Alle inzendingen over Trede aftreden

- hier, vóor 't geruisloos dal, waar al ons dromen treden, alwaar, met licht gelaai, de zomerzoelte speelt en wondre dingen wekt uit die verborgenheden, - als ongewisse glans, uit duisternis geteeld, als een verloren glimp van 't laatste zonnegloren, die nog, in volle nacht, én klaarte én wisheid meldt, - als iets dat eens verging, als ware…

Op de maat, Van dat de zon herrijst, vervolgt het dier te vrede Met onvertraagde vaart, met onverhaaste trede, Gelijk de kloknaald tikt, zijn weg, tenzij zich ‘t lied Versnelle, waar ook hij gevoelig ‘t oor aan biedt: De klaagzang, niet altijd eentonig, van de drijver, Of wel, de lofpsalm van de pelgrim, vol van ijver Maar lijdzaam, die aan ‘…

Vooraan, twee treden op het doopvont, als vanzelf zakt mijn hand het bekken in leeg natuurlijk. Dan glijden mijn ogen langs het oude orgel omhoog naar het houten kruisgewelf, pas gerestaureerd, schoongemaakt? Ik weet het niet kan mij ook niet zoveel schelen.…

graancirkels infuus van” Mare”-kransen Vis voelend in het water lijnzaad vormende vlasbloemen lentekriebels vlinderstruiken ontpopte ontluikende getuigen “Pa Vlast” in vrijheidsbeelden Kerkers die open breken Woestijnen regenen Concentratiekampen” Ledigen” Natuurlijke spirituele kracht de rede ontkracht Uitgeleide vrijblijvende trede…

Feiten en veronderstellingen enerzijds drie tastbare gezwellen en zichtbare vermagering bevestigd door de weegschaal anderzijds haar frisse blik de snelle tred het sierlijk springen de arts die zegt dat zij niet weet hoe lang het duurt de bioloog in de gedaante van een medicijnman wiens formule nagalmt in mijn hoofd goedaardigheid…

Wij treden binnen in de stal, daar ligt het goddelijk Kind. Zijn moeder buigt zich naar Hem toe, zie hoe zij Hem bemint! De vader doet de schuurdeur dicht en kijkt bezorgd naar ‘t kleine wicht. Wij knielen nederig naast de krib waarin de Koning ligt. Een os en ezel staan daar ook, hun adem stroomt heel zacht.…

Op een dag zal ik gaan treed ik buiten mijn afgesloten gewelf in het door mij nog onbetreden leven als een blad; nuchter, clean en onbeschreven bewandel ik de weg op zoek naar mijzelf Op een dag zal ik blijven op het juiste pad dat ik tussen struiken vond waar ik mijn stap van angst kan gaan bevrijden en leer de valkuilen weer te vermijden…

Het rijzende licht tegemoet: - Geen blikken zien terug naar beneden, Wij graven zelve de treden, Voort! voort! Raap in uw vlucht hem die vóór u neerzakte. Roep het alarm in 't hart dat verzwakte, Of laf zich in wanhoop verschanst, - In uw oog sta de vlam van uw schone ontroering.…

Trein, tal van geliefden treden er zeer rustig binnen Conducteur gooit er heden zo gegrond misbruikers uit. Ja ik bemin je té oprecht. Mijn hart is een gulhartige warme trein, welkom aan boord. Maar wie het nog waagt me neer te halen, op welke manier ook ....................... die valt uit de boot.........…

volgde de weg van wieg tot ledikant bedremmeld werd het deerntje bedeesd door aloysius geschoold waarna als bakvis het verder leerde tot het puberbrein ontrafeld was en uiteindelijk toch na jaren de keuze kwam voor serieus beroep kundig als verpleegster wilde zij als florence nightengale of zuster clivia in mensenredders voetspoor treden…

Ik ben ik en treed je tegemoet met een lach. Fijne avond lieve Maan en hoop dat je dat je nog heel lang licht mag geven in mijn bestaan.…

ere plaats in de hemel Aan de rechterhand van Mies Bouman Ze bedankt ervoor, haar ogen zijn voorgoed geopend Want Gods genade is te groot voor haar Ziet ze eveneens aldaar haar Jeroen Rietbergen Wegwezen denkt ze en wat ze denkt doet ze Ze daalt weer af naar ‘d aarde en zoekt Tante Willeke In “Telkens weer” herkent ze haar voice Samen treden…

ook gewillig voor deze vrij harteloze boze wereld, ergens groot nadeel; men wordt uit afgunst vrij snel pedant Me nooit ofte nimmer in plan gelaten al was dat beslist geen evidentie; trouw Je steeds stilzwijgend op handen gedragen en daarom beslist geen berouw Man die niet kan liegen, onderlegd, beleerd met tonnen bagage In jouw voetsporen treden…

om jullie te gerieven zacht gefluister een tedere kus met gloeiend hart in het andante van mijn lied zweef ik omhoog naar vluchtige wolken en bemin het zachte dat ik aldoor zoek maar niet vind: ik ben niet bij machte Julius: Vitanova hfdst 1 vers 7 een leven zonder compassie vertraagt uw tred…

