Alle inzendingen over Vermeulen/herinnering

in herinnering Hans Vermeulen niets zo bruusk als branding in de Noordzee vooral op donkere dagen in november alsof het zoute zeewater de open wonden prikkelen het schurende zand en de schrijnende wind lieten sporen na als voetstappen langs de natte vloedlijn Lejo…

Bram Vermeulen…

Vermeulen, debet, zeven kisten, schrijft hij, een zwijgzaam man, die in de boeken, cijfer bij cijfer, nimmer zich vergiste, een vreedzaam man, correct, die nooit zou vloeken.…

bram vermeulen zingt: dood ben je pas als je bent vergeten. op de nieuwjaarsreceptie van vooruit ging conner voluit over de tong en getuigden partijgenoten dat zij hem warm in hun hart en armen blijven sluiten. wat leeft er bij de partijtop? wat zegt hij zelf bij het einde van de wekenlange show ? na wekenlang voor en tegen ?…

We hebben een verleden, wij Mijn eerste liefde versierde jij Toen mijn charmes haar niet bekoorden leende ik schaamteloos uit jouw woorden "Klein gedichtje, klein gedichtje, klein gedichtje voor jou klein gedichtje,klein gedichtje, omdat ik van je hou" en, niet veel later, weer alleen begreep ik pas de stilte van Marleen negen…

R. van den Hoofdakker, psychiater en dichter Bram Vermeulen, Nederlands singer-songwriter - 'Voltooid Verleden Tijd'…

Het geluk dat we kunnen delen, is onze scherven samenvoegen, tot een veel groter verband, dan we ongebroken waren. Is ontdekken dat we meer delen, dan dat we verbroken liefde zijn. Is uitzoeken of het muziek is, dat we in verdriet herkennen. Of het hetzelfde verlangen is, dat mensen eeuwig samenbindt. Hetzelfde stromende water. Dezelfde…

op de omslag van de bloemlezing 'het kind is de vader van de man' prijkt een foto van de dichter Wilmink ooit geschoten door Hans Vermeulen Wilmink in een kek suede jack in de bloei van zijn leven zo ook de kracht van de bundel liedjes gedichten en vertalingen persoonlijk lees ik de bundel nog altijd met veel genoegen maar tóch kan…

Hoe blijvend zal zijn werk nu zijn van waarde Zijn oeuvre liet in crematoria En kerken reeds bij leven sporen na Daar hij gevoel aan sterke regels paarde "De steen", "En als ik doodga, huil maar niet..." Het is veel troostrijks dat hij achterliet…

Wat zijn er weer veel mensen tien jaar dood Hun levenslopen worden doorgenomen Dat zat er vanzelfsprekend aan te komen Daar elke sterfdag tot ‘n mijlpaal noodt Zo dient voor prominenten het creperen Als opmaat voor geregeld jubileren…

Ik wist er van de liefde niet, toen ik jou vond, mijn lief. Ik in jouw ogen werd gevangen met rozen op mijn wangen. Ik wist er van het leven niet, toen ik schuilde in jouw armen. Mijn hart tot berstens toe gevuld met vreugd en groot verlangen. Ik wist er van de liefde niet, toen ik jou trouw beloofde. En jij mij meenam op een reis, die…

Ik had een broer, hij floot altijd. Niet omdat hij vrolijk was, oh, nee, integendeel... maar omdat hij bang in 't donker was. Door altijd te fluiten, als hij 's avonds onder stergeflonker, van zijn meisje kwam... voelde hij zich niet meer zo alleen, met al die schaduwen om zich heen. Ja, hij heeft wat afgefloten, zijn hele leven lang…

nee ik heb geen steen in een rivier verlegd op aarde en ik ga dat ook niet doen want wat is daarvan nou de waarde goed hij stroomt dan wel iets anders dan voorheen en dat slechts door het simpel verleggen van die ene steen het blijft een prachtige gedachte die ik altijd zal blijven achten maar ik besef al denkend terstond dat die rivier…

Die oeverloos tot Cheshire cat vervalt Van zeverende lippen Waarop het met pokerface gesproken sjibbolet Door doodgemoedereerd hanteren van een zin Die wederhelft haar droog de mond in zet Het steevast "stop er een jippel in" Gnuivend van pret O "Vrije Heerlijkheid" die mij weer ontvoert Naar drassige duinpannen en het Oerd Zie mijn herinnering…

