Alle inzendingen over Wandelende tak

de kraaiennesten waren slechts gevuld met wind en water hun navelstreng werd onverhoopt naar later weggewuifd er bleef niets anders achter dan het sloophout van een oude boom zijn droom verhing zich aan zijn kruin het puin bewaard in ruwe schors en hoop lag op de grond gewond maar nimmer koud een crucifix in duizendtallen liet zich…

Rupsje klein, rupsje klein knabbelend op het groene blad weldra zul je een vlinder zijn een vlinder in de lucht Rupsje klein, rupsje klein wandelend van tak tot tak je zult een mooie vlinder zijn vrolijk in zijn volle vlucht Meisje klein, meisje mijn sabbelend op je duim zo fijn eens zul je volwassen zijn een wondermooie vrouw…

Te wandelen langs diepgroene vijvers en gonzende terrassen brandingen bossen en tijd versmolten versmelten: bizarre klokken hangen ademloos aan de wulpse lippen van de verborgen dame, haar ogen: begeerlijk blootgegeven passie.…

Op een wandeling met een gevoel van de herfstbleus ontwaar ik op een schuine helling twee rechtstaande naakt ontschorste bomen uitgedroogd door het aanwezige zonnevuur.…

Verwacht kwam hij ter aarde, een belofte met een taak. Deze ziel kwam wederom leren, zich inzetten voor een goede zaak. Toch verliet hij `t pad der deugden, negeerde zijn innerlijke stem, viel voor slinkse geneugten, ontbrak elk gevoel van eerbied hem. Lang zal hem heugen, de dwaler, die strooide zijn valse zaad.…

O, zeg mij wat ik doen moet, zie De volheid van mijn kracht ontbloeid, Betast mijn spieren, buig mijn knie, Voel hoe mijn wang van aandrift gloeit, Zegen mijn morgen met een taak, Gun mij een denkbeeld, geef mij stof, Dat ik mijn kamer klinkend maak Van zang en arbeid tot Gods lof.…

regendruppels verzachten haar last die nu gedragen wordt door een ieder die haar raakt gedreven zoekt zij naar een licht dat haar leiden zal men spreekt van verlossing…

Een windvlaag veegt de blaadjes door de straat, geeft zon een baan door vrij gevallen takken; ontbloot de nerven in de stam die staat vanouds tussen de wandelende hakken. Ik slenter dromend, kramen schreeuwen luid, het zachte licht doet onderhuids verwarmen; ik laat me - met een visje onderuit - maar door het ritselen der herfst omarmen.…

We willen sneeuw sneeuw op Kerst in het groen van spar We wensen meteen winter en zon op een winterdag We worden als herboren na het wandelen door sneeuw Spinrag -tussen takken- waarin druppels bevroren Druppels die vorst willen borgen in bessen rood Maar om de dooie dood van dooi kunnen we niet heen.…

ik in een grijzige spookgestalte wandelend door verloren uren…

Een tak is evengoed een hand, die, als ik stilsta, naar mij grijpt. Schemering die het toevouwt, boom, weg, bos. Ik wandel langzaam los van mijn aanwezigheid. ---------------------------------- uit: 'Klein Rozendaal', 1983.…

Het kleine groengrut druipt van takken twijgt de spindraden van moeder olm. Zij staat in een kring als een oude heks weet van jaren her toen april nog kil was. Ik wandel haar sferen door bloemen gedekt grind van voetpaden knarsetandt en raspt. Een groep jongeren hangt maar zegt braaf gedag.…

Je moet jezelf steeds vaker motiveren Om op te staan om weer een film te huren Veel werk om naar wat beeldschermbeeld te turen En daags erna de band weer retourneren Gemak in huis: je raakt eraan gewend Maar stiekem is het saai, dat on demand…

laat mij genieten van de ijskristallen op de wuivende takken van de bekoorlijke gestalte de wandel van mijn lief in het feeërieke landschap het wijsje van de wind melodietje in het vroege uur wanneer de velden nog dromen plots wakkergeschud door het kraa-kraa-kraa van zwarte vleugeljassen in slingerende takkenbomen warmhartig…

er is een boom aan het land ontworteld hij ligt voor een huis en een dorre tuin zijn takken raken de deuren en ramen waar jij vele winters vaak achter zat je bleef er uren zitten tuurde voor je uit schilderde met je camera en luisterde naar de regen en het geselde van de wind die de oude treurwilg tot vallen bracht maar nu wandel ik en…

