Alle inzendingen over Trede aftreden

Schuldeloos blommeke lief, zou immer een mens op u treden, u, die God zelve gepeisd, geschapen heeft ende gemaakt? Hij was uw schepper, Hij dacht, Hij schikte uwe blaarkes, Hij woef die blinkende krans om uw hoofd, Hij miek u, mijn blommeke lief.…

hun vacht gaat verbleken Vlak vóór ons een roerloze spiegel van water, door ijle dampen onttrokken aan 't zicht en nog voor de dans van Helios' paarden wijken ragfijne nevelkristallen over verblekende ganzen Dan klinkt hun gakken uit gortdroge kelen, maar geen wil zich roeren, geen kiest het luchtruim, geen moedergans wil buiten treden…

Zijn er geen stille tochten genoeg geweest Wordt het niet eens tijd om de handen ineen te slaan Of blijven we stilzwijgend leven met deze waan Treden we nu eens op tegen zo een beest ?…

Vaak had zij hem op straat zien lopen: het was geen grote, sterke vent, maar wel een die de wet erkent; zijn tred en blik, die waren open. Wat moet ik doen? Straks is ’t voorbij, Voorbij zijn kans en ook de mijne. Dan lijdt hij vreselijke pijnen En lig ik jankend in de wei.…

Peinst en toeft en glimlacht, even Luisterend het hoofd geheven, Of ze hoorde naar een tred.... Bloost en zucht en gaat zich bukken, Om een onkruidje uit te rukken Uit het bloeiend rozenbed.…

'k Ga liever leven in de steppen, Waar men geen last heeft van zijn naasten: Om ‘t krijsen van mijn lust zal zich geen reiger reppen, Geen vos zijn tred verhaasten. In Nederland wil ik niet sterven, En in de natte grond bederven Waarop men nimmer heeft geleefd. Dan blijf ik liever hunkrend zwerven En kom terecht bij de nomaden.…

Bespied hun tred, en overleg Hoe ge elke voetstap zetten moet; Maar zoek en houd een eigen weg; En kies het schoeisel naar uw voet: Is die geen reuzenlaars gewassen, Dan moog 't Chinese broosje passen.…

hand wil ik wel eens mijn plicht verzaken verslingerd aan iets lossers raken dan nauwgezet of ruggengraat De ziekte gaat ijlings zijn weg langs aardse wetten waaraan ik me met moeite onderwerp waarbij vallen en opstaan mij ertoe zetten me op draagkracht (aan het lijden evenredig) te verlaten Door wanhoop gedreven en in moed gedoopt treed…

Diepte is voelbaar nu achter het donkergordijn waar mijn onderbewust-zijn zich verbergt Ik zie daar wenteltrap treden draaiend eindigen in grijze mist Op geestesvoeten scharrel ik voorzichtig naar beneden kille vochtige lucht slaat zijn armen om me heen Ik daal af en huiver Nimmer nog was ik hier druppelende stilte tikt de tijd…

Mijn Laura, die ik min, kwam in mijn slaapzaal treden, Met liefelijk gelaat en moedernaakte leên, Een kleedje alleen bedekte haar heupen naar beneden, 't Hing al van melk en bloed en maagdenwas aaneen: Een windje op haar verliefd, Ten venster ingeslopen, Bedreef een stoute dieft En spreidde 't kleedje open, Daar zag men dat een mens…

En onder water zwom mijn denkgesnater naar 't paleis van Vree dat we gisteren bezochten, de pluche treden en kleden, de zalen, stoelen met hun wapenvlag 'k zocht alweer de Macedonische maar die 'k niet vond of zag.…

Was het de nacht die met mij feesten ging een lange dans bewogen door tranen Ik uitte mezelf een meest inner expressie, het verlangen mijn emoties te voelen, gevoelens uit een dwingend hart En ik bleef dansen, úrenlang Even kon ik buiten mijn lichaam treden Buiten mijn lichaam trad ik heel even raakte ik mijn hart Even was ik bij…

kleuren Ik sta hier om jou; mijn fruit te geven en ook jou in de zomer op te fleuren zodat jij nog langer zal leven Laat mij ook voor jou; mijn lief, zorgen een intens diep griffend verlangen bij jou wil ik in je hart zijn geborgen neem mijn hart en ziel gevangen Nu wordt mijn verlangen naar mijn lief; erg zwaar neerbuigend daal ik van mijn trede…

gij doet al mijn moed herleven; Met u kan ik gerust naar mijn bestemming streven; Met u treed ik zo kalm mijn jongste rustplaats toe, Als ik dit woud verlaat, en naar mijn leger spoê. 1793…

Zij stapt in met losse heupen en dartele tred, het jongetje met stok en een geest van elastiek. Tussen hen in schuift 70 jaar levensspel. De dood is geen noodlot, deze jeugd kent geen tragiek.…

