Alle inzendingen over WAAIEN WIJDTE RUSTPLAATS

onthullen zullen ze nét niet verbergen eerder ze dalen liever in daar waar ik ze een rustplaats gun om even te verpozen mijn woorden lezen uit tonen zich pas na het stemmen ze zoeken samenhang, de zin wat ik jou toevertrouw is gisteren gekozen…

De muggen dansen in de wind En wachten tot de avond valt De vogels hebben hun rustplaats al in het vizier Ik zie een buitenspelend kind, Met weemoed denk ik terug Aan die zomers van weleer We speelden boompje wisselen in het bos Dit is de zomer van het Pokémon vertier.…

Men zegt wel eens "hoge bomen vangen veel wind" Ga ik er voor staan waai ik bijna omver Ga ik er achter staan waai ik bijna uit mijn schoenen mensen kunnen soms toch de meest onnozele spreekwoorden bedenken (met dank aan Eli het buurjongetje)…

Een nieuwe wind gaat waaien, door de politieke gangen en door Samsom, maar goed dat ie zijn haar al kwijt is, hoeft ie niet naar een spiegel te graaien. Een nieuwe wind gaat waaien door de politieke gangen, nu maar wachten, waar deze toer op vast gaat hangen!…

Als herfstbladeren waaien onze verlangens – steeds op in de wind.…

Er waaien vlaggen: een treurig gezicht, deze -- verkeerde vlaggen.…

ze waaien in de wind de korenaren ik zie als een kind aaibaarheid varen…

alleen - berg ik je in mijn huls trek traag met jou door mensenland tot aan die bovenzinnelijke impuls van wieken naar de overkant alleen - draag ik je in mijn schoot spui je spreken de wereld in vlieg je vleugels arendgroot tot ik aan vrije hoogte win zo breek ik uit identieke dagen naar dat wezenlijk moment rond wijdte, wind en vlagen…

zodra luchten klaren, wolken in ruimte tuimelen wij over eilanden dwalen liefste, bewaak mijn dijken onze bladstille getijden; in leidzaam wederhoor, zo sereen weidse wijdte; streel het ogenblik, de stilstand van tijd het strijken over huidse haren schenk ons genade tem de eindeloze zuchtrivier dona nobis pacem…

de minuten tikken traag voorbij de dagen gaan vlug een blik op de klok een duik in het zwembad een stortvloed van woorden een vlaag zonneschijn notities waaien door de kamer brieven waaien door mijn hoofd en dit alles drijft me voort en voort dus waarom zou iemand besef moeten hebben van deze tijdloze eeuwigheid…

je vleugelt verglijdend op de wind een roep die buren kent van ver daarginds vrijheid vogelt tegen wolken zonder volgers nooit alleen stippen waaieren zwierig bijeen scheren zwart voorbij een volle maan voordat zij naar hun eigen rustplaats gaan…

de hemel brak en huilde als een kind een lange stoet vloeide richting jouw laatste rustplaats toen hebben ze jou bedolven onder honderden rozen door jou gekozen wij zagen ze komen en gaan moesten daar staan om toe te kijken hoe je langzaam verdween…

Als gapend gat een steen op het pad ver gezocht niet weg te denken wat er onderliggend speelde emmers vol fijnkorrelig zand ooit geschept een kinderhand rustplaats voor de schijndood houdt het levend asfalt wacht betonnen muren bikkel bikkelhard…

gescheiden halmen vormen een pad, nietsontziend een gelopen gat mensen dwalen, vaakst over hei, wolken van pijn en traan' verbergen mij als de halmen waai ik, als de mensen dwaal ik als de wolken zweef ik, als de verborgen ik beleef ik…

Door mooie kleurenpracht omgeven De zon schijnt mijn wangen rood Wind woelt door mijn krullenhaar Mijn adem ruist van intense rust Ik voel het dit wordt een mooi jaar Wat is geweest laat ik nu achter me Verdriet om jou heb ik afgezworen Ergens heb je een plekje in mijn hart Maar nooit zal je meer bij me horen Stormachtig kunnen emoties waaien…

