Alle inzendingen over WAAIEN WIJDTE RUSTPLAATS

Dennenappels. Boeketten. Prenten met punaises op een boom geprikt. Een man prevelt voor een naam met jaren, aan zijn voeten groeit een schaduw. Een hoed ligt op het hoofdeinde van eengraf, in de deuk staat regenwater. Het muurtje rondom neemt laag na laag af, de toegang gevormd door een enkele rij stenen, om de levenden door te laten. Mezen…

Toen de geleerde diep onder het gras Een graf ontdekt had bij Jerusalem Was het meteen al duidelijk voor hem Dat dit de rustplaats van Herodes was. Dat leidde hij als bijbelkenner af Uit het nabije kindermassagraf.…

Maar de laatste rustplaats die ze vond Was in de kippefond In een stelling bij Albert Hein.…

Stil glanst de hemel boven een zee, die wild kookt, brullend springt en schuimt: potvissen willen liefde, strijden genadeloos hard. Door het duinhuisje glijdt late middagzon voort, raakt de eettafel, geeft bezadigde zeelucht aan brood en thee, die wachten. Op het strand klinken 's morgens vroeg ijle tonen: zwanen vertrekken, vliegen…

De rekke staat stil, kijkt dan telkens om, naar mij: heerlijk twijfelen.…

Vrome gedachten: hierbij laat bekrompen geest zich dikwijls gelden. Vergeet men soms dat God zelf onvoorstelbaar ruim oordeelt?…

Niet één krant wijdt er ook maar éne letter Aan reportages van de curlingsport. Misschien doen wij die sport wel wat tekort, Hoewel, heel Nederland lacht zich te pletter. De schoonheid van het schuiven met een schijf, Is dat een sport of spel of tijdverdrijf ?…

nog doodgeboren gedichten dragen ik waai en waai rondom roerloosheid…

ongekend ludiek speelde wind met het irritante zand en jou op het zomers warme strand een lichte drijfwind nauwelijks merkbaar stoof de licht losse materie in je warm blonde haar waar het in de luwte van een opgefrist watergolfje zijn voorlopige rustplaats vond als alles op strand zijn vaste rustplaats had gevonden begon…

Kijk ik zie hoe jij je botten scherpt staart naar wijdte zonder blik hoe breekt zij ons het vluchten splitsen fonteinen hoog aan het bed van verlaten ben ik die jij hebt vast geslagen zoek! roep ik, meer nog hetzelfde versplinter het tot stof of minder het moet…

het is werkelijkheid die men van binnen door begeestering ervaart en zich komende dagen fijn besnaard over ons verspreidt gelijk een duif verbindingen legt, zich aan het ongrijpbare wijdt dat licht schenkt aan elkanders zielenwegen opdat leven liefde zegt en naar het voelbare inzicht wenkt…

dat allemaal aan de kant Wees maar gewoon eerlijk zeg nou wat jij ervan vind geef mij eens jouw mening en waai niet mee met elke wind…

(tanka) Het hoge grasland zucht weemoedig; loom stappen we met de zefier mee, vinden al gauw opbeuring tussen Gelderse rozen.…

Bij Rainer Maria Rilkes 'Lied vom Meer' Oeroud waaien van meer, zeewind bij nacht Jou ontgaat geen die wacht of zien zal hoe Oeroud waaien van meer, zeewind des nachts Jij zult weerstaan! Oeroud waaien van meer Jou ontgaat wachten niet, noch verwijzen Verstenigd weze van ruimte rijzen Jij zult weerstaan!…

Dat waaien, altijd dat waaien de bomen in onze tuin die heimwee hebben naar het bos de lente die in grauwe wolken over het lege landschap jaagt altijd naakt, altijd -------------------------------------- uit: 'Droom in blauwe regenjas', 2004.…

Niet een plaats te geven, niet te kunnen begraven, niet te mogen rouwen, of simpelweg naar de laatste rustplaats te dragen. Niet te begrijpen, niet te snappen, vijf minuten stilte is alles wat we kunnen. Onbegrijpelijk…

