Alle inzendingen over Stram

ook in de lente van de ouderdom, vol met babyboomers uit de vorige eeuw, rijpen nog zoete druiven al dragen ze gerimpeld vlies en lijken stram om nog tegen vele winden in te wuiven ze hebben vaak twinkelende ogen en worden harten goudgerand door zorg voor hun nageslacht; de kinderen van de kinderen, die nog niet in het moeten van…

van het slaan ik zou zo graag bij moeder willen schuilen maar vader slaat me daar altijd vandaan ik moet altijd maar werken op die akker hele dagen sta ik in de natte klei en vader heel de dag met zijn gejakker en moeder heel de dag met haar geschrei soms zijn er nachten dan wil de slaap niet komen dan is alles aan mijn lichaam stram…

Ook al kun je niet meer dansen om het lichaam moe en stram, dans dan maar in je verbeelding als een kwaal je de kracht ontnam. Dans het leven dat zo kort is, leef zoals een kind verwacht, hopend op een blijde toekomst, dans de dagen, dans de nacht.…

Een schaduw van wie daar gaat, ingepakt in stijve kleren glijden over straat, het hoofd in livrei verbonden, stram als een lakei, tuin en schutting allebei, laten zich verdwijnen onder mutsen door de sneeuw gehaakt, over een ijzig pad heeft ook zijn stil verlies gehad, tussen donkeren muren hangt de dag in hengsels van bevroren regen…

De vorst aan de grond doet pijn aan mijn voeten Mijn lichaam staat sterk doch stram en verlegen naast jou in de regen Verdragen de krachten de machten der liefde ons ongekend zacht Integer vervagen de nachten, de dagen Gedachten die vragen om springbron te worden Van innerlijk weten en uiterlijk schijnen Van ongeremd leven…

Haar dagen slijt ze oevers met wallen bruin van d`r gezemel in purper schijn van zonnehemel haar dorre klauwen in gebed De brandewijn is al verdampt toch blijft vergane glorie wenken ze prevelt zonder na te denken geheest accent, bekroond en stram Ze dompelt polsslag in het blauw laat daar haar slinken verder rijpen zonder het helder te…

Haar lenden worden stram van verwaarlozing. De vrieskou van de ochtend Kevers kruipen door mijn aders. Ik vind de macht die uit mijn navel gulpt. Een worsteling met de draak En dan de vrieskou van de zeebodem. Mijn ademnood Als ik verdwijn in haar armen.…

De bokser, oud en stram , doch immer stout. Hij lachte in zijn vuistje om de kat die zeker komen zou, van broeder Wout.…

Langzaam keert de dag in mij stram trek ik omhulsels aan bedek essentie als een wezenlijk aspect hoe klein kan deze wereld zijn loom draait, verwaait het licht diffuus en volgt rond de contouren van mijn aard het samenraapsel van mijn zaken is dat nu echt het leven waard een nieuwe stap het buiten lucht vervlucht mijn geest…

ik zag je gisteren bij de bibliotheek van Zottegem eerst je hoofd, blik naar beneden op een uitgestoken nek dan, sterk gekromd en stram, je rug die je enkel nog laat kijken naar waar je volgende stap landt.…

Maar zij die veilig bemiddeld zijn, buigen zich stram over hun renten, steken hun bekrompenheid getrouw snel nog wat centen in verzekering. Alsof een document je drijvend houdt wanneer je omslaat in een boot, je redden kan bij ademnood door giftige gassen, of als een vloedgolf je verrast.…

Nu ben ik oud, stijf en stram in al mijn leden. Soms kun je fantaseren: hoe zou het zijn, het om te keren. Ik was oud, nu ben ik jong, of: Met wat ik nu weet, in een jong lichaam te wonen. Dom om zoiets te beweren. Het is geen tijd om te dromen, maar om in leven te blijven. Dat kost al je energie.…

uit ied're wond doet mij uiteindelijk bezwijken ik die de marathon kon lopen zit nu gekluisterd aan mijn stoel met slechts nog één onnozel doel mijn zelfbeklag ontlopen net nu de lente mij haar hand wil reiken en vogels lokken mij alom net nu de winterkou voorgoed zou wijken 'k word even lyrisch bij deze sombere mare talloze mensen stram…

Geen jachtroersknal, geen klokkenklank kan d’oude Zwerver leiden, die, stijf en stram en moe van ’t àl, zó hopeloos alleen, een spoor zoekt dat hem voeren zal ter uitkomste – of waarheen? ……

Het weet zich donker, droef en stram. Het schuift het onbepaalde laag na laag in ’t nimmermeer. Het is voos en arm en lam. Het laat de hand in gouden haren dwalen. Het ziet het zonlicht in haar ogen staan. Het ruikt haar huid en voelt geluiden. Het schrijft haar teder weg in de gedichten: een hoogtepunt in een verstrikt heelal.…

Dan lacht ze op hem met stille weemoed, Terwijl ze zwijgend hem aanschouwt En denkt: hij zal niet lang meer leven: Hij wordt zo stram, hij is zo oud! Wie zal het eerst van beiden sterven, Zo diep beducht thans voor elkaar -- Het meisje in de bloei van 't leven, Of de oude man van tachtig jaar?…

