Alle inzendingen over Stiltes

Vol met stemmen die me zoeken als ik verder dwaal op hetzelfde koord en evenwicht zoek maar niet weet of ik mag vallen met de woorden die breken omdat ze mij alleen nog de pijn van stiltes gunnen. Want ik ben jou en jij bent mij maar we delen alleen een verdwaalde werkelijkheid.…

Haar milder gezicht vergeet soms het nu, vertrouwder met het verleden Verloren ondeugd in zacht grijze ogen, stiltes eeuwig vermeden Voorzichtige glimlach vertelt wie zij was, beminde vriendelijkheid De waas in haar weten is nog maar pas, herinneringen raken kwijt Sproetjes van tijd op sierlijke handen, ooit een passende ring Haar…

Herfst Na augustus en september 21 Op mijn wang een kus Verder een bries Kerst Na de warme kleuren, de koude winterkant en november 21 Samen hand in hand Verder een blos Valentijn Na veel liefde en sneeuw in het haar en januari 21 woordloze stiltes tussen elkaar verder niets Na je weet dat ik het meest van jou hou…

Ben ik jouw oefening om te luisteren, alleen een vraag te stellen als ik niet verder durf om fragmenten van feiten en verwarring uit te braken in een horten en stoten van stiltes die jij ondergaat zonder comfort, zonder dichterbij te komen zo dichtbij ben je al vol vertrouwen dat ik diep durf te ademen, te huilen en verder te gaan…

Een dichtbundel lezen Is als leven Met steeds een nieuw begin Is als geboren worden Bij elke eerste prille zin Is als sterven Bij elk slot van een gedicht: Een indruk achtergelaten Zoals de expressie bij het verlaten Van een oud verweerd gezicht…

hart zich in deemoed van valse openbaringen, niets is nog genoegelijk in de sfeer van melancholie de tuindeuren half geopend, het terras wankelt hierdoor zichtbaar in fragmenten van oude woorden, waarden zijn vluchtig en toch blijven de sluizen van de nacht grijpen naar alles wat onzichtbaar doch voelend de adem verlengt in lange luwe stiltes…

onderdanen het is er wat krap: we schrijven onze boeken in de wasmachine en lezen op de trap tussen niet bestaande illegalen junkies knabbelen aan haar tenen borsten zijn verboden terrein ergens onder het midden droom ik van een tuin, een kruiwagen in de kelder wij wonen en groeten elkaar in de lift, dan vallen er ongemakkelijke stiltes…

Wat een stiltes, wat een orkanen! ------------------------------------- uit: 'Ook al is het niet zo', 1998.…

Vermits stiltes zich aaneenrijgen tot geboeide taal, zodra mijn woorden zwijgen. Zie het niettemin als bericht, nochtans geen reden tot paniek. Vanwaar dan dat zure gezicht?…

Ik voel het wel in de woorden - van onze stiltes lange uren - die wij samen opvullen. De glinsterende weerkaatsing van mij in jouw ogen - en de tranen - waren zuiver en puur. Al zal het zoet nu bitter smaken. Ik blijf wel hier. We draaien en wentelen om onszelf heen. En leven in het vreemde - nieuwe - toch vertrouwde gevoel.…

jij droomt nu in mijn open veld van bomen en struiken zo heb je mij verteld en ogen geopend als luiken naar het verlichte donker waar de grond nog voelt als draagbaar van gras het laat je voelen zo de mens is bedoeld daar waar rust doet zwijgen en stiltes naar je neigen bind ik de ruimte aan sterrenpaden; een brug naar jouw gedachten…

land waarover hij net heeft geraasd hij dwarrelde wat ergens in de luwte sprak ik met hem af benieuwd naar ontmoeten hij streek neer in een vlaag onverwacht maar ik wist dat hij het was hij bulderde niet vloog nauwelijks op maar was heel bedaard zo dicht bij aard hij omvatte mij liet zijn streken zien kleine stormen en hozen stiltes…

Oneindig stil, zo verstild, als ik het wil, die stilte spreekt in alle talen, als gespannen snaren, resoneren stiltes over evenaren, als de zwarte tovenaars preken, ontlokken onhoorbare klanken uit de windgitaren, om daarna te zwijgen, dan is het werkelijk doodstil, alleen het hijgen van het verschroeide gras op dichters graven…

de banken in het park dragen het lichte gewicht van een plaats bezaaid met bladeren bestemd voor gesprekken en stiltes soms bezeerd door verwijten maar meestal geeft de rug een schommelen aan vertrouwd met tussenpozen van schaduw en licht woorden tot de bomen gericht of bedekt met een krant voor een slapende man de banken bieden…

ben samen terug gegaan ja naar dat huis waar donker tegen muren kroop en slaap niet wilde komen daar in je kamer speelde angst met dromen jij voelde je nooit thuis je was een kind en schikte tegen beter weten zijn kwaad heb jij altijd geweten de stiltes vielen zwaar beladen met de daad ontsnappen voelde als nog erger kwaad…