Buurman die ik steels weg zag lopen na Zwarte Piet op de voordeur sloeg en mijn vader gekscherend vroeg: “doen wij zo laat de deur nog open?” mijn broertje die onder tafel kroop zoals hij dat ook bij donderen deed Sint Nicolaas die de kamer in schreed slingerde mij tussen schater en hoop ik was wat ouder en dus niet zo bang voor dreigende…

over de wind een hemelsblauwe kus op mijn rug schrijf ik wolken kleur de seizoenen met schildersoog de woorden fluisteren onder mijn huid zoals ze altijd hebben gedaan onder de spiegel is het stil daar drijven dromen langzaam voorbij vandaag ben ik een meer morgen een oceaan…

De wind kan niet lezen maar als hij een open boek ziet kan hij het niet laten en blaast de bladzijden om als een waaier.…

mijn gedachten verwaaien met de winden op weg naar daar waar ze in woorden een voedingsbodem vinden een plek om te gedijen waar ze confrontaties weten te vermijden mogelijk kunnen verlichten als bouwstenen dienen voor gedichten…

Het strand is vol wind. Golven rollen schuimend voort. Spijt! Geen deinend schip...…

Onze Hemelse Vader Uw Blijde Boodschap het Evangelie genaamd vertelt in de gestalte van scherpe tegenstellingen anders gezegd steeds Wit-Zwart deze beslistheid geeft het Woord kracht om duidelijk verstaan altijd onthouden te worden maar zeer vaste denkwijze geeft dikwijls het gevaar van bekrompen oordelen hoe verstaat men de kunst…

Het Vlaamse land toont blij en trots zijn kust, die met wijde blik naar alle kanten tuurt, bemoedigingen over de zee stuurt, het eigen strand maakt tot een oord vol lust. De bruisende branding murmelt bewust, blaast haar stem langs haven en vissersbuurt, landinwaarts, tot steeds verder aangevuurd. Tenslotte vindt zij in de Ardennen rust.…

Herinneringen vliegen ver waaien waaien over over zee naar wie kust en wie bemint. De hemel tussen lippen rood vermengt met blauw het water wiegt zich in slaap wordt wakker, wordt geboren in een andere werkelijkheid.…

de vele leestekens we tellen ze niet langer vertelden over ons samenzijn ze zijn vervaagd zoals de namen op een verweerde, vermoeide grafzerk van een vergeten rustplaats zo nu en dan probeert een van hen verbleekt en haperig onze levens te verlichten de vele leestekens ze tellen niet langer we zijn samen…

Zo draagt hij de tekenen des tijds naar een laatste rustplaats, tussen plakband en kruisverband. Daar rest stilte.…

waai maar wind takken vliegen van de bomen zij breken eigen winterdromen ik zie ze vallen hun herfst is gestorven de oogst al lang geborgen zij knapten in gebreken de kou had hen geen nieuwe buigzaamheid gegeven waai maar wind en schift de bomen uit dood hout zal nooit meer de lente komen…

Geconcentreerd, bloed serieus sta je erbij, lang, slank, beheerst met ingehouden adem. En ik zet de tonen op je lijf met flinke halen, zwieren, sla ik mijn kwast tegen het tere doek. En jij wacht af als een halm een aar als staand riet sta je daar. Mijn klodders raken je zachte huid je rilt en wuift, een decor van gebroken wit lijnt je lijf nog beter…

In stuivend zand ver overzee zullen wij een rustplaats vinden voor ons geteisterd tweelinghart De wind neemt onze parels mee om ze tot een snoer te binden rond de oesters van de smart Ik krijg antwoord op de vragen over al wat ik niet wist nu jouw wijsheid is bezonken Aan het einde onzer dagen zijn wij als nagels in een kist onwrikbaar…

We begeleiden je eendrachtig tot aan je laatste rustplaats. Levend in de tijd voor Pasen lopen we naar de stille hof. Door Zijn beloften richten wij ons op. Dag lieve zus, voor jou is het begonnen gezien de uitdrukking op je gezicht, een stil bericht van God.…

bij de laatste rustplaats van Albert Camus ik had de eer aan zijn graf te staan zijn sobere steen te betasten de sfeer te ademen van het vergaan in het zuiden van Frankrijk mag de tijd misschien trager lijken doch vluchtigheid is ook hier van alle dag wij wanen ons onaantastbaar en klampen vast aan het leven en kijken bewust niet naar…