Dies vreesd' ick niet, al moest ick daer beneden Int doncker dal van sdoodes schaedwe treden: Want du by my bist altoos Heer genadich. Dyn raed end staf vertroosten mij gestadich 5. Du salst voir my de tafelreede houwen. Vast onder d'oog, van dien die my benouwen.…

Kom, nadere ik met zachte tred, En wat mij 't toeval biedt, Het kalme schoon der frisse maagd In sluimering bespied! Dat boezemrijzen en weer dalen Stil op de maat van 't ademhalen!…

laatste zichtbare vogel als hij nader wil komen twee vreemden bij elkaar maar stil verbonden bij het verscheiden van de dag raakt hij een wezenlijke snaar: het verstaan zonder monden dat kende ik al vertelde een tedere glimlach ik zette mij aan tot de weg terug maar zie deze woorden niet zomaar als een slot zo ga ik in bedaarde tred…

Introitus o, mens, mijn beeld in jou geschapen ik treed nader tot jou beziel je met ademende genade laat ons samen juichen ons op gezamenlijk licht beraden langs verheffende wegen omgordeld door voortdurende bloesem laat ons zoeken naar een scheppende zegen 2) KYRIE mens, ik ontferm mij over jou leg je hand…

Zie hem grijnzend nader treden; Hij heft de arm, en de aren vallen neer; Zijn buit vermeert zich meer en meer, En halm bij halm zinkt, van zijn hand doorsneden. 't Is Oogsttijd.…

gevecht aangaan met angst wanneer zij toosten op een aan flarden geschoten toekomst en in het schrale licht pikken weke borsten kruimels uit de hand van de uitgeholde man die wacht op het wonder der verbeelding en met gesloten ogen tuimelt hij in de armen van het eenzame genot op Sugar Hill wordt de metronoom sjamaan en plaatst gouden treden…

In een tredmolen: loop, dat niet de grond Uw voeten breekt, die onder uw voet wijkt; Kramp vast uw handen, als uw kracht bezwijkt Slaan wentlende treden uw voeten wond. Honger en dorst, altijd de strenge cel Enge beklemming om uw hijgen heen, Muur noch deur wijkt voor uw gesmoord geween En waanzin wenkt naar zijn glimlachend spel.…

'k Zal niet van uw sponde treden en niet keren tot de stad, wijl gij in te fel begeren haar te diep aanbad.…

Hij dwing' met reuzenovermacht De geest der eeuw terug te treden! Hij lere ons zinnelijk geslacht De weg tot hoger zaligheden! Aan 't hoofd der mensheid streve hij, Om alle zelfheid te verdelgen, En Englenwellust in te zwelgen, Van wereldse verleiding vrij! Zie daar de gaaf der Poëzie!…

laatste zichtbare vogel als hij nader wil komen twee vreemden bij elkaar maar stil verbonden bij het verscheiden van de dag raakt hij een wezenlijke snaar: het verstaan zonder monden dat kende ik al vertelde een tedere glimlach ik zette mij aan tot de weg terug maar zie deze woorden niet zomaar als een slot zo ga ik in bedaarde tred…

Ik liep vandaag genoeg, ik kan geen pad meer treden. De korte klinkerstraat ter deur is haast te veel. Mijn handen zijn te slap om 't smekende gebeden Brood uit de bedelzak te brengen naar de keel.…

Zij zweefde als op een donzen tred! Wat was haar zilvren stem lieftallig! Wat was haar taal beschaafd en net! Wat was zij schoon! . . Hoe lachten uit haar trekken De levenslust der blijde jeugd, De reinheid, zonder kreuk of vlekken, De kinderziel en de englendeugd! Wat was zij goed!…

Haar treden kleven aan de ellenden: ‘t Gebrek houdt aan haar voeten vast: En van haar pad terug te wenden, Is naar d'ongrijpbre wind getast. Hoor, hoor mij, kinders! Mijd haar wegen! Haar woning zij u dood en hel! Wat wierp gij goed en Oudrenzegen In altijd grondeloze wel? Wat zou ge zelf uw eer verwoesten?…

Die thans de staatsorkaan laat woeden, Maar die ook stillen kunt, treed toe, of ’t is gedaan. Maar is ’t uw wil, Oneindig Vader, Wiens troon ik vol aanbidding nader! Dat Neêrlands volk verga van de aard’, Daar ’t, in zijn’ plicht hoe langs hoe kwader, Zich zelf zijne eigen rampen baart; o Aller dingen bron en ader!…

Hoe lang moet ik nog leven, hoeveel bodemloze eeuwigheden, voor ik misschien, ooit nog de dageraad van je aanwezigheid zie lichten voor je me misschien, ooit nog terug tegemoet wil treden in de innige tuin waar wij het beste van onszelf hebben gelaten om het in de woestijn van elke dag opnieuw te zoeken.…

Heel jong, - nauwlijks had ik je herkend, - heb ik gevraagd: 'Vader, die kiezel is zo schoon, hoor je zijn schoonheid onder de trage tred van mijn laarzen? Maar zie deze ronde schijf in de zon.' Door wouden gaan. Pijnboomnaalden vallen als vingers van de bomen. Vingers zijn verlangen van lange, lome lust.…