Alle inzendingen over Vlijt

Dichter wil gevoel vertolken vlijt de klanken op papier muzikant heeft niets met woorden huppelt op klinkers van de poëet.…

Vijvers groeien dicht van angst, een zee met kroos werd oceaan, koos het diepste van mijn gedachten, zekerheid verder van mij vandaan, wachten vult de mand met vlijt achter wisselende maskers van de tijd, glimlacht voordat ze verder schrijdt, daarin schuilt een wijze raad, mijdt de morgen, anders ben ik de draad weer kwijt.…

Soms jaagt ze me de gordijnen in, ik fulmineer me lekker rot Ze vreet aan me, zuigt me langzaam uit , doorgaans tot op het bot Toch komt zij meestal fier en als triomfator uit de strijd Terwijl ze onbeschoft en zelfvoldaan haar kopje neder vlijt Ik streel haar zachte pels maar denk : Ach poesje rot toch op Ze spint en lonkt…

Foei dat ik van een tol moet leren, Met vlijt te werken zonder dwang. ’k Wil tot mijn straf, mijn leven lang Geen ander speelgoed meer begeren.…

Vandaag, vervalt het verleden, schrijf ik onleesbaar uitvluchten gesmeden, luidruchtig gezint in onbeschreven bladen bemint zonder te schaden gedoopt in kleurloos water mijn greep die loslaat in kritiek voor later, alles wat afvalt, weer opricht, de poëzie in een woord beslaat, emulsie van de tijd verwaaid in transparente pennen van vlijt…

Je mag hem verzorgen En voeden met vlijt, Je zult het wel merken, Hij kent goed zijn tijd. En, na al je zwoegen, En duizendmaal": "Doe wat ik zeg". Dan klinkt op een morgen: "Nou doei, ik ga weg". Maar zo is het leven, Het mooiste op aard. Dan zul je beseffen: "Het is de moeite waard".…

het meisje met vragende ogen dat iedere dag buiten speelt en stoepkrijt met vlijt regenbogen het meisje dat nimmer verveelt de liefste met plagende zinnen met dromen haar lippen bekleed die grenzeloos willen beminnen de liefste die nimmer vergeet de moeder met dragende armen in iedere hartslag haar kind het thuisvuur dat jou blijft…

De campus vol met werk en vlijt maar ik zie nergens jouw ogen En ik hoor nergens je stem. Is het dat ik eenzaam ben? Ik zal blijven pogen zoeken naar je lieflijkheid. En zo loop ik traag, Want liep ik hier vandaag te vlug Dan zou je nog vervagen. Dan bleef mijn droom zo log en stug In lengte aller dagen.…

dromerig staar ik naar de zee lig languit elke straal te vangen voor de avond zich laat vallen als een koele deken op mijn huid koester me in ‘t nog warm geglunder van de langzaam ondergaande zon terwijl schaduwen beginnen te leven spelen hemelse lichamen kameleon verleidelijk vlijt het maanlicht haar schijnsel over de branding en in een…

Ze vlijt de bloempjes neer tegen mat glanzende woorden en hoort de stilte galmen in de klanken van zijn naam.…

In het gelid staan ze verspreid Ik ben verrast, hun symboliek Is voluit spreken en public Met grote verantwoordelijkheid Ik maak me op en zal met vlijt Hen inspecteren, hoe een piek Op zondagmorgen, feeëriek Ik voel me een soort majesteit Ik zet mijn voet zacht op de brug De leuningen zijn te snel leeg Mijn erewacht is opgevlogen Toch…

zie je sporen op het herfsttapijt een zacht geritsel als blad zich weer ter aarde vlijt hoor je in het merelfluiten dat in eigen melodie een territorium gaat sluiten voel je in de wind die kil doordringend de roze wolk verjaagt zodat de schemering vervaagt en dan je lach haar warme gulheid danst in het ochtendrood eindelijk geef…

Geplukt uit een der velen dwingend doch niet ruw trekt hij haar uit witte lakens tijd is hier en gekomen het serene wordt haar ontnomen Hij vlijt haar teder neder vingers beroeren haar zacht trillend onder warme adem liggend vlak gespreid zoals zij op hem wacht De pen dringt zich aan haar op beroeren doet pijn vergeten brengt haar…

je verzuimde tijdens je tocht langs het hemelruim het beperkend wit weg te vegen om ons de zon en haar dominante plaats in het blauw vol warmte te laten herleven in jouw brede armzwaaien wiekten wolken weg regenden uit losten op in een zonnig vrij baan te gaan voor hen die met vlijt en zuinig zijn hun vrijheid hadden gespaard…

wanneer het donker zich knus naast mij vlijt voel ik me licht zweef hoog in de lucht zing gedichten voor mijn prins breek uit de gouden kooi kom terecht in donderwolken grijparmen van de zee laat me door storm omarmen doorbreek de tijd bevrijd de woorden nooit gebruikt voor mijn vermiste doden en als het licht de beelden uit…

