Alle inzendingen over Schreeuw

ik krijg de kriebels van die hoog- zingende meiden die me wel zouden verblijden van top tot teen als ze hun mond maar hielden, dat ik mijn handen nu voor mijn oren moet houden om te genieten van hun borst en bil- partij, hun hóge gekwaak echter kan ik niet lijden omdat ik last heb van een absoluut gehoor, schreeuwen die halsen wéér in koor…

Ik droomde dat het anders was De wolken gleden traag voorbij Wierpen schaduw op cichorei Diep verborgen in het gras Ze trokken naar het noorden Trage stappen die weerklonken Alleen de bajonetten blonken In deze kille dodenmars Sombere helmen diep gebogen Wisten waar het einde lag Wanneer de schrille schreeuwen stierven In het duister…

Ik droomde dat het anders was De wolken gleden traag voorbij Wierpen schaduw op cichorei Diep verborgen in het gras Ze trokken naar het noorden Trage stappen die weerklonken Alleen de bajonetten blonken In deze kille dodenmars Sombere helmen diep gebogen Wisten waar het einde lag Wanneer de schrille schreeuwen stierven In het duister…

het licht verflauwt ijle stemmen doven toonladders gedachten stom schreeuwen roestige filmrolblikken beelden verpulveren geuren walmen verdampen smaken zinken vallen flauw zinnen smelten schitterend tot een verpletterend niets het gevoel slijt de tijd ebt weg wist monumenten de ruimte dijt uit het heelal draait door dwaas…

wit zoals het onschuldig lichaam van de winter, mijn lot in het weten blaas ik zachtjes sneeuw naar het verleden mijn verhaal alsof niets meer ontkend kan worden zoals die eerste schreeuw of een onvervuld verlangen terwijl het buiten langzaam donker wordt een wenken waarin duisternis zwijgt om de waarheid te vieren, het bloed zo…

't Heeft met 'ik weet het weer' te maken, oh, wat kan dat nu toch zijn, 'k ga het schreeuwen van de daken als het terug komt in m'n brein. 'k Probeer met allerhande zinnen, ik pieker mezelf half dood, ja! daar schiet het mij te binnen, 't piekeren hielp mij uit de nood.…

De dagen rekken tot hun einder met de schreeuw van verre vogels. Een uitgestrekte vlakte lengt scheiding tussen vloed en branding aan. Ver weg waaien nog de geluiden van een warm te vinden sponde waar de wind van de vergetelheid zijn adem nog niet vond.…

er klinkt een schreeuw om aandacht zonder geluid wanneer zij deuren en ramen sluit snakkend naar lucht, op zoek naar het licht liever doet zij de gordijnen dicht, een vlucht naar de veilige stilte binnen het buiten van angstig vergeten waar stemmen roepen, blikken doden en vingers wijzen naar bomen die krijsen...…

Ik proef de zee van tranen ze spreken van de liefde die ik vond aan de kust van jouw mond woordeloos aan je lippen hangen tot je zwijgt in een schreeuw van verlangen.…

Ver boven Utrecht vliegt een massa spreeuwen Een wonderschone vlinderende vlucht Strijkt neer en schiet dan plots weer in de lucht In elke boom een koor van schelle schreeuwen Maar mus en merel vinden dit te zot De vogels pleiten voor een vliegverbod. ---- De lucht boven de wijk Hoograven in Utrecht is het toneel van…

voorvluchtig ben ik voor het heden het verleden verhalend vertaald de taal geliefd de taal gehaat de tweestrijd mijn gespleten persoonlijkheid op papier uitgebraakt ik ben zoekgeraakt en ik tracht het te verwoorden de klanken klinken bijlange na niet zuiver hoe zeer ik u mis werkelijk deze stilte zuigt me dieper naar de schreeuw…

vloedlijn zie ik brede golven voor eeuwig op dit land kapot slaan en de frisse wind ongrijpbaar licht als lucht door de haren gaan In de verte aan de oneindige horizon ver verwijderd van het achterland snellen schepen als stippen, met vlag en wimpel en in hun kielzog slechts een traag spoor, naar een overkant Waar meeuwen schreeuwen…

Opdat de opvliegende schreeuw lichtjes dooft dat zij zal sterven doch haar weten nog niet zichtbaar aan hen wordt gehoord. ~~ (zoals seizoenen in de lijken te zijn zo ben ik in de war naar het horen van het kille weten dat jouw weg naar het sterven is ingezet. )…

Je kunt het proeven Het geeft je alle troeven Je kunt het zelf maken Voorzichtig schreeuw je het van de daken In gezondheid kun je blaken In tevredenheid kun je goed vertoeven Gun het anderen die je raken Bied hulp aan hen die het behoeven Waardeer meer in het klein Leer je geest te verbreden Haal kracht uit je pijn De trap des levens…

