108 resultaten.
Mijn paarse regen
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 51 De kaars op de badrand knettert
en over mijn lichaam bruist de bal
de paarse regen
van mijn rode bloed
in de blauwe weerspiegeling
van de hemel in het water
mijn huid lost op, mijn skelet
rilt, zo mooi is dit
einde, vaarwel mijn lief
laat me maar gaan, ik huil
maar ik houd van mezelf
sinds jij wegkuste wat lelijk was…
Valentijn
netgedicht
2.0 met 18 stemmen 2.392 'innig verstrengelde skeletten
in eeuwige omhelzing'
lees ik bij een foto in de Spits
met deze bizarre en toch ook mooie foto
als voorbeeld krijgt Valentijnsdag
onverwacht nieuw elan
men heeft het dikwijls over eeuwige liefde
welnu pakweg zo'n vijf/zesduizend jaar geleden
voegde een liefdespaar die daad dus
'daadwerkelijk' bij het…
Ontbinding in factoren
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 83 zonder verweer
is de mantel afgeworpen
het boek tot papier aangevreten
de verf tot olie verteerd
aarde afgegraven
tot het skelet van een schim
zwarter dan, verlaten van
door aangetast ontwijken
ontdaan in onbedekte termen
zonder weerwoord
hoor ik mijn woorden zeggen
luister naar stil zwijgen
en blijven onbewandelde wegen
onaangeroerd…
KIL
gedicht
3.0 met 38 stemmen 17.099 Hun schemerende skeletten zijn behangen
met dunne gouden munten waar de zon
doorheen schijnt,
versleten dukaten die zullen
vallen op vochtige hollandse zandgrond.
------------------------------------
uit: Groen land (1961)…
rust zacht
hartenkreet
2.0 met 9 stemmen 2.874 met kunst en vliegwerk
hielden we jou in leven
tot je uitgemergeld
je laatste adem uitblies
zonder kracht
je kon niet meer lopen
niet meer praten
je ogen zagen zonder zicht
flarden uit het verleden
spraken zonder inhoud,
zonder bericht
je handen lagen stil
huid om skelet
we hebben je laten leven
dood in je bed
rust zacht…
Kil
gedicht
2.0 met 44 stemmen 12.742 Hun schemerende skeletten zijn behangen
met dunne gouden munten waar de zon doorheen schijnt,
versleten dukaten die zullen
vallen op vochtige Hollandse zandgrond.
-------------------------
uit: 'Groen land', 1961…
Reciprook
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 152 ik loop deze dagen
door de geest
van een getraliede cel
gevuld met dove oren
doch met leegte het meest
verwijl in het gewicht
van een aangekleed skelet
ogen op niets gericht,
een ongeschreven wet,
die verdwalen in
een vergezicht
van water en brood
dat sprakeloosheid
als horizon kent
het is de
wederkerige schaduw
waar binnen…
Wilde tuin
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 777 haar spiegelbeeld gaat scheep
ten onder aan verborgen ijs
en mystiek gehavend oppervlak
geeft enkel vragen prijs
beweging voert haar dronken
wat haar binnenste ontluikt
en met hypnotiserende verhalen
je wereld binnenduikt
ze is als snijdend sap
dat met stalen glimlach wraakt
rots van leven, beschreven skelet
wat nooit versleten raakt…
Op het geraamte van de avond (2)
gedicht
2.0 met 106 stemmen 57.877 waarschijnlijk met de eerste
trein die eruitzag als een dier
zonder behoefte aan skelet.
wel leek het sprekende op haar
maar spreken kon het niet,
en ook geen kleren dragen,
laat staan een koffer laten staan
op een vergeten kade.
-------------------------------------------------------
Uit: 'Te midden van de tijden', 1998.…
De nacht als een klarinet
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 486 Het is alsof men op klarinetten speelt
wanneer de nacht op het water landt
en grijze schimmen stilstaan
bij het geler worden van de maan
toch neemt de tijd fatalistische
vormen aan en verdwijnt
en kwijnt het menselijk ras
weg in een materialistisch moeras
de struiken langs de sloten
ademen niet meer, ze besloten
om ons als skeletten…
Hunebed
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 782 Een oeroude grafkamer
Waar het skelet verteert in zompige grond?