In al jouw heersende stiltes toch heb ik je gekend geweten wie je was de moeder, de vrouw het bevochten verleden altijd weer suste het heden met één vinger op gesloten lippen ssst waar ik speurde tussen de regels van ongelezen bladzijden op afstand bleef je in mijn zoektocht maar soms was het alsof ik iets van een fragment vond in…

Stiltes tussen woorden in breedste zin, daar put ik de adempauzes uit.…

Stiltes wisselen elkaar af Op dodelijk wijze zwijg je Bij die blik van jou voel ik me zo klein Waarom doe je dit? PRAAT DAN! Alles maar niet dit Machteloos kijk ik naar je Probeer je gedachtes te lezen Ik geef het op Als jij het onze vriendschap niet waard vind... Dan zwijg maar! Hoe kan ik tot je doordringen?…

Druppels van de dauw hullen zich in zwarte stiltes. Ik heb het zo koud.…

Wie is het naar wie je tracht in deze dagen, voor wie je stralend witte lentes breit van zuiver zilver, dragend als het ijs op de gelagen, te dunne stiltes vol ongeduld verbijt?…

Op zo’n moment weet je dat er wel duizenden soorten stiltes bestaan. Maar deze stilte heeft je ... lief!…

Tragisch langzaam Gaan de dagen Dodelijk De stiltes om mij heen Tijd genoeg Om af te vragen Wat is mijn lot Hoe zwaar mijn steen Wat mag ik Van mezelf verwachten Loodzware vrachten Vol angst en pijn Slopende dagen Eenzame nachten Weer lang alleen Te moeten zijn Gedoofde vlam Verdoofde massa De tijd gaat slepend Overal door De dag…

Misschien de vrouwen nog meer nachtcrème in hun vouwen en de stiltes tussen hen al te danig draaglijk Men tost of men de cd van de specht of die van een kwakend beest opzet als men geniepig gaat vossen in de plastic bossen van Barvaux of daaromtrent.…

Aan hen die vielen wordt gedacht, aan hen die sneuvelden een dag gewijd, ze worden herdacht Aan hen die in ’t oorlogsgeweld ’t leven lieten op barbaarse wijze, voor hen die vielen, voor hen die sneuvelden Er staan monumenten er worden kransen gelegd, er worden stiltes gehouden voor hen die sneuvelden voor hen die vielen…

Het is een dag met soms stiltes en geen woorden. Het wordt een dag, lief meisje van ons, vol met herinneringen. Het wordt een dag met gevoelens. Het wordt een dag die uit liefde bestaat. Het wordt een dag met verdriet. Het wordt een dag van emoties. Het wordt een dag dat we een roos bij je neer gaan leggen.…

De wachtkamer laat de mensen wachten Stelt ze op hun gemak met een tijdschrift Om hun pijnen toch even te verzachten Het leed staat op vele gezichten gegrift De wachtkamer laat de mensen praten Een plaats waar ook stiltes mogen zijn Angst, verdriet is te lezen op de gelaten De kans op genezing is soms klein De wachtkamer laat de mensen wachten…

Eindeloze stiltes Opgevangen door melancholische beelden In kleuren van liefde omgeven door pijn Zij gekleed in een qipao Daalt tree voor tree Kiest haar stappen zorgvuldig Ultieme elegantie Haar schoonheid overdondert Beelden in slow motion Werken hypnotiserend Voor de verbeelding van de geest Hij rookt klassieke pluimen Kringelend…

Naar de nodige stiltes die zovaak vielen om samen na te denken. Naar de tranen die je meehuilde om mij te troosten. Naar al die momenten dat je gewoon en altijd naast mij stond. Mijn vriendschap is groot met een vriendin zoals jij bent. Onthoud mijn woorden en gebruik ze ooit weer als het nog eens nodig is.…

wat ben je dichtbij, dat andere licht hier alsof bladeren verguld zijn, aaibaar soms uitzichten sterven voor mij in lange stiltes hier op dit punt tilde ik jou van blijdschap je bloemenlach en heerlijke huid kropen hartstochtelijk in de wuivende boomkruinen “which way the wind blows”, ik hou van jou zei je, op afstand gadegeslagen door…

Grote stiltes, ze bevolken mijn dagen, grijs, somber. Nergens een bewegwijzering om langs de wegen nog te gaan! De ijle lucht van onmacht raakt koude harten niet, verwarmt geen ogentaal. De schreeuw, mijn schreeuw geworpen in de immense stilte Wordt niet gehoord! Broos erg broos glijdt het leven verder in stille bitterheid.…