Alle inzendingen over Tussen

ik loop tussen twee golfbrekers van gestrande zinnen toch ligt het hier vol openheid een onbeslist einder…

de strekel scherpt tevreden kijkend kauwt hij en perst een straaltje tussen zweet en lange halen door…

Een zwarte vogel over haar schouders heen, met vleugels tussen borsten tot aan de navel neergestreken. De heuvel bloeit.…

Tussen de regels van de decemberzegels verspreidt de wereld tekenen van vredig licht bovenop een warm bericht.…

tussen de rommel springt een vrolijk duo op het juk van armoe of is het toch genoegen? vraagt de stelling aan zichzelf…

tussen kaarsen in warme gloed en tuilen in overvloed zeg ik u met enige overmoed ik lig hier goed…

Tussen hen en mij ben ik al duizend keer gaan staan, de zin "ik houd van je", week echter niet van me vandaan.…

geen rechte tussen hemel en aarde geen streep een kring van damp vormen wij rondom ons om tot strop…

Gevangen tussen twee Allebei gelijk Allebei fout geen kans tot ontsnappen als je van beiden houdt…

Tussen de trottoirtegels van de dictatuur opent zich op dit vroegochtendlijk uur krachtiger en tederder dan deze doem de allereerste paardenbloem.…

Amper kleurverschil tussen hemel en aarde, enkel gescheiden door de zwarte weipalen en het rag der boomkruinen.…

jou en het blanco en tussen elke regel in is er een substantiële reden tussen jou en het leven of het nieuwe geloof als het ware wat ik dan te schrijven heb is zoveel als niets wat ik al niet geschreven had maar ik heb zo mijn redenen, al was het het krampachtig uitwissen van het ongeloof…

Het gat is groot tussen gaan en blijven, Tussen spreken, iets doen en zwijgen. Maar ik heb de vrijheid om te schrijven, Of om wel of niet m’n gelijk te krijgen. Het gat is groot tussen arm, arm en rijk, En soms tussen voor- en tegenstanders. Maar in Nederland heeft iedereen gelijk, In veel andere landen is dat zo anders.…

Nu zit ik in een stal, tussen twee muren, in duisternis gehuld, lonkend tussen de spleten om naar de zon te gluren. Nu kan ik alleen maar van die tijd dromen, ik ben opnieuw vrij, mijn tijd is gekomen.…

het biljartspel is zeker een der overbruggingen in de dood, tussen de afwisselend omgebogen ruggen der geblevenen klinkt het ivoor onomstotelijk nog tweemaal. het bestaan is als een loper tussen de kamers, die eindigt voor de deur, de blik uit het raam tot waar de bomen sluiten.…

Ook al komen er obstakels tussen.. Ook al zien we elkaar niet vaak.. Ook al komt er misschien een ruzie tussen ons.. Die heb je altijd wel.. En die periode komen we wel door.. Als je maar weet.. dat ik van je hou..…

Ik sidder voor jouw snaren Strak in hun kast gespannen Wisselend van trilling Van lang en laag Naar kort en hoog Een pedaalslag stemt de ladder een halve toon Hoger of lager dan jouw stem reikt Aangetokkeld door jouw vingers Een gekrulde klauw die het akkoord vindt Tussen gewelf en afgrond Tussen azuur en gitzwart Vind jij mij…

Tussen hem en het leven zit nu glas met uitzicht op de schuur waar alles dezelfde bruine kleur heeft snoeischaar en hark in zijn schoot liggen dode takken Tussen hem en mij zit nu glas buiten juicht de zon heerlijke zomertuin bomen zwaar van fruit maar binnen is het zwijgstil ik breng hem een peer proef maar, zoet sappig, toe…

wegen tussen de sterrennevels, dit zijn de hemels zonder weten, dit is de dorst om een mond die licht zal maken in het onbestaanbare dit is alles, dit is het en dat en of het is, is onzeker ------------------------ uit: Tirade nr. 200.…

Tussen dode dichters doopte ze haar pen in honing meer dood dan levend groeide ze tussen vuur en rook de haan kraaide in de nacht de wind kwam op veren dwarrelde uitéén door dodelijke kracht de dag graaft opnieuw de dorre aarde regen bevochtigt het land een arend komt altijd weer terug zoals zon en maan…

Je hebt in je dromen de dag en nacht aan je voorbij laten gaan en daar, tussen tijdvak a en b, heb je met je laten dansen met zijn armen om je heen. Schuifelen op platen met krassen die hangen blijven tussen dag en nacht.…

Lopend tussen warme kleuren en herfstgeuren hebben de beelden daar bij ons de overhand genomen. Overmand in stille verwondering van een weeldepracht, die door een herfstzon mild werd beschenen. Waar de kastanjes lagen verscholen tussen de bladeren van de bomen spraken wij geen woorden, de natuur liet zichzelf door schoonheid verwoorden…

Of zou ik een bijzondere bloem zijn, een onvoorstelbare bloem, een bloem die niet kan kiezen tussen bloeien en niet bloeien, En die over de rand van een vaas voorover leunt om te zien of zijn afgrond een bodem heeft?…

Spinnen hun web weven tussen de laatste herfstbloemen hun mooiste creaties willen tonen. Waar stilte zich nestelt tussen de bomen in late zonnestralen die zachtjes wiegen op de wind. Strelen mijn ogen weemoedig de laatste kleurrijke herfstdagen tot de vergrijzing zal gaan winnen.…

Zie in de woestijn naar het wuiven van het riet in de wind zend de bode voor je uit Hij baande de weg zit als kind'ren op het marktplein speel fluit wilde je niet dansen tussen twee reien zing een klaaglied wilde je niet treuren door lelies omzoomd Hij is opgestaan tussen de bloesems ontloken waar zal ik jou beminnen neem geen aanstoot…

En dan ging ik naar die stille plek, tussen al het groen. Die plek, mijn plek, tussen al het hout en gebergte, waar de zon blijft hangen. Alsof je mijn geliefde was. Ik wilde enkel bij jou thuiskomen. Me ooit ergens thuis voelen: veilig en geborgen.…

laten we bij het begin beginnen als voorbeeld om niet vroegtijdig te eindigen ik heb nog een dagdeel liggen zwervend door kou door de zwijnenstal van omgewoelde tijd het oogt verloren zo tussen de snoeren van verlengd respijt tussen stukjes toekomend ongeboren ik ben degene die de regen verwaait die bladeren verstijft in windstilte…

zin en onzin, Tussen goed en gek is zo te zien Dun, verbijsterend dun…

Lang is de zucht naar een hunkering tussen het zwarte water en licht verschuilt zich in ontmoeting daar achter in het vergezicht. verplaatst tussen hier en nu diep bewaard ongeleid en puntgaaf er bestaat eigenlijk geen rassenmenu een onbeschreven blad zonder vos die zegt tegen de raaf.…

je neemt ze één voor één en laat de schil tussen je tanden knappen je lust ze wel de zoete smaak maakt woorden los, ze drijven op het sap naar buiten bitter weet ik dat het gat tussen de ene en de andere dag niet sluiten wil ik sla het weg, want jij lacht breed en ik weet ook dat je veel sterker bent dan dit dat wrede, dat daar…