vier seizoenen slijpen, ik verzin een onvoltooide symfonie, een onneembare universele ouverture, meesterwerk in driekwartsmaat in Natura, die niet wil rijpen.…

voortgaan mij bezwijkt- (hoe anders de manen mennen van paarden het briesend herfsttij gedwee ) Maar laat er al mijn wilskracht stromen een en al tot ik ben genomen blindelings vertrouwen voert me mee 2 Onder een grote naakte kruin -en de paarden mij ontstegen- druipt het zwetend loof een rijpe…

Tranen over mijn wangen bij het horen van jouw bericht totaal lamgeslagen rijp voor een gesticht Tranen voor mijn lieve vriendin die totaal verslagen moet zijn tranen voor haar man en kinderen want zij voelen de meeste pijn Tranen lieve meid, laat ze maar gaan het zal nog heel moeilijk worden voor jou maar wij weten, je bent een sterke…

onmogelijke niet alleen te zijn zo arm en weinig zodat het ons aan niets ontbreekt niet bedroefd te zijn in werelds zorgelijke wegen van onvolmaaktheid te mogen leven met de pijn, gereinigde zuiverheid uit de bron van wilde regen voedsel voor de zintuigen niets te missen maar niet alles te moeten begrijpen, haar schoonheid in armoede te laten rijpen…

zwijgzame boreling meer te biechten heb dan ik schrijven kan, in elk gestolen woord zich omdraait in z’n graf opgedragen in een metafoor houdt de geschiedenis verborgen of geeft er een ander tintje aan, door wisselende intenties is vermoord, wie de werkelijkheid vindt, stuur het door naar de couveuse van elk gedicht om te laten rijpen…

zingen en m'n tranen verraden onze gelijkenis zijn jongens-kamertje, mijn jongens-kamertje zijn lieve tante Annie, mijn lieve tante Annie zijn mooie jurken en die van mijn zus Fineke een half jaar gedragen en Juliana gespeeld hij is spelend in jurken blijven hangen als een mooie waarachtige Dolly Bellefleur Nu als Ruud Douma, een mooie rijpe…

zich sluit in een tijdloze melodie, een kameleon van geluid, zijn zwijgzame boreling waarin ik meer te biechten heb dan schrijven kan de geschiedenis is nog niet gedrukt en ligt verborgen tot wie het vindt, dan stuur ik het naar ieder kind in hun wel of niet begrijpen, laat het liggen tot hun tijd geborgen in haar ziel zal rijpen…

Uit haar zachte mond klonken sirenen, gezang zonder woorden, zo stapte ze uit haar ziel, gebaarde met de ogen en haar lippen - vast besloten, alsof ze mij haar zegen gaf zo sprak ze, wacht met wikken niet te lang, het wegen ligt in een zachte vrucht te rijpen van een honingzoete pit.…

kracht van de dag onderdrukt is het bovenaards en onzichtbaar ik zoek en denk en ik verklaar dat het de blaren zijn die de zon verlaten en mijn zomer het najaar inpraten telkens is het onwennig gevoel ieder levend wezen weet wat ik bedoel en toch word ik wederom verrast door het gebaar dat bij deze tijde past het maakt de oogleden zwaar wijl rijpe…

ik schrijf je… en het doet zo’n zeer dat ik je niet langer kan beminnen als ‘n uitverkorene van God de Heer ik hoop dat je mijn besluit begrijpt zolang voerde ik al een zielenstrijd ik liet die gevoelens nog wat rijpen en voel mij nu tot Zijn dienst bereid waarom moeten wij beiden toch lijden hebben wij daarvoor elkaar liefgehad?…

langdurig ongrijpbaar, als zijnde verloren, onbereikbaar voor de mond Allengs wil de dag zich vermengen met licht het is de ziel die daarin begeleidt immers het levendig gevoel blijkt doorgaans een zwaargewicht die veelal zijn eigen lijden leidt Als men een deel van de eeuwigheid in verwarring heeft ondergaan toont onze natuur extra rijpe…

glinsterend lichte zand onder een groen polig opschietende helmrand in afnemende vloed krult nog steeds in het schuimend wit het welkomstlied van de blauwe zee anders was vroeger met opa familie en paard en wagen langs de zeeweg van heiloo naar egmond aan zee door duingebied vol naaldboom bossen duinvalleien met struiken rijpe…

hij gaat voorwaar hij staat rechtop zijn haan die kraait neemt van voren of gedraaid oogt ruige rover van Riaadh borst'lige kin van dagen ongeschoren zijn machtig torso glanzend glad gaaikes zijn helemaal wild en nat in droom vereend al lang van voren nagelknipper nooit van gehoord onderhoudt zichzelf met stippen tollen schroeven en…

leeftijd is die jij nu telt na weer een jaar vol ontwikkeling waar jou veertien jaren jong de meisjes nog gestolen mochten zijn zij jou nu als een magneet die jou met vlinders in de buik zelfs op de trein doen springen naar de eerste snoes in goes waar jij uit de kluiten verder wast tot een leuke gozer van formaat met een prachtig ruige…

Straks rijgt de rijp er zijn pareltjes rond Dan valt het dons van de sneeuw op de grond Als een laken zo helder wit en koud Nu zijn het slechts pareltjes, die men aanschouwt Tóch moeten deze juweeltjes ook wijken Als de lentezon weer komt kijken Of zij aan het werk kan gaan Om nieuw groen te doen ontstaan.…

De rijpe perzik in jouw vuist spat open Oranje vlees en schil en sap Stromen in straaltjes tussen jouw vingers Door iele zwemvliezen verbonden Je wijst naar een wolkenflard Een gekartelde wonde die verdunt Het moment glanst op Mijn been sleept Een dood gewicht Een zuil die door de kiezels harkt Bijna spartel ik Reikend naar een boei…

... liggen velden rijp en hebben schuren geheimen is de stad een plek de avond bruist in al schaarse bomen Nog waaien winden schoon door mist in zeelucht bevaren door statische wollen schepen en laat de zon bij het zien zijn al droevigste kleuren vrij Nog zijn er tranen om de schoonheid het bos en het veld bewuiven met vleugels geuren…

overvloed met adoreerde zonverwanten in afwachting van roestbruine bladeren die vallen… Vreugdegevoel stemt zich door somberheid af doch de schoonheid is te zien in natuurlijke zin het jong gebloeide verliest het eerst ontsproten blad mulle aarde verstijft door de kou die wordt aangediend… Een zacht wit tapijt domineert over het vlakke land rijp…