Alle inzendingen over Verwanten

Beton stort zich neer ijzer buigt en verdraait vormen keren zich tegen je wereldwijd verdwijnt in het niets kolommen staan verbeten recht resten van verdorven generaties uitgeproduceerde verwanten wachtend op een reis in het niets opgegraven toont alles zich in realiteit van de wording niet hier alleen, ook ginds samengaan in een episode…

In lang vergeten en vervlogen tijden brachten Ymirs verwanten je mee uit Jotunheim, als altaar voor het offermaal gewijd aan Wodans raven. Althans volgens de oude verhalen; zelf ervaar ik je meer als bruidsbed, om in het licht van de volle midzomermaan, omringt door duizend-en-èèn boselfjes, een kind op te verwekken.…

Toont zich meestal van haar zonnige kant In haar fluwelen gewaad Begrip en zorgzaamheid zijn aan haar verwant Te midden van tweekleurige pilaren Houdt zij zich al eeuwen schuil Door dagelijks voor haar uit te staren Maakt zij haar jurk niet vuil Zo leeft zij tussen wit en zwart Lezend in haar geschriften Met een gemoed vol smart Beheersend…

ik zag je in het takkenwuiven kale sprieten zonder hart er was geen lucht om aan te raken zelfs het kraken klonk apart een fluistering van wind tracht woorden te herinneren de vaagheid van een spelend kind meer schiet me niet te binnen schaduw steekt de vinger op verwijst naar donkere kanten ik zie opeens in je gezicht de trekken van verwanten…

Zij hield van hem, hij hield van haar Ze hielden van elkaar Zonrode haren, klein van stuk Zo voelde dus geluk Hij nam haar mee naar Londen, Parijs Hij nam haar mee op reis Zij liet zich leiden aan zijn hand Ze voelden zich verwant Toen sloeg bij haar de onrust toe Iets klopte niet van binnen Ze viel op vrouwen gaf ze toe Toen sloeg…

Op Huis ten Bosch spelen ze graag een spelletje vooral met handgebaren en gekke bekke Klinkt als wordt er geroepen PTSS mij zo verwant maar het is PPLE en de stad is? schreeuwt de 18 jarige! LEIDEN roep de Koning. Fout schreeuwt Amalia AMSTERDAM.…

Als een verwante, met niemand heb ik de hoop gemeen Met niemand de keuze van de liefde Waarmee ik eenzaam leef, waarmee ik wankel Bewegend maar bedwongen door het mateloze landschap Waarin de dood de aren leest.…

Liefde hoe kan ik je benoemen Het is het samen zijn Van twee verwante zielen Die voor elkander kiezen…

Kort hierna is hij overleden, Ik voelde me sterk met hem verwant. De boom werd sierlijk en groot, Het had mooie ranke takken. Helaas was mijn opa al dood, Hij wilde er brandhout van hakken. Ik mis hem heel erg, Als ik kijk naar die berg, Houtjes van opa's boom.…

De jood, soldaat en passant, zijn aan elkaar verwant. Het verdriet zit in hun genen, als door een jas omsloten. Het verdriet slijt, maar verdwijnt niet. Bij het herdenken wordt verdriet weer actueel. De jas gaat open en de zon schijnt even op die oude wond. Zonneprikkeling wordt pleister.…

daar waar niemand is geweest wat jij alleen bereiken kan en daar mijn innerlijk leest Ik voel het als een fluistering en koester je warmte zacht je zorgzaamheid omhult me en je glimlach maakt dat ik lach Jouw handen lieve man zijn een goddelijk gegeven een enkele gebaar van jou doen mijn zinnen al weer beven Noch nimmer zo verwant…

geef me geen naam want ik ben de dwaas achter muren van de wereld en durf amper op te kijken naar de reiziger die zich vonkloos, onherkenbaar spiegelt aan mij voor het oor van herkomst verwant met het stilste raadsel, ter verklaring van mijn uit het lijf getrokken ziel ontsluit duizend ogen verhelder water met zonlicht draai…

als het stormt doet de vloed haar werk raken bakens in mij los zo menselijk sterk, teer als mos als eb aan mij zuigt en ik de boeien pak ben ik niet meer overtuigd, is mijn zelfvertrouwen zwak vanaf de drassige oever zie ik in de verte de horizon, eens het beloofde land, verward zie ik een schim steeds minder aan mij verwant als…

Scheen 't heiligschennis, buitenshuis-ook te gewagen Van liefde's teerste, van haar innigste bestaan, Aan hoorders dacht zo min mijn roemen als mijn klagen, Maar dichter is hij niet, die hoorders tracht te ontgaan; Een toevlucht, ongezocht, heeft soms zijn hart te danken Aan 't door zijn woord gestemd, aan 't diep verwant gemoed; De menigte…