Hoe zoet is 't tussen broederen twee te wandelen, te wandelen, bemint men van de twee de een, de een gelijk de andere; bemint men ze alle twee, en zij, beminnen ze ook malkanderen gebroederlijk; 't is zoet erbij te wandelen, te wandelen.…

Van beneden uit de vallei nemen we mee uit een beek drie witte steentjes voor op de top van de berg een oeroud ritueel dat zo persoonlijk wordt wij hechten ons aan spreken toe het vertrouwd warm wordend gewicht dat we achterlaten op de top met veel wijze woorden en spijt in het hart We dalen lichter bezwaard af er wordt op ons gewacht…

ze wandelt in zijn schaduw op het ritme van zijn stap vergezichten genieten zwijgend mee…

loop even mee een rondje om door zwijgende straten ik ben dan stil als ik met jou bij mezelf kom jij kan praten…

voor mij rolt het pad trekt strepen door het land de horizon verandert met elke stap maar komt nooit dichterbij panorama's rijgen zich aaneen glijden als kralen van 'n rozenkrans door mijn hand tot ik alleen nog luister naar wat geen stem nodig heeft…

We liepen langs een sloot met veel omgevallen takken van wilg, kornoelje.…

We lopen luistertuinen door de nacht kijkt stiekem toe achter donkere wolken fluisteren sterren geheimen in ons oor. Plasjes water, regengeklater onze voeten als kleine boten in zee een streperig gordijn van druppelwoorden hand in hand de stroming mee. Van klinkers naar gras naar grazige weiden droombomen dansen en draaien voorbij zweefwezens…

Een slechte bui drijft mijn bewuste binnen, schildert de wereld grauw, negatief gevoel omwolkt herinneringen, destabiliseert mijn leven, ik zoek afleiding en wandel de binnenstad in, de oude stad waar niets verandert trek ik aan als ‘n warme jas, ze is helende pleister op kwellende littekens; ik herdenk Kees P op de binnenplaats van het Burgerweeshuis…

het regent in het Vondelpark letters vallen met bakken uit de hemel zou hij, de dode dichter alsnog zijn oude schrift over mij uitstrooien en strofen weer doen zijn als de aarde is stof en nu even verwaterd plassen vangen zwaardere woorden op het helpt zijn taal te verdunnen naar hedendaagse herkenning vlak, dun, licht of schreeuwerig…

Met elke stap van mijn wandeling bloeien er bloemen, mensen en vergezichten. Met elke stap van mijn wandeling komt schoonheid mij tegemoet en verdwijnt in één grote zee. Met elke stap van mijn wandeling wordt mijn pad, een pad van de glimlach en wordt mijn hart één groen veld.…

We wandelen hand in hand over deze eindeloze ijzige stilte totdat we het koud krijgen en onze schaduw achter nalopen naar ons warme huis…

wind zwerft door de stilte, door de dorst naar een eerlijk inzicht bomen wuiven, zeggen even gedag tegen de lijster in de lucht het water bouwt een eilandje aan de oeverkant, luistert tussen het riet naar de avond die zo graag zingen wil ik word schaduw, een maan onder alle manen een hond blaft de verte toe in grote dromen daartussen…

Ik laat me gedwee voortbewegen over akkers, velden, paden. Mijn zintuigen verkillen in de wind het is lente, maar de zon laat zich niet verraden. Stuur ik mijn gedachten of word ik bestuurd? Ik zoek mijn weg door ezelsporen en als we stoppen, luistert de stilte stiekem mee. Wie kan mij zien, kan mij horen? Ik ben er niet, heb onderweg…

pjotr trekt als alle dagen de laatste tijd zijn beste kleren aan en gaat de heuvel af de toendra door het westen roept de zon heeft het gehoord pjotr haast zich voort hij moet voor het donker terug hij kan niet zonder licht maar eerst moet pjotr doen wat pjotr doet onder of achter de kist de aarde of een oven in lichter dan lucht of…

Moet je eens proberen Wandelend te recreëren! Goed voor lijf en leden Je bloeddruk naar beneden Het zal je enthousiasmeren. Wat, …. lopen? Wadlopen.…