Alle inzendingen over We verdrinken

In de vensters van de wereld komt deze tastbaar dichterbij, de afstanden huiveringwekkend klein, we verdrinken in de alibi’s van afzijdigheid en inderdaad het maakt het geweten waterdicht, maar toch betrapt op heterdaad, in hoeverre zijn we vrij?.…

we zweven boven de kleine letters in wezen is het simpel; vergeten dat je in feite maar een simpel wezen bent we verdrinken soms in heldere taal in feite ben je stervende, omdat de dood voorzeker, hoe lang ook het uitstel van bij het begin een vaststaand feit, is we eten van ons verbond voorzeker leef je nu nog, jij, dat ingewikkelde…

verdrinken in een zee van lust Een liefde die niet meer is te sussen…

Ooit zag ik je bij de levensbron duizendschoon in een oceaan van bloesem, fragiel en transparant als glas, waarin we verdrinken wilden zoveel en zo vaak het kon. eerst ongeremd als licht dan verduistert als een eclips waarin de beide lichamen hun schaduw in een nieuwe omloop hervatten.…

ik je weg zie glijden vallend door het natte woud op onze rit door het maanlicht onze rit door het maanlicht kom op lieveling een klein eindje maar daar aan de rand van de oceaan komen we dicht bij elkaar verstrengeld in elkaar lief we verdrinken vanavond zinken zinken…

als een slak met wintertenen, schrijd ik door een waterbed, wachtend op die ene meester, die dan net mijn leven redt.…

Ik verdrink, ik dook er in en zink. Ik zweef over rivieren en zie de mensen ondergaan. Ik loop over het water en wie heeft dit nou niet gedaan? Ik kijk over de meren en zee wil niet langer blijven staan. Ik verdrink, ik dook er in en zink…

Ik dreig te gaan verdrinken in het meer door mijn tranen gevormd alles is naar de bodem aan het zinken mijn hart wordt met gevoelens bestormd Beland in een eindeloos diepe put niet de kracht om omhoog te kijken in het donker voel ik me beschut wil nu alles en iedereen ontwijken Niemand hoeft te zien wat dit met me doet dat de pijn me…

In de donkere nacht stil en sereen trillen snaren met gevoelens van verbondenheid door me heen heel zacht je mond fluistert geheimen in m'n droom en ik verdrink in de oceaan van je ogen zo diep zo blauw en wordt meegenomen in de stroom van verlangen naar jou…

Een lichaam, ontzield maar ongeschonden, In een ondiepe sloot gevonden. Een beangstigende aanblik. Jouw gelaat in wit en dik. Hoe lang heb je op de dood gewacht. Heb je gestreden met onmenselijke kracht. Heb je alles gegeven wat je in je had. Kwam het zomaar op je pad. Intens verdrietig en alleen staat je familie om je heen. Na een nacht…

Ik voel mij zinken, doe mijzelf enkel nog verdrinken. Want die hoopvolle tijd raakte ik, ooit, lang geleden, kwijt. Met recht, een verloren strijd.…

traag ontneemt het woekerend sterrenkroos de ademhaling van water dat gelaten verdwijnt roerloos wacht op blootstelling aan licht en lucht was het kind verwonderd toen het in het water raakte en het kroos zich eensgezind sloot de handenwringende tijd voordat iemand kon bevatten wie het kind verborgen hield en toen de…

Ons continent kampt met ontvangstproblemen: Alom verdrinking- en verstikkingsdood. Het aantal immigranten wordt te groot - we zullen stappen moeten ondernemen: We krijgen hiér de opvang voor elkaar OF helpen vrede op te bouwen dáár…

De dood is noch mijn vriend noch mijn vijand Als wij elkaar treffen gaan we een ongelijke strijd aan maar ik zal vechten Als ik tijdelijk win is dat mooi meegenomen Als ik verlies is er "geen 'mens' overboord" We weten toch allemaal dat we uiteindelijk allemaal zullen verdrinken!!…

Jouw hand in mijn hand mijn gezicht vlak bij het jouwe onze ogen verdrinken in elkaar en dat komt alleen maar omdat we van elkaar houden. Mijn hand in jouw hand zonder los te laten.…

Ik verdrink Niet in water niet in tranen niet in pijn niet in verdriet ik verdrink in de last van het houden van jou de kracht van de verwachting alles brengt mij in verwarring zwart voor mijn ogen donker en stil ik verdrink in iets, in liefde? misschien.....…

