Alle inzendingen over Schimmig

ook andere gezichten kent zoals de kabouters en dwaallichtjes boven het zwart water ven dieper in het bos de dansende elfjes bij maanlicht op het mos griekse mythen en sagen in latere dagen het glanzen is verdwenen de spanning voorbij volwassen mensen moeten kinderrollen spelen de rest zit zonder enige fantasie te gamen in het schimmig…

keurig net tussen de lijnen zij zullen nooit verdwijnen maar wij wilden meer cirkels en lussen draaien wenden en keren alles in ruimte uitproberen kiezen en voelen met oog voor de juiste kleuren harmonie en contrast inspiratie vonkte op volle toeren wij smeedden goud volgens alchemistische wetten doorbraken tradities en jengelden schimmige…

ik weet niet ik weet niet wat of wie ik weet niet of ik ben ben ik een slordig silhouet bestaand uit louter vegen haastig schimmig opgezet moet ik in contouren leven?…

ik speelde met schaduw om de zon te ontlopen het rechtstreeks contact was mij voor even verboden zag licht in vele stralen traag neerdalen in het schimmig koel bos ik zocht het donkere op verbaasd over de vele verschillen in flora en fauna waande ik mij al gauw in een totaal andere wereld waar duister zonlicht als standaard verving…

groen is de dag hij spuwt mij wier in mijn betraand gezicht en ook het zwoele zware middaglicht dat schimmig blinkt in ’t goud van zon twaalf uur schuimt in het riet en ’t kolkt en klokt uit diepten zijn adieu ’k lig roerloos stil in ’t vochtig natte en wil niet luisteren naar de lucht waar ik jouw ogen vind en witte wolken fluisteren…

hij beent schimmig op zijn laatst weet zich weldra knallend opgebaard in muizenissen verlost van vrome nageboorte te hoop lopen tafels vol als door biecht verschoond leggen groots geloften af bij tijd getaande tempels ontknoopt knallen kurken los vrij van ooit gefleste geesten roepen heil en zegen af over koppige nevelvelden terwijl…

Als het leven mooi is Waarom voelt het dan oud En als de zon toch warm is Hoe is de dag dan koud Waarom toch die leegte Die spijt En het verdriet Waarom dat verlangen Naar wat ik achterliet Pijnlijke herinnering Aan wat had kunnen zijn Hoe kan de toekomst zeer doen Die niet en nooit geweest is Een schimmig droombeeld slechts nog Een…

De nacht langs het sparrenbos Herten treden uit De maan en sterren boven ons Een laatste roodborst fluit Je voelt je op elkaar aangewezen Samen heb je de nacht geprezen Het schouwspel vanuit het heelal Maanlicht boven het dal Schimmige contouren van wilde zwijnen Een das die de velden in zal verdwijnen Je voelt een hand En brengt elkaar…

Nog even en de zon neemt alles mee het schimmig beeld, vlammend gewist voor een schilderij van koeien aan een plas.…

Hij die als een gedreven boei Wars door de schimmige ondergroei Van ons bliksemschichtig bestaan Zijn pantergang is gegaan Wiens dwarse vlerken zich ontvouwden Tot een zinslijpend gevaarte Van vliesvleugelig aangrijpende Verlichtheid en klaarte Hij de introspectieve extravert Eigenhandig, gevoelig en ad rem Die krachtens zijn bronstig…

Banjerend langs de straten Op een bankje met een fles Diepdoordachte ogen Bedrogen in de steek gelaten Of gewoon alleen gebleven Je moet overleven Overeind blijven in je verdriet Je anonimiteit Is je realiteit Je lach is schimmig Je leven ijzig De winden waaien Vanuit alle kanten Diep kijk je bij mij naar binnen Net of je weet van het…

Loop door paden tussen schimmig nevelspel Benieuwd wat ik zal zien aan het eind Terwijl wind in dorre hout klinkt als harpspel En achter mij bij iedere pas de tijd verdwijnt Vol jeugd, voorjaar en zomerzon Maar in elke boom groeit nu herinnering En alles herleeft als toen ’t jaar begon Kleurt duizendvoudig deze schemering Doch voor en achter…

Schuinonder zat een wijnhandel en verder op zat een pottenbakkerij en een schimmig bordeel, waar ik de burgemeester eens heb betrapt. Onder mij woonde een Freud-expert van in de vijftig, die ik hevig wantrouwde, waardoor ik nauwelijks onder de douche durfde.…

Jouw aangezegd scheiden, genadeloos en plompverloren Heenvliedende weken, traagzaam, tergend treuzelend razendsnel Gestadig slaapgebrek Spaarzaam sluimerend verpozen Gradueel schrikbeelden verdragen, loochenen als non-existent Door het krijten is mijn zicht beloken Langzaam vervagend schimmig bestaan Gedachtenflarden…