Een diepzeevis priemt met gloeiende ogen het drukkende waterduister in de kamer vol wier waar ze haar eitjes legt vertrouwt komend leven aan vergane weelde toe 't nest tussen oud roest staat onder bescherming van 't onsterfelijke maar gezonken schip TITANIC.…

ik dicht dit dicht op een stille plek liefde toont zich tussen het ijzer rond de berken het aangelegde groen waar tal van vogels letters omringen in openheid durven zingen ik overpeins zou ik als mens dat ook kunnen doen in zomertonen jouw mooie naam door ’t lover mijn genegenheid vertalen in een liedje een gedenkwaardig…

zo houden ze vast aan wat eens was, eens geweest is aan het goede, aan het mooie voor altijd geborgen in een kruik, een beeld een vaas, een Pyramide in een muur, of toevertrouwd aan de koude schoot van Moeder Aarde omringd door foto’s brieven vol lieve woorden planten en bloemen waar bijen hun hart op kunnen halen evenals ander…

Toen Bello uit zijn lijden was verlost Vond ik een dierenkerkhof in de buurt Waar ik een laatste rustplaats heb gehuurd Die mij per jaar maar achttien euro kost. Begraaf me dus niet in gewijde grond, Maar leg me maar voordelig naast mijn hond.…

Het vlakke strand voorland van het vlakke land met daartussen de duinen tientallen meters hoog ze houden ons droog doen onze dorst lessen, onze honger naar natuur met ‘t weer: onbewolkt, zon of bewolkt, koud en guur die elementen zijn als vitamines voor ons leven ik schrijf dit zittend op ’t strand wacht tot de zon daalt ver achter…

Tussen wegendrukte en havenklanken ademt een bomenrijk ruim en verblijd. Bedaagde reuzen wuiven koel en wijd, mogen bloemengeur voor jong gemoed danken. Rust straalt nodend uit grasveldjes en banken. Allerlei spraak is tot zwerven bereid: langs de vijver, die zijn vele vingers spreidt als lange, dooreen geweven ranken. Een tuin vol hoekig…

Reken op geen rustplaats. Een duurzame deugd is voos. Zoek het venijn dat ophitst tot hartstocht, Waarin de deugden verbranden, de dorste het snelst. Zonder leidster, rustplaats, liefde, lof, Als niet bestaande in het bestaande, Belandt gij niet in het moeras der zaligheid, Maar blijft vlot op de maalstroom van het Noodlot.…

Licht dat geen zwaarte heeft, Licht aan het zwart ontzweefd, Licht dat mijn kennis wijdt Met zijn doorschijnendheid, 't Rijm en mijn maten draagt, Dat wie ze leest zich vraagt, 's Avonds bij lampenschijn: „Kan dit de dag al zijn?" 's Morgens bij zonnegloor: „Volg ik een leeuwrikspoor?…

Ze zijn tot naam geabstraheerd waaraan wat data zijn gehangen geen gezicht hun rustplaats is de aarde ergens overal als stof in wind en slik in regen omgezet tot hout en weer vergaan in weer en wind zo kom ik ze vaak naamloos tegen…

Een zachte, aangename rustplaats Wil ik haar graag geven Een Bed van Rozen in Door haar gewenste kleuren Haar borsten zo pront en Borstlijn mooi gewelfd Haar civiliteit Haar courtoisie Blauwgroene, heldere Mooie ogen Een beeld, een plaatje Galanterie…

Geen pijn te voelen door die symbiose van die zelfgekozen rustplaats die mijn wangen doet blozen; van een groot geluk tussen die kleurenwonderen zo klein.…

Gedachten waaien over stille wateren Naar het verleden.…

Dorre denkbeelden waaien als herfstbladeren door mijn achtertuin…

wees niet bang voor de storm laat maar waaien…