De doven schreeuwen langs elkaar heen. - de hemel zwijgt -…

Mijn schreeuw om hulp ging meerdere malen op in vergetelheid. En zo,.. Zo zal mijn zogenaamde onfeilbaarheid ook vergaan. Laat de scherprechter maar komen… Hij zal mijn verlosser zijn! Toen mijn hart met de kracht van schuldgevoel gebroken werd Stierf ik mijn dood immers al. Ik ben welbeschouwd niet meer dan een sterveling……

Als het samenwonen voorbij is de koffers en dozen zijn gepakt ga dan vooral niet bij de pakken neer zitten Laat gerust je tranen de vrije loop ga gerust rennen tot je er bij neervalt rust zoveel je maar wilt, voelt, kunt Schreeuw, krijs, vloek ook gerust tot je in je middelste midden van je zijn je andere ik tegenkomt,die diepe eigen ik…

Dankbaar dienen we onze God, Eren onze koning; Slechts op trouw aan 't hoogst gebod Wachten wij beloning, Helden zijn wij voor het recht; Niet in 't oproer schreeuwen; Aan de Oranjevaan gehecht, Nederlandse leeuwen.…

met ogen dicht maak ik mijn wereld uit geluid boven alles uit vliegt langzaam dalend de techniek naar thuis zacht zoevende motoren passeren vrij dichtbij in een onafgebroken rij een verdwaalde meeuw doorbreekt het kwetterend vogelkoor met valse schreeuw dat even rust na een claxon met wat decibels teveel bij laad en los kreunen…

Het geweld van de guns tegen de rozen met boerka dwang tegen het vrije muzikale verkeer; in een schreeuwen om een islamitische revolutie tegen headbangers stuit men altijd op het harde leer. Met muziek wordt in diversiteit gestreden voor pacifisme op de podia vol religieus geweld.…

altijd daar diep donkere geheimen blijven voor altijd vervlochten in jouw blonde haar verstopte je bewust de waarheid gemaskeerd door jouw ranke gezicht met je guitige lach de messcherpe pijn die in jou verankerd lag onontkoombaar haast na jarenlange gevechten dreef je langzaam van ons weg verdwaald in het labyrint vol angst werd de schreeuw…

Jij bent net iets eerder Op de carpool dan je man Die daar in 't geniep Zijn lief op wil wachten - Dat jij als zijn echtgenote Daar nu staat valt hem rauw Op het dak, En terwijl zijn heimelijke Liefde uit voorzorg maar een Extra rondje gaat rijden Om onnodige heibel te vermijden Schreeuw jij luid en duidelijk Jullie huwelijk…

Samen wandelen naar het verre kijken naar de sterren schreeuwen naar de golven "we komen eraan ... Ja maan we komen" Omstrengeld liggen op het strand.…

een snijdende schreeuw doorklieft het zwarte water vogels vliegen op handen los van de oren aan de telefoon een stem die zegt dat ze hem komt halen haar stem zo zacht zo zacht…

Klaaglijk schreeuwen de alcyonen, Laag en schichtig de alcyonen Scheren over 't brandingklotsen. Rood zijn Akashiro's rotsen.…

gezichten om me heen handen die me raken ze schreeuwen ogen dwingen me mezelf kleiner te gaan maken ze kijken door me heen ik kan ze niet meer voelen alleen hun stilte hoor ik nog warmte en mijn hart zijn weg ik zie alleen die smoelen handen hebben overal hun vingers neer gezet mijn haar op huid en genen mijn dromen hebben ze bezet…

geluiden breien leven in mijn hoofd gesloten ogen zien auto's op de straat en bussen stoppen op de halteplaats een vage schreeuw als groet een flard muziek meeuwen vliegen over hun schorre kreten verjagen toch een ander soort publiek de trein van west hangt in ontsporen de wind draagt nu geen zachte regelmaat die het normale…

kakkerlak maar rond het roeren in de stront van anderen is geniaal en chitineus verankerd evolutie genereert geen kneus bezet de eerste rang restanten geuren voor je neus je hebt geen andere keus keutel wat met woorden bestier je schimmenrijk reutel met scharlaken tong af en toe je zombies bij schreeuw schaduwen te dichten als…

de scepter van goud, de zijne is van zilver besmeurd met bloed van de oplossingen die hij bedenkt voor weer een omgekeerd probleem Sterk is zijn arm, zuiver het zilver de wereld een smidse en hamerend zijn hand De prins speelt de nar, hij lacht om de ernst van zijn leven hij doet wat niemand anders mag en als er iemand iets van zegt schreeuwen…

schuiven de moraal het uitzicht is voorzichtig ik mocht het slapen bij je leren woonde je toen nog niet uit eerst tasten, voelen en proberen je lichaam was voor mij de bruid we lieten ons niet meer bekoren kleedden liefde te veel uit de verbazing hebben we verloren in het zweten van de huid want donker zag geen warme tranen liet schreeuwen…