Zijn het mijn gezellen of hun eerloosheid die over mij heen buigen, om zich te laven aan hun oorlam, wat stram verdampt in houten glazen, om in het want de kwetsuren van hun daden op te tuigen?…

Tegen het strakke blauw, scherp zichtbaar, was van waterdam en dauw een groots, stram woud van beelden ingevroren. Verstijfde arenden, met kop en klauw, gedrochten, vlerken, hertshoorn, duivelsoren. Toen, bij een berk, als uit zijn stam geboren en daaraan vastgegroeid, iets zwarts. Een vrouw.…

Dan lacht ze op hem met stille weemoed, Terwijl ze zwijgend hem aanschouwt, En denkt: ‘hij zal niet lang meer leven, Hij wordt zo stram, hij is zo oud!’ Wie zal het eerst van beiden sterven, Zo diep beducht thans voor elkaar — Het meisje in de bloei van 't leven, Of de oude man van tachtig jaar?…

vertillen aan te loden lasten Waardoor zij schier onnodig wordt geplaagd Vanwege takken met hun ruwe basten Of twijgen die haar beurtelings betasten Wat op de lange duur toch zeer mishaagt Maar knapen wel een jaar bereid tot vasten Voordat de druk hun geest te zwaar belaagt Met als gevolg het zetten van de masten Bezinnen zich op los of stram…

De oude onomatopee klimt stram uit zijn cabine en stekkert vast een '1', een '2' - zijn pet staat naar benzine. Ik vraag zijn toekomst, zijn tevree, zijn hang aan de machine. "Ach", zegt hij, "vroeger viel het mee: het is het ongeziene ..." "En", zegt hij schoorvoets, "onderzee moet ik de kost verdienen.…

Sierlijke grillen fladderen op Onder de vleugel die stram openklapt Het klavier gebiedt de hamers De snaren door vilt gedempt Een labo van klanken waar hij woekert De vrije vorm koppelt aan het vingerspel Op zoek naar de fijne, tere toets De verbeelding op de spits gedreven Geschreven voor salonkringen Verdiept, verinnigt hij het stuk…

Behendig soepel, jong en snel ter been, Met stram en oud en dood nog onbekend. ‘Zeg jij mijn naam eens opa,’ zegt de een. En als de oude stil blijft, klinkt meteen: ‘Wat ben jij dom! Ik weet wel wie jíj bent!’…

schemer glijdt hij ziet de schimmen dolen de beelden spinnen in zijn hoofd haar geur sprankelt in zijn dromen hij hoort, hij voelt, hij ruikt en huilt het wordt een lange koude nacht De ochtend kriekt, de dag klaart weer lichtflitsen dansen door de kamer ze spelen met zijn grijzend haar toetsen haar lach op de foto maar hij ligt stil, zo stram…

Een olifant voelde zich machtig en groot Maar toen hij bij een afgrond kwam was hij nergens meer Hij keek in de diepte, stond stijf en stram, zijn poten trilden en zijn hart ging tekeer De olifant voelde zich bang voor de dood Een musje trok tjilpend zijn aandacht: ‘U bent zo sterk dus spring net als ik’ Achter het donzen balletje aan sprong…

Soms ontmoet je iemand van vroeger het tandeloze verval eiste zijn tol tropische regenwoudschedels werden kale steppen stralend lachend gelaat verschrompelde tot gelooide rimpelgrijns een hard schonkig stram lichaam is de parasitaire voortzetting van voorgoed verdwenen soepelheid en jeugdig elan leeggevreten is het beloftevolle geheel gelouterd…

Als de vorst z’n kroon afzet, voor een schaduw van wie daar gaat, ingepakt in stijve kleren voorzichtig over straat, het hoofd in livrei verbonden, stram als een lakei, onder witte mutsen door de sneeuw gehaakt over de tuin en schutting allebei, laten zich verdwijnen over glibberige paden heeft ook zijn stil verlies gekend tussen…

nu scherp afgetekend Je diepste wezen en geschiedenis Waarin nabijheid naast benauwenis Pulserend licht en alles vanzelfsprekend Besef dat ik mijn lief gewoonweg bén Hoe leed hij tijdens zijn verlovingsfeest Felicja droeg een lichte jurk van kant Ik droeg een groen gewaad van pure zijde Hij kneep ontzet en angstig in mijn hand Felicja, stram…

Stram ien de been,' ien 't heufd zo loom. Brr! gure wiend en regen zwiepen De dorre blaojer van de boom'. Was 'k ook 'en boom, 'k begos nou slaopend De lange, saoje wienterdroom.   Gen mins te zien! - Jao toch, 'en bidder Die weer 'en dooje maokt bekend. Eergiestren was 't nog volop karmis, Vol pret ien harberg, kraom en tent...…

Na griezelig wagen en onderzoeken komen de twee vrienden, vermoeid en stram, terug in dit rijk van schimmel en zwam. Hun belevenis bereikt de boeken. Hoe in het woud de geëerde helden rustig genieten van boomkruin en plant, vertellen de verhalen uiterst zelden.…