Alle inzendingen over Sterven; afscheid

Alle andere clowns zijn gekomen, En hebben van hem afscheid genomen. Hun aantal is weer afgenomen. Het is het uiterlijk dat hier misleidt, Want een clown, blijft dat altijd.…

Het vlot van helderheid Brengt me na het afscheid Van de tijd naar de overkant Waar zij niet meer bestaat, Een vlakte waar het leven Zich rimpelloos afspeelt En zonder einde is…

Zo te sterven op het water met je vleugels van papier Zo maar drijven na 't vliegen in de wolken drijf je hier Met je kleuren die vervagen zonder zoeken, zonder vragen Eindelijk voor altijd rusten met de bloemen die je kuste Geuren die je hebt geweten Alles kan je nu vergeten Op het water wieg je heen en weer Zo te sterven op het water met…

Geen “happy meal” maar “super size-menu”. Veel snoepgoed en veel ongezonde vetten. Geen groente, fruit en vis maar wél kroketten. En daag’lijks aardappels met vette jus. Je zult toch met zo’n vetrijk eetpatroon moeten leven van een hongerloon.…

Vóór Jezus losgemaakt werd van het kruis Had Jezus Jozef kort daarvoor gesproken: “Trek even snel die spijkers uit mijn knoken, Dan ben ik met de koffie straks weer thuis. Eén aandachtspuntje schiet mij nog te binnen: Of je wel bij mijn voeten wilt beginnen.”…

Sterven van verlangen, dat is er met mij gebeurd. Mijn ziel gevangen, en mijn hart in 1000 stukken verscheurd. Mijn dagen zijn geteld, het gevecht is verloren. Liefde die mij zo kwelt, en pijlen die mijn hart doorboren. Op sterven na dood, mijn masker reeds opgezet.…

Help me te begrijpen Dat je heen wilt gaan Dat je niet langer wilt leven Niet meer wilt bestaan Dramakoning Gedrogeerd Niet meer in staat Om te denken als een mens Levend om te sterven Sterven als enige wens Ontkoppel jezelf Zelfvernietiging Ik ben een buitenstaander Maar moet met je omgaan Om slechts te begrijpen Waarom ik door moet…

~ voor onze nestor, heer Mostertman ~ Gegroet, u trouwe dierbare gemeente Teerbeminde lezers van 't gedicht Woordenluisteraars en beeldenkijkers Ik weeklaag maar zeg niet 'wee uw gebeente' Beminde lezers van het minnedicht Paardenfluisteraars en pottenkijkers Gedichtenzamelaars en 'zelf'verrijkers Van voedsel voor de geest dat ons…

ik struikel over mijn eigen voorzichtigheid bang als ik ben om te sterven sterf ik van angst om te leven doodgaan? dat is wel het laatste wat mij overkomen zal…

Ik zal sterven in eenzamen wateren Schreeuwen van pijn in de branding Uiteen getrokken worden door de stroming en een eenzaam en nutteloos bestaan hebben…

Als een droom, waarbij ontwaken sterven zou zijn. Zo perfect, zo mooi. Tot men mij wakker schudt, waarbij ik ontwaak en langzaam sterf.…

ze zeggen zo vaak van de doden niets dan goeds dan ga ik je vast na het sterven liefhebben alleen weet ik nog niet of het jouw of mijn dood wordt…

Bij ouder worden Groeien onze oren, zegt De geriater Tijdens sterven fladderen We er mee naar de hemel…

Geboorte en sterven, dus waar maken we ons eigenlijk druk om?…

Onze tuinmerel wekt ons zijn sterven en opvolger zien wij niet, zijn lied - blijft en dat maakt hem onsterfelijk; want hij is voor ons het merellied…

nog eenmaal klinkt een klank van verlangen gemeenschap doet het kind sterven eens beleefd, gaat de dichter dood…

Voor wijzen vervaagt Grens tussen leven en dood Ze begrijpen het Levenslang de dood vrezen Is erger dan eens sterven…

en willen sterven op jouw lippen...…

Hoog in de boom neemt ze plaats om even tot zinnen te komen even maar want spoedig zal zij sterven op een wolk van zijde…

Laat mij niet sterven zonder Uw levenwekkend koor! De wind die in uw lover luwt, Is 't afscheid dat mijn hart niet schuwt. Buiten de tijd en zijn bestier, Een ledig nest Hoog in de top van de populier, Komt nooit mijn hart tot rust.…

met beloften van geluk dat ooit slechts rauwe lust was; aan de schaduwkant heersen vertwijfeling en angst voor het afscheid en de verblindende pijn der openbaring slechts in de schoot van de dood, komt de vrucht van het leven tot rijping…

ligt nog bij ons Echter je geest gaat op reis Naar heerlijke serene oorden We nemen afscheid van jouw leven...…

Misschien ook de muziek van toen waarmee jij de nacht zou inluiden met een mandoline, nam ik afscheid van mijn ledig hart, zo jij vertrouwde droeg je mijn bloedsporen, meelevend naar maagdelijk witte sneeuw, besproeid beleefde jij, die helletocht, gevaarlijk nam jij ook afscheid, doch wederkerig sliepen wij afstand terug in duisternis…

Vreugde om de feestelijke processie, gejuich van plechtige gezangen maar reeds doortrokken van dood en afscheid. Een lang evangelie waarin alles weer tot leven komt: het verraad al weerspiegeld in een blijde boodschap.…

Steeds stiller ben ik geworden nu het onoverkomelijke gekomen is Een vliegtuig, een ander continent: uitgesteld afscheid. Wel jou, maar de herinnering nooit kwijt.…

Net ontmoet en in alle hevigheid weer afscheid genomen van haar. Verlangen en uitzien naar haar. Even nog en dan sluit ik mij in haar armen.…

Gearmd op het strand Staan beiden, op zes poten Zolang al samen Thuis wacht Huize Avondrood De zon bloost bij het afscheid…

Zo jong Je broze afscheid Een witte vlek Op de keukentafel Zo jong De omhelzing Van je dierbaren Niet gevoeld Zo jong Een dans macabre Op de thermiek Van spijt…

het was niet de taal van de winter ijzig in het wonen het was ook niet het wachten van het blinde kind dat minder weende in de stilte het was de geur van afscheid toen je me neerschreef in de dag van morgen…

het afscheid is die lege plek aan de horizon waar ik zoëven de zon zachtjes weg zag glijden in het laatste avondrood... Lejo van Kuijeren…