Die foto van toen Herinnert mij aan onze eerste zoen Ik heb je lippen toen geproefd Je zachte huid gevoeld En diep in je ogen kunnen kijken Je geur was als een bloementuin En je haar streelde mijn wangen Het was allemaal zo fijn Wat kan ik er naar terug verlangen Joop Bonnemaijers…

blauw één punt één kleur één lijn het had géél moeten zijn…

Ach, hoe strekte je eens je blauw-dooraderde kleine hand naar me uit en hoe zei je: "Ge bent m'n kind." In een houten doosje bewaar ik sinds jaar en dag een lok van je zachte, grijze haar, die ik voorzichtig heb afgeknipt toen je, buiten bewustzijn, op je stervensuur wachtte. Op die foto uit 1951 sta je als meisje in een vlinderachtige jurk…

Je verjaardag staat me nog steeds helder voor de geest Het voert me terug naar hoe het vroeger is geweest Al ben je al jaren geleden overleden Die verjaardag doet me denken aan ons verleden De dagen uit lang vervlogen tijden Vol geluk en liefde tussen ons beiden Op zo’n dag, nu ik eenzaam aan je denk Was die tijd toch een godsgeschenk Jouw geboorte…

We slenteren over het zandpad langs de opgedroogde bedding van het riviertje richting zandheuvels waar een enkele boom de kunst van eenzaamheid verstaat als je mij toelaat, in droomwereld of niet geveinsde werkelijkheid reizen we samen naar de stilte onder de bloesem van de vlierstruik we ruiken de adem van zomerse wind zuurstof…

Mijn vader droeg altijd een pet. Hij was geruit, een hele donk're. Met een drukknoop en een klep. Hij ging alleen maar af in bed. En reed hij op zijn brommertje, de pet ging altijd mee. En maakte hij een ommetje, dan groette hij ermee. Nu hij allang er niet meer is. Terwijl ik soms eens aan hem denk.... dan zie ik nog alleen die pet.…

In de voetstap van mijn vader wil ik lopen langs het strand, wil ik kijken naar de zon en genieten van het land. Wil ik dromen,lachen,eten, en van alles wil ik weten. Naar de golven wil ik kijken over hoge wijde dijken, wil ik vechten met de wind, hollen wil ik als een kind. In de voetstap van mijn vader wil ik vrij zijn en tevreden…

Ik brak het niet. Vandaag. De stilte voor en in jou. Jij, van wie ik houd... we reden samen, op de fiets, op ons ijzeren ros onder takken van zomerbomen. We roken de bloesem snoven nieuwe vruchtbaarheid. Jouw rijke mentaliteit verzorgt en zorgt voor juiste en zuivere inspiratie! We genoten die zomers van zon, water, lucht en vogels. En de…

zijn naam licht en broos koesterende omarming zijn leven aangeraakt en kil staat op een kier hoe veel ziet hij in het donker wie blijft achter in de leegte wie bevrijdt de gekooide nacht draagt het licht op handen hij balanceert op een gebroken toverdraad zijn lichaam in de sneeuw…

opnieuw valt er sneeuw mijn hoofd lijkt doorzichtig als glas alles is zo helder en toch denk ik aan niks herinneringen wat zijn dat eigenlijk zijn ze echt? als alles wit is vallen de verschillen weg…

Heel dichtbij mijn ziel... zodat alles gaat vervagen en alle lagen van tijdsbeleving, herinnering en pijn verdwenen zullen zijn. Helemaal niks.…

wat hebben we samen veel bergen en dalen gelopen door sneeuwstormen en smerig weer zo goed ook als bij stralende zon we maakten grapjes en we lachten deelden onze gedachten of niet we vochten met en scholden elkaar tot wij in elkaars armen thuis kwamen we joegen de stuipen op elkaars lijf lachten en haalden herinneringen op tot met onze…

de treinen van ukrzalinytsia in tijden van vrede en oorlog zijn de oekraïense ruggengraat ze brengen van hier naar daar vluchtelingen en de soldaten pendelen de regeringsleiders van polen tsjechië en slovenië waar het front zich verschuift langs tot de bodem platgeslagen dorpen en steden verpulverend blijft ukrzalinytsia onaantastbaar…

In de stille, mooie momenten vroeg ik mij, vraag ik me: 'Waar zal jij lopen?' In de moeilijke tijden, wanneer vraagstukken zich opdringen in mijn geest, zal ik voortaan weten wat mij het meest bezighield. Mensen zwerven over de aardbol. Ze leren lopen en staan en gaan zoals ze gaan. Er is leven en dood, verdriet en vreugde aantrekken…

Voor Anton Licht dat in ontelbare Kleuren uiteen barst, Dwars door het donker heen, De nacht verjaagt tot Achter de horizon En met de saaiheid van Alle dag korte Metten maakt, Vreugde die voor Het oprapen ligt Het nieuwe leven wacht…

geduld is de kunst van het hopen ik hoop dat je mijn geduld niet te lang op de proef stelt…