De vorsers tasten in het rond…
In enkele seconden ...
hartenkreet
4.0 met 5 stemmen 638 Angst vreet aan mijn ribben
tot de nacht slechts een skelet wordt
en de gieren zich te goed doen
in mijn scheurende buik.…
Zijn geraamte
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 102 ik heb een skelet
aangekleed met wat
ik dacht dat leven heet
zijn geraamte behangen
met maatschappelijke belangen
die hij dringend nodig heeft
toch knookt hij
nog terughoudendheid
zijn zekerheden is hij kwijt
rammelt botten in
aanvaarde eenzaamheid
dood en verwanten ten spijt
ik heb hem niet
kunnen bezielen met
emoties en overlevingsdrang…
ego sum
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 835 eigen mening de algemene norm
vormt hij zich een cordon
om het uitgeteerde lijf
dat krijst om crematie
welke ogen verdragen nog
eenzaam op een eiland
zijn schier reeds lang verdronken
wappert het levend skelet
met de flarden van zijn vel
niemand die nog omkijkt
naar het vernieuwde Atlantis
als een bruistablet
opgelost in de wereld
geen…
Duurzaamheid
netgedicht
4.0 met 15 stemmen 145 met ravissant haar ruggelings
neerstromend richting fijne taille
Zal als doodskop het langst duren
Een trotse venus die gereserveerd
sensueel zelfverzekerd
zichzelf en haar buurt opfleurt
Wordt eens door vuur of wormen verteerd
In elk natuurlijk virtuoos
gemodelleerd lijf, al eonenlang
beloftes van schoonheid en lust
Duurt het naakte skelet…
Stedelijk
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 891 Wij gaan langs het skelet,
de stalen reigerpoten.
Het land dat wordt ontsloten
begint een stil verzet.
Allerlei groen venijn -
distels en chichorei,
hondroos en varkensgras -
loopt in ruigten te hoop
tegen bouwplan en waterpas,
koop en verkoop.
Het land biedt weerstand
aan de sleutel in de hand.…
Onderzoek
netgedicht
4.0 met 26 stemmen 1.393 Mijn hersenen in kaart gebracht
het lillend hart
mijn weke buik
de knoken van 't skelet.
De onrust
vlug gesust:
het gave staal
een veilig graf
de gladde wand
een koele schoot.
Al snel stoot hij mij uit.
Daar lig ik uitgestrekt
op 't stalen bed
dodelijk ziek herboren.…
Zeevlucht
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 480 De donder sloeg een gat in de lucht
zeemeeuwen vlogen naar de nacht
gezonken in een golvend dromen
sprak ik jouw naam in stilte
en je vloekte niet, bij het behang
waar ik een skelet had weggetekend
liepen de dagen als zombies
langs het strand, beminde ik je
tussen de bliksems uitte ik
in het donker ademde jij hartslag
gooide jij mijn hart…
AANLEIDING TER NEDERDUITSE DICHTKUNST
gedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 3.605 Verkeer kan ik uitsluitend ontgaan
op oversteekplaatsen, met armgezwaai,
’t gevaar in dit geval hangt samen met
de weerstand van het skelet.
Ik ben, kortom, een wezen dat huist
in een nest van koffie, thee en tabak.
Daarbuiten ben ik beklaagbaar.
----------------------------------------------
Uit: 'Overkomst dringend gewenst', 2012.…
LAIS CCV
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 175 inderdaad ligt met gaten omgeven
god's skelet bloot in de glim der kelen.
