Alle inzendingen over Traag

onder het licht van een zwakke lamp trachtend de roes van liefde te ervaren vlindert je adem licht onder de drang naar vertederingen talmend traag streel ik de muren weg het ebbend licht drijft op je waterige stem onstilbare bronnen ontspringen uit onpeilbare diepten van verwildering bevrijdt milderen je zuchten waarna we slapen in elkaar…

Milde winterdag: een hommel ligt roerloos - bromt, kruipt traag in de struik.…

Maar gij geeft traag getob en kleinen strijd En waait er over met een wind van eeuwigheid.…

langzaam trekt het zwart zo lang bevlekt geweest met uitgedroogd vocht weg uit de verdichte nacht; woud van een wederkerend en wezenloos gedrocht traag slinkt in eigen taal het vlies dat de dood bedekt terwijl vanuit de herinnering schuchter over het licht van morgen wordt verteld de geest is wederom met leegte opgerekt in…

(de boomklevers liepen snel omhoog- omlaag en soms vertrokken traag wat waterdragers uit de lucht) er werd een glimlach om me heen gelegd heel zacht uit ogen neergedaald verwarmde het mijn haar ik voelde klein, onzeker ook, maar niet bij jou je droeg me door het bos in zusterhanden, broederhart, zo zeker als de bomen levend over bladgroen…

nog sprankelt licht over zee een rimpeling danst met nevel de wind al koel omhelst het water een trage golf spoelt over strand waar een eenzame voetstap verloren gaat meeuwen schreeuwen hartverscheurend, klapwieken breed over het water, waar de glinstering verstilt een laatste zonnestraal wordt schaduw de maan trekt een baan…

de bal rondde zacht in kleine handjes vingertjes volgden de lijn in het eindeloos cirkel zijn rolde traag in heen en weer bewegen de glimlach steeds verbaasd de trap kwam later toen schieten cultiveerde tot het schot in het spel met de ander ontdekten wij de tegenstander samen spelen was meer delen maar toen de centen kwamen…

wanneer ik naar de ogen van je kroost kijk mosgroen en zilverscherp wordt de afstand tussen het gemis kleiner of je hier naast me zit en praat zoals vanouds twee handen op één bolle buik te dun is het licht genadeloos in zweepslag slaat de klok de werkelijkheid raak achter mijn borst bloeit de witte roos open de stilte kabbelt traag…

smalle pad langs onderbelichte schaduwen die lijken te zwaaien of wenken misschien wel koelte toewuiven in de windstil verwarmde nacht Eindelijk glinstert het water zich steeds meer uitbreidend tot een spiegelende vlakte die uitnodigend welkom heet Op haar hoofd haar gewaad tussen lange zwarte haren koel verwelkomt tintelende huid trage…

ik waai en waai verblijf tussen spiegels van hoop en horizon; het veld waarop wolken verder drijven traag vliezend in het bestaan mijn lot vloeit uit in zeebelopen vloed, kartelt randen waar mensen staren naar diepe zin aangekruist door hongerigen hoe zou mijn stem zijn in tegenwoordige tijd spraakverwarrend door de jaren die…

onweer komt snel dichterbij verlicht de schimmen aan de overzijde de donder knettert even oorverdovend het weerlicht verblindt mijn beide ogen en alles herhaalt zich nu ze zijn gesloten Dan zwakt het spektakel langzaam af vreemd genoeg is het nog steeds droog langzaamaan wordt het weer stiller ik kan weer kijken en ik luister Van over de trage…

alleen wat schaduw tegen de hitte over een tuinstoel met een boek meer dan genoeg om zo’n lome zondagmiddag te verluieren onder de tafel bedelt een mus om de kruimels van een appelflap bijen zoemen nog gestaag boven uitgezomerde bloemen op het dak doezelt een honkvaste duif terwijl ik traag de ogen sluit en het boek haast ongemerkt…

niet vindt laat september, de komende dood huilt in het groen de wind beeldhouwt de polder in een verloren segment de horizon verlost van schuld staakt de zichtbaarheid en verhult zich in een zilveren nevel waar meeuw en kind gezamenlijk sterven er is geen eind als het begin in het zeewier is verdronken en vlinders zonder vleugels als trage…

De avond hondenwandeling Loopt anders De regen niet bijzonder Maar zijn klank Een rij vuilcontainers te vroeg In `t donker langs de weg geplaatst Drumt de regen bassdrums Sommige als toms Volstromende putten Ieder zijn eigenaardige roffel En Uit kale hoge bomen Snelle ritmische spetters De traag hangende druppels Worden laatste stille…