Wanneer het donker zich knus naast mij vlijt voel ik me licht zweef hoog in de lucht zing gedichten voor mijn prins breek uit de gouden kooi kom terecht in donderwolken grijparmen van de zee laat me door storm omarmen doorbreek de tijd bevrijd de woorden nooit gebruikt voor mijn vermiste doden en als het licht de beelden uit…

Ik smeek haar de stilte toe, ijdel gewin, vlijt van onzin, in het besef, dat zij alleen het vermoeide hoofd heeft neergevlijd en haar profetie uitbreidt in mijn tijd.…

een blok aan mijn been ik koester doel en bestemming heb het gezaagd gefreesd geschuurd en gelakt tot het echt duurzaam leek maar het gelach van kenners en weters verbrandde het blok als te soft koos ijzer en smeedde het heet vormde en draaide in koelend gaan kon het niet passend beslaan pas in edelmetaal heb ik met liefde en vlijt…

in de frisse ochtendlucht zweven lichte klanken lieflijk, helder hoog als blauwe regen ranken kringelen zij omhoog over het stille water suizelt een lentewind bespeelt de lange stengels van het riet, en zingt zacht deinend, een wiegelied hoe zoet vlijt de zon zich rond de ranke berkenboom speels zijn de jonge katjes hangend in de groene…

gekozen voor een leven van vlijt, hem bezoeken blijft weinig tijd, Dagelijks voelt hij de pijn, van het alleen en eenzaam zijn.…

Dit zij, min leven lang, De dank Aan die 't mij gaf en rekte, En, zeegnend, t'allertijd De vlijt Aanvuurde, die hij wekte.…

Het leven staalde ze met vlijt. Ineens waren ze niet meer nodig in het maatschappelijk verkeer. Zij hebben nu voor hun vrijheid gekozen. Zij gingen voor een hobby in de leer. Zij konden vanaf nu rustig verpozen. Plukten de bloemen en sneden de rozen. Boetseerden uit klei de schitterendste vormen.…

Alsof ze vastgenageld zijn De mensen bij de grote zilte Een meeuw hangt roerloos in de stilte Weet niet van weduwen en pijn De golfslag is zowaar gestold De vissersvloot ligt op het strand Een ruiterstoet draaft elegant Het schouwspel in dat zich ontrolt Vanaf het allerhoogste duin Zie ik bevroren, dorpse vlijt De mens van toen is er niet…

De maan schijnt schuchter door de ruiten, jij vlijt je zachtjes tegen mij. Zo tuigen we onze dag af, we likken onze wonden. Zo samen liggen is geen straf, ’t is knus in onze sponde.…

In het dorstige land tasten daklozen in het duister, ze zijn de stralen van een getergde zon en goddeloze geloften al tijden moe, papieren regels rotten in het hout, een leger van houtwormen splijt de wereld open en dekt de zee met maskers toe, in de vlijt van alle gestorvenen treft alleen de hoop geen verwijt, de nachten woelt de…

Vervolgens, het denken weer moe wandelt zij naar haar slaapplaats toe vlijt zich neer zo gaat het telkens weer, in een ronde cirkel rond met altijd wel;..haar ene voet nog aan de grond.…

Rode zon mazelt lichtflitsend door het gebladerte kreunend door de bovenwind leunend op jeugdige muziek zwoel gekruide lucht trillende neusvleugels verdwazing alom synoniem aan de geur zweet parelt in het schemerlicht jij niet schuldig aan mijn belgedrag vlijt de hoorn tussen je dijen klaarkomend op het spreekgedeelte mij de gehoorde…

Haar getergde lichaam baant zich een weg door gesponnen weefsels in eindeloos bestaan daar aan de einder staart zij gebroken gedachten vingers omsluiten een gedroogde grashalm roerend in een kolkende rivier versteend met geknakte vleugels vlijt zij zich tussen spiegelscherven en rozenblaadjes achter gelaten door een eenzame pianist…

kijk, daar vlijt zich een vlakte, restant van spiegelende schaduw, achteloos gedrapeerd over dekzandruggen uit een tijd dat je de weg kon kwijtraken zoals de bomen in de stad, de zwarte rafels aan dooraderde gaten, alsof waterweefsel in ijs gegoten is, lawaai in achtergrond begraven, mijn muren met behang geblindeerd, de velden kort…

waar oranje vlagt en bier een welkom lacht in weer getolereerd ervaren lijkt de finale onze slag op lichte voeten spelen zij hun spel gedragen door succes vlijt elke bal zich gaarne in het net toch was er ook naast geel en rood de zwarte kaart van dood voor leven dat geen blijven bood laat haar maar zien khalid zij weet nu al dat…