zo wordt verval tot hoogbloei verheven:
‘wij waren mooi, en wij waren met velen’.…
Koude kille honger
hartenkreet
3.0 met 4 stemmen 659 Kartonnen dozen,
Gestapeld tegen mijn muur
Één vlammetje voldoende voor
een hemelreikend vuur
Geelblauwe vlammen
kropen stil omhoog
Glimlachend keek ik naar
hoe het staal verboog
Zwart rode resten,
vallend om mij heen
Mijn glimlach is verdwenen
omdat ik zachtjes ween
Het skelet slechts bleef overeind,
mijn wereld is verlaten
Waar…
Resurrectie
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 139 De striemende wind
Splijt mijn brein
Ratio in de lucht
Gedachten op wolken
Isothermen als wichelroede
Doezelend op de thermiek
Van mijn gevoel
Regen geselt het sentiment
De huid doorweekt
Infiltratie tot het skelet
De diepste krenking
Letselschade
Afbrokkelende koraalbank
Zon aan de hemel
Aarzelende oogopslag
Stramme ledematen…
Herfstsonate
netgedicht
4.0 met 28 stemmen 874 Er huist in mij een droog skelet
wat beenderen, een ribbenkast
een puzzel in elkaar gezet
die hier en daar wat strammer past
het durft behoorlijk hard te kraken
als botjes draaien in hun kom
van ’s morgens al bij het ontwaken
de dokter noemt het ouderdom
ik noem het kunst, een soort talent
mijn innerlijke componist
mijn nek, mijn rug,…
de dodenvallei
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 337 ezechiël 37
doodsbeenderen leven op
grijnzende koppen glimlachen
skeletten worden weer mens
zij trekken op uit deze vallei
en marcheren over de wereld
eens waren zij verdord
de geraamtes van tyne cot
normandië verdun de somme
margraten en de grebbeberg
de vermisten en beweenden
ze waren over onze planeet
vertellen hun eindeloos verhaal…
PROSPERITEIT
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 169 De hemel hangt ontroerd
Boven novemberweide
Ik wijk niet van zijn zijde
De doodsdrift is ontvoerd
Met peperkoek gevoerd
Niemand kwam tussenbeide
Zij kreeg een vrijgeleide
Die knibbel knabbel koert
Ik voel me, hemel, zo content
En kijk u zielsgelukkig aan
Skeletten vol ontbladering
Staan met mij in omkadering
Van grenzen in een nieuw…
En langzaam teert ze weg...
netgedicht
3.0 met 11 stemmen 556 En langzaam teert ze weg
blijft er een omhulsel over
van de eens zo fiere vrouw
er zit een omhuld skelet
dat is alles wat rest
haar hersens zitten er nog wel
maar zitten in ’t verleden,
haar gedachten
die ze nog wil delen blijven hangen
in heel lang geleden,
er is geen plaats meer voor de
hedendaagse kost.…
Putten
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 300 De troosteloze aanblik
van de oorlog,
verstilde schuren
in het schemerlicht
een levenloze boom
tekent zich af
als een skelet
tegen de
bloedrode lucht
die lijkt te roken
in een hemels schijnsel
gekrompen is de hooiberg
die schuilgaat in het donker
wachtend op de morgen,
voor elk geluid beducht
in een zucht
lijkt Putten uitgestorven…
Horizon in oker
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 315 Met een horizon in oker
boort de zon een gat omlaag
tot diep in de einder
't Skelet van bomen tekent de
hemel meer dan magnifiek
Met een vlies bovenop 't water
keldert temperatuur traag
Diep onder de spiegel
daar gaat het leven volop door
weliswaar gestáág verder
terwijl de ondergaande zon
contouren voor het plaatje
fotogeniek aanreikt…
Pastorale
gedicht
3.0 met 4 stemmen 8.812 noodweer
weerlicht
de noodklep open
het sluimerraam dicht
dromen dromen zich dood
dodekop tooit zich
in het zwarte zwerk
vlekken bleekmiddel
het skelet kraakt
een aangebrande wolk
een blaar een sudderlap
aan de slapen
druif van droefenis
de versteende vissen
beitel die uit de bedding
terwijl gier fluistert
blaas op de holle blik…
WELWILLENDHEID
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 38 Met ochtendoogjes,
priemend door flarden stralingsmist,
overzie ik de lijdensweg van het landschap,
de permanente correcties,
oppervlaktepeelings,
agrarische tatoeages,
ontstoken piercings langs de rivieren,
alsook het menselijk skelet
dat overal werd ingebed
waar wormen knagen en everzwijn wroet.…