Kristallen bloemen dwarrelen neer traag meegevoerd met de wind. Ze vleien zich behoedzaam op de bomen, hangen als een witte slinger. Het gras wordt de nacht voor hun dromen, morgen kunnen ze al verdwenen zijn, In de warmte van een lichte zonneschijn.…

een wankel evenwicht tussen traag omhoog en vrije val in vergezicht hangt nog herinnering voordat de film versmalt het duikmoment is slechts zwart wit waarna de beelden strepen pas later komt het zweten kleurt chaos weer realiteit ik weet niet waar mijn geest en lichaam zijn gebleven ben seconden kwijt de tuimeling gaf…

Tussen bleke huizenmuren hangt de dag van trage uren, evenwicht naar alle zijd; in de stilstand van de tijd lekt het sijpend ogenblik tik, tik.…

plots verdween de duisternis en werd vervangen door licht totaal onverwacht kwam het in mijn hoofd schijnen een lichtstraal gericht op het proces, het proces der aanvaarding neem ik aan alles blijft hetzelfde doch bekijk ik het door andere ogen na een lange tijd van zwart en donker kwam de kleur weer terug traag maar zeker ik…

Ik dacht zojuist aan jou net zoals gisteren en elke dag sinds het gemis begon hoe kon ik weten dat verdriet de leegte dieper maakt zoals het water traag de bedding schuurt van een rivier niemand heeft me ooit verteld waarheen een zwarte zwaluw vliegt als tijd de horizon vervaagt zoals ook jij me niet vertellen kon waarheen je zei…

Tussen bleke huizenmuren hangt de dag van trage uren, evenwicht naar alle zijd; in de stilstand van de tijd lekt het sijpend ogenblik tik, tik.…

hij schildert de woorden uit brengt ze in alle kleuren bijeen het onzichtbare licht laat ons alles zien in een gedeeld zwijgen buigen de trage schemering en hij voor de stilte van het leven het witte hart hangt in de oneindige ruimte de mooie woorden moeten weg kleuren verdwijnen lossen op in witregels er is niets van het hier…

nog zijn konijnen traag maar in een vlaagje lentezon ontwaakt hun eerste voorjaarssprong zien ze het prille groen van lichtend mos dat in warmte weer ontkiemen mocht na winterslapen struin door duinen naar het strand waar golvend grijs haar stilte wit in een opkomend tij in variaties blauw leg ik de schelpen in jouw hand…

Red haiku Blote klaprozen dansen in de zomernacht traag en onstuimig. Zevende hemel Strijkend langs haar dij tot aan haar roze plooien ik voel nattigheid.…

zag de onrust in je slag je wiekte traag op warme winden fladdert om de nieuwe stroming te hervinden die je lift vleugelt zacht geloken pauwenogen op een witte ondergrond de poten zwart al uitgestoken voordat je op de kroon van bloemen landt nectart gulzig lentes eerste vocht vouwt je vleugels als de wind weer aan je sjort en…

zijn er lichte dagen van heldere geurende honing vogels die de hemel in trage vleugelslag beschrijven optilbare woorden in stille uren van onbetreden sneeuw trillende crescendo's van diep verborgen nachtegalen roffelende hagelstenen op het dak vuurwerken voor leven en dood in tijden van blijven en weggaan de oogwenken van zijn en niet…

Ze kijkt me aan, 'k zie de langzame traan traag lopend naar beneden gaan. Dan: alsof de sluizen, hun deuren openen komt de waterval, over heur wangen gelopen 'k weet 't niet meer, ben zo triest en ik: ik huil mee, omdat 'k niks anders wist. Verdriet zo intens, verdient echt geen mens!…

Ik heb de herfst geroken, vanmorgen zag ik de stekelige vuurdoorn in bloei omhels me thans teder en treur met mij om het trage doven van het licht.…

het donkerde op Golgotha in alle eenzaamheid een stem die riep waarom hebt gij mij verlaten de dood was traag er vloeide vaag wat bloed en water uit de wonde het leven brak in een seconde de steen sluit zacht het graf in wit gewaad zachte handen weten dat de geest nog verder gaat maar hij zal herrijzen en opent weer de…

ik zag haar bij de weg omhoog zoekend en toch duizendmaal gegaan later op de dag daalde zij af gekromd, schuifelend in de ouderdom waarin tijd vervloog in een slijtend bestaan kleren, kleurloos bejaard schoenen, sloffen ooit stof van aard zo ging ze traag vooruit en doorheen de jaren verdampte achter rimpels iedere vraag zij…

op een lome middag bundel ik mijn trage gedachten alledaagse impressies wachtend op het witte doek buiten belijning zonder boodschap in immer wisselend licht achter de kleuren de lege plekken voor wat ik niet denken kan het huis mijn tweede huid dat verdwijnt zodra ik ontwaken zal jij mijn betere ik onvindbaar in een niet…