- met lichtend schijnsel op zijn ranke schouders Op de brede treden van het hoge luchtpaleis in de lichtgloed van een gouden koepel ziet hij Helios gehuld in purperrode mantel in een zetel van smaragd stralend met zijn alles ziende ogen Die ziet hem staan en kijkt verrast, hèm had hij zeker niet verwacht 'O Zon,' zegt Phaëthon…

O, m'n Music-Hall wieg m'op uw geluiden, Dat ik weer eens de ware wereld buiten Treed; dat ik weer eens wone In illuzie's hogere regionen. Dommel nu m'n eenzaam wezen heen In de ziel die één, hier alleen Kan leven; door haar éénheid De kompleetste innigheid.…

Ik beklim de uitgesleten treden van een steil, slingerend pad naar een met koper beslagen poort; daar klop ik driemaal aan en wacht. Een lansknecht, in zijn slaap gestoord, opent een luik, spiedt door de nacht. Hij ziet een vertrouwde gestalte staan, de roestige deur zwaait knarsend open.…

Daarna wisten zij als in een ballet, weer op hun trede neer te dalen, terwijl dat mes, nog steeds maaiend zijn gang ging. De dansende mannen zagen de straten langs en wat er nog komen zou. En met een gehandschoend gebaar maanden zij de ingeslapen chauffeur een gang te wagen waarbij zij tot een uiterst dansen zouden moeten gaan.…

treed uit het dal der wolken, durf in vertrouwen reeds zonder blindheid zijn. Wat ben ik blind, blijkbaar zo blind in de emotionele liefde geboren, Van jouw harde woorden wilde ik liever toch niets horen.…

Kerels, kloek als eiken, rode guit en bruine kwant, treden voor en reiken kluchtig u de hand. Nu draven lijk de veulens! Nu draaien lijk de meulens! Totdat ge hijgt, terneder zijgt, en warme kussen krijgt. Ha! Niets zo leutig-fraai en fris, als bezemboerenkerremis! Niets zo leutig-fraai en fris als 't Vlaamse leven is.…

Kerels, kloek als eiken, rode guit en bruine kwant, treden voor en reiken kluchtig u de hand. Nu draven lijk de veulens! Nu draaien lijk de meulens! Totdat ge hijgt, terneder zijgt, en warme kussen krijgt. Ha! Niets zo leutig-fraai en fris, als bezemboerenkerremis! Niets zo leutig-fraai en fris als 't Vlaamse leven is.…

Die droom' dat uw voet op de kronen zou treden, Hier hebt gij de vorstlijke zetel gevest Voor wie wij de heerser der Fransen bestreden, Ten strijde nu snellen uit ieder gewest. Zie, lieflijke Vrijheid! zie neder op aard! Vorst Willem vertrouwt op het Hollandsche zwaard!…

M’n korte geheugen krikte het carillon op En neuriënd zakte ik af naar mijn straatje Toog de 51 betonnen treden devoot biddend “Wat doe jij met kerst, Heer” en vervolgde Deze peer gaat slapen tot Kerst 2022!" Amen…

Zij streelt het sterrenmos met lichte tred, En tovert met haar ogen teed're glans Op 't schuchter-wuivend lichtgroen blaadrenvolk, En koost met zachte handen al wat sproot Om 't woud te tooien bij haar ommegang.…

natuur zij door lege straten over volle pleinen zwijgend kijkend of pratend luisterend zetelend in een luie stoel of het groene gras zwaait proest en proost het publiek door schuimend gerstenat doorweekt waar zij bikkelend hun onderstel laten spreken van scheurende spier tot prikkende blaar alles wat ons een hinderpaal schijnt is hen een trede…

Op Uwe zachte trede ga, Dat hij met hemelse genâ In onze hut mag gloren. Een beetje ruimte, en wat licht, En op mijn arme mans gezicht een weinigje van blijheid, Dat op zijn arbeid zegen zij, - O, zoete Jezus, zeg er bij Het loon; - en wat meer vrijheid.…

Een zwierige tred kan recht zijn tot men de wrakstukken ziet van het roekeloos gezwijn. De bode wekt de dronken slapers met een saaie klacht Bezie mijn verkleumde tenen laat het volk maar deinen op een web, dan kan ik sluimeren onder dons, tot de pegels smelten.…

ingeluid door ademtochtjes lauwe zomeravondwind traan na traan, druppel na druppel, als spaarzame oases nemen overgauw rijkelijk begoten bloemenmondjes vochtig afscheid van 't schaarse schijnsel dat in het laatste schemerlicht verdrinkt bedekt met stuifmeel verlaten blijde bijen gehaast de wonderschone gezusters daglelie onderwijl gelijke tred…

Hoe nog onberoerd krom of recht bij dit weer stil te staan het is thans op aard met sterke tred heel waakzaam gaan. Stofdeeltjes landen, waaien met duivennesten weer op dwarrelen tot ver over groengele pruiken van struiken van hier tot zelfs aan de verdere verre verre overkant verwaait dan vandaag ’t aardse, ‘t stof van ’t starre land.…