Wanneer vochtige nevel zacht schimmig de dageraad begroet terwijl vroege zonnestralen licht lachend zoute zandkorrels verwarmen, aanschouwt zij spiegelend een nieuwe morgen vingertoppen raken zwijgende handen terwijl vurige lippen passievol eenzaamheid, even bezield in tweezaamheid, deze zwoele nacht sprakeloos achter laat in verbazend…

de taal van twee gezichten fluistert woorden als ontbijt en beschuit danst en huppelt met oude gewrichten zwierig een wals, haar lippen getuit zij luistert niet naar aardse zinnen draait haar rondje iedere dag weer weet van vroeger hoe te beminnen hunkert naar mannen keer op keer laat blauwe ogen rollen en draaien geeft donkere wimpers schimmig…

haar licht in 't lichaam stort, blind van gestolde glans, met bevende transgressie naar zijn trans, doch voelt door bijstere nacht zijn blik gericht op zijn in zich verzengd eigen gezicht weerkaatsend hun oorspronkelijk dubbelnaakt, of 't oog gesperd de waterspiegel raakt waar de beminde knaap verdronken ligt, dan duikt hij naar haar schimmige…

Heilig Kruis maakte zo smerig al het fijne gaf een ander woord voor thuis Hij streelde intens zacht mijn handen bracht mijn hemel spontaan naar een hel liet mij smerig in modder landen speelde reine onschuld na het spel Hij deed mij zwijgen onder dwang speelde glimlachend duveltje ik verlos vanaf die dag kreeg ik levenslang hij besteeg schimmig…

Schuilt onder zwarte dennen een schimmig beest, dat mensen aanspreekt, naar het moeras leidt? Weldra dwalen in dit wonderlijke woud... Mochten we dan op een lichtje bouwen, een kaarsvlam, welke voor ons uit wil zweven, echter niemands bezit is, zichzelf behoudt.…

Hun geboetseerde stammen zijn bebloed met verleden, dat zich nòg wil geven aan des adels gestorven bevelen, slechts droevig verzinkt, maar steeds schimmig woedt... De hoge takken, dicht op elkaar gekromd, omvatten leegte, kil onbewogen, waarin verslagen geest neerslachtig bromt: "Wat mag dit oord in de toekomst pogen?…

In de angstwekkende, bewogen nacht wordt het sterke schip Titanic verslagen door een schimmig spel van nevelvlagen met drijvend ijs vol onnozele kracht. Als herten, verward door grote drijfjacht, rennen reizigers rond, vloeken, klagen. Voor sommige zwemmers mag hulp dagen, honderden mensen zijn prooi der boze macht.…

Nachtwind fluistert om de schimmige bouwval. Zuchtende takken, droeve uilenkreten gedenken de tijd die dit oord roem ontstal. Want nog mag het wijze duister weten hoe vlammen hier laaiden bij kasteelbal, waar feestangst steeds "trots der burcht" zou heten.…

Lampen vol glanzend groen bemoedigen hard het verlegen roze, dat teer wil branden naast lage schimmige loverranden. Helder blauw schijnt verspreid: een verblijd hart. De fraaie opwekkende verlichting tussen zerken is een plechtig afscheid van ieders verlopen aardse levensstrijd.…

Het duister heeft kunstzinnig verstand, schept schimmige beelden uit stille dromen. De nacht wenst dit houwwerk in te tomen, wacht af, door zegenrijke geest overmand. Zonneglans bekleedt de omringende haag vol jonge, opgewekte uitstraling, die nodend ritselt, ofschoon ongekend, vaag...…

Een schimmig spook vol stilte stolt in klamme kilte tegen het behang. Beverig, leunend op een stoel. IJl en licht, zonder gevoel wordt er frêle gekucht. En dan een lange, lange zucht--- Een doodse, stille lach. Haar zachte hondenblik streelt mijn ogen; ik slik.…

Flarden van verlangen hinken op een gedachte van leven oeverloos verder niet ziend Spoelen grondzeeèn de bodem los van bestaan het wit slechts als schuimkoppen Op grauwe golven doet monotoon motorisch geweld het scheepsdek verlangend trillen Patrijspoorten kijken schimmig van binnen naar buiten slechts achter druilerige regengordijnen…

Schimmige armen zwaaien met lichte zucht; verlangen ruist voort, tot het vredig daalt. Lang verdwenen tijd wordt teruggehaald door het duister, dat schuchter hierheen vlucht. Mensen uit aarden hutten leven weer, stellen het heelal tezamen een vraag. Sterren laten hun woord op bloemen neer.…

Vaak, als 'k aan mijn verleden troost wil vragen En, vlucht'ling, binnentreed herinn'ring's zalen, Loop 'k wezenloos, afwezig, rond te dwalen, Schimmige herinn'ring zelf uit vroeger dagen: Muzeum, koud en stil, van sarkophagen - Vergeten dienst van vrome wierookschalen - En marmerpuin of leegte op piedestalen, Die eenmaal Godenschoonheid…

Door blauwe gaatjes valt uit beukenbogen Op dood blad spikk'ling van roodkop'ren vlekken; Als soms, schuivend, ze elkaar schimmig bedekken, Is 't, of ze levend uit zich zelf bewogen.…

Het schimmig verleden had me kwetsbaar gemaakt Een blik vol afschuw uit een grimmig geweten. In zijn ijzige ogen was mijn neergang ontwaakt En vervolgens in roestige splinters gespleten. Ik voelde me tot schim van de toekomst verworden Als een ridder geveld door zijn bloedeigen zwaard.…