Ik weet dat het niet mag maar elke keer als ik je zie elke keer als ik je stem hoor vergeet ik alles wat ik weet en wil ik alleen bij jou zijn Het is verboden we kunnen er veel door verliezen van je houden is een mix van onbeschrijflijk geluk en verdrinken in verdriet maar ik wil bij je zijn Voor altijd...…

Je hebt mijn zwartste gal gekneed tot een rif van bloedkoraal genezen van de slangenbeet vloeit mijn tegengif royaal elke zee om te verdrinken verdampt in onze beker blijf op twee gedachten hinken verenigd zijn we zeker.…

Kinderlijfjes spoelen aan Van boten die zijn vergaan Mensen met de moed der wanhoop Voor een oorlog op de loop Crisis Europa voorbij Koppen alle kranten blij Alsof we blij kunnen zijn Mensen verdrinken per dozijn Hoe moet ik dat met welvaart rijmen Hoe kunnen we de wereld lijmen Hoe komt het ooit nog een keer goed Ik weet echt niet meer…

Nog altijd posten we brieven, openen we deuren, 2x bellen, sluiten we het boek, verdrinken we in polymeren, daarom branden schepen achter ons, is er geen open zee, herlezen we de toekomst…

Onze televisie biedt méér leed, dan we consumeren willen. Informatiebronnen zijn het, waarin we niet willen verdrinken. Informatievijvers zijn het, waarin we niet graag ondergaan. Onverstoord draait onze wereld door. Vandaag slapen we onbekommerd uit. Onze smartphones zijn onbereikbaar. Zittend ontbijten we in bed.…

plotsklaps schiet mijn hand los ga ik kopje onder ten onder in totale chaos happend naar adem kom ik boven grijpend naar houvast rol ik ondersteboven troebel is het water waarin ik dreig te verdrinken gedachtes flitsen voorbij even laat ik me wegzinken opeens word ik opgetild als een veertje zo licht meegevoerd de tijd verstilt…

met de dolk in de rug liet ik me kantelen over de leuning van de brug het koele water weigerde de schroeiende pijn te stillen en het besef van je verraad te smoren in oeverloze vergetelheid gelaten liet ik me zinken: verdrinken is een zachte dood op het dieptepunt en tegen beter weten in ben ik beginnen zwemmen, maar…

dit karkas, verdronken in de maalstroom van mijn tranen m’n wil verzonken in die vloed je trok mij aan zoals de maan trekt aan het getij. zie mij hier staan tussen de scherven van geluk van jouw gebroken beloften en mijn verscheurde hart…

Ik las van een verdrinkingswetenschapper, Die weet precies hoe je verdrinken moet, Want als je zoiets doet, doe het dan goed. Ik ken ook een, die is nog stukken knapper: “Een mens kan net zoals een baksteen zinken, Maar ik weet ook hoe je níét moet verdrinken.”…

Drinken doe je met een reden drinkend onderdrukken verdrinken en verdrinken drinken doe jij met een eeuwige glimlach drinkend onbereikbaar drinkend zonder gevoel drinken deed je altijd al drinkend van verdriet drinkend om wat men van buiten niet ziet verdrinking van herinnering drinkend zie ik jou in mijn spiegelbeeld ik zeg vaarwel verwekker…

Verdrinkend in de kromming van je hals laat ik mijn nacht door eb en vloed geleiden. We geuren zee en kloppend bloed streelt baren open tot de morgen ze voldaan weer sluit.…

ga mee over de bondige, rechte, harde bodem laten we gaan naar het voeteneind alleen of in samenspraak naar het diepste gewicht in de gang van zwaartekracht het bezinksel van verdrinken randen van zwart, blinde vlek op platheid aan ondergrens waar de doden liggen die niet verder zinken konden…

er viel nog zoveel te zeggen maar krampachtig of niet het feestgedruis is vergeten door voltooiing van geheugen nu valt niets meer te herhalen wat we eigenlijk al wisten dat jeugdstemmen verdrinken in windstilte zoals ouderdom dat momenten voldongen zijn voordat de storm is gaan liggen anekdotes, ons bord is leeg met tijdsbestek…

Je zit als een stilleven in mijn droom te spelen met gedachten die mijn stilte ontnemen in een vlucht van tedere fluisteringen je lach breekt mijn nacht in delen van geluk en ik verdrink in een vloed van poëtisch genot we zijn een afdruk in de tijd sporen in een onzichtbaar heden krul je vingers om de