Als Kopland zingt van het trage land en lieflijk dicht van bomen en dieren, dan voel ik me vaak met hem verwant wanneer ik slenter langs droeve rivieren. Of neem dan verlaten huizen, een oog dat valt op behangpapier, gekruld door tijd en tochtige kieren een muur die fluistert van kindervertier.…

De slagbomen opgeheven kruisen de wegen elkaar zoekt het hoofd gezelschap Hij Banen haar gedachten zich een weg naar de andere einder een verwant van de ziel De wegen lopen gesmeerd kennen de bomen één voor één gaan uit elkaar komen elkaar weer tegen De slagbomen neergelaten een stop bij…

Ik loop door tarwe en voel mij aan de akkers vreemd verwant, bereken winst in de hoeveelheid klaproosblad. Ik wil een zwerver blijven in mijn taal, het zien zal ik beschrijven en voor dat werk wil ik te eten krijgen. ---------------------------------- uit: 'Dansen met een vos', 1998.…

Moraal: Voelt u zich werkelijk verwant, aan slakkenjager`s zaken, leg dan op elke slak geen zout, of u gaat het niet maken. Jacobus 1:19…

Toen daar aan de rand van het dorp verpozend aan de brede beek de kerktoren vouwend tussen de rimpelingen zie hoe de lucht zich ontdubbelt zich buigt naar het water blauw en zilveren linten drinkt en elke horizon inslikt de huizen samengevoegd tot een vloeiende wereld van inkt wars van elke dimensie en ik voelde me verwant aan het strepen…

die bloem even van heel dichtbij o God wat ben jij mooi was wat ik hardop zei heel onbewust heel spontaan pas nu besef ik wat ik ervoer toen het is zo waar het is zo diep Hij doordrenkt ons hele bestaan kortom alles wat hij schiep zo ook die mooie plant die prachtige bloem en alles staand op een rij zie ik hoe alles is bezield en verwant…

Zomerse bloei van fier gekruind planten, Zozeeer heb ik uw gratie liefgehad, Dat ik met U, het aan uw vorm verwante, De straat en 't plein versierd heb van mijn stad.…

Eigenlijk zijn we allemaal te leen Niemand is werkelijk bezit van elkaar We vergezellen elkaar slechts tijdens de rit De rit van het leven weliswaar We delen het leven met onze geliefden ontvangen steun, toeverlaat en kracht maar alles is ons slechts tijdelijk gegeven Wij zijn het bezit van een hogere macht Hier op aarde dus samengevormd verwant…

dat matgeregeld leven in afgepaste middelmaat alles meer zo nors gegeven alsof een wereld dan vergaat hier mis ik zeer de monden vol gul geschonken lach van mensen zonder zekerheid die geven om het geven en leven met de dag op uitgeslagen vleugels draag ik aan hun verre vuur en tracht ermee te warmen harten die mijn bloed verwant…

De alom bekende kleine zwarte mier bouwt geen aarden kastelen of dennennaaldpaleizen als haar grote verwanten onder wijde velden in stadstuinen tussen straatstenen zijn talloze nietige kamers verspreid die arbeid en adem van het grondleven sterken dit onnaspeurbare rijk der luchtige korrelkelders vol krijgshaftige boerenvlijt streng…

Gretig drink ik de mokka uit haar wilde blik de afdronk intens…

De dam-doorbrekende klaagserenade vreet hysterisch aan mijn monter hoofd Likt in striemen en verdiept de façade, totdat het geenszins meer word geloofd Want door deze verwante taalblokkade voel ik het schrijnen, niet meer verdoofd Laat me door het walgingwekkende waden als ik ruik wat er word bekokstoofd Het kwaad maakt zulke rare…

Even... en hun open zwijgen, Aan hun glimlach nauw verwant, Vloeit tezamen; vluchtig hijgen warme lippen langs een hand. En als zij de dans ontstijgen, Staat hun wezen laai in brand. ------------------------------------------ uit: Kaleidoscoop (1927-1936)…

Vakantie, vier het met dankbaarheid Vertrouw op Gods bewarende hand Hij blijft met een ieder verwant En houdt Zijn vleugelen uitgespreid.…

vrijheid tussen wolken en schuim van het gladde lijf daalt sidderend zoute nevel waarin dwergregenbogen vluchtig de lichttaal spreken die eens meehielp de aarde tot leven te brengen nog in de verste toekomst het heelal zal doorklinken speelse ongedwongen eer aan de reuzen der wereld -steeds bewonderde walvissen- door hun kleinste verwant…

de nacht zeg me waarheen zij moeten zij die nooit over blauwe luchten praten maar vanuit de donkere schemering zoemen met brekende schouders en de in flarden hangende maan, meegevoerd door de dichter die zichzelf nooit uit zijn zinnen tilt, ze nooit verleid heeft tot kleur vol hartstocht zeg me waarheen ook dat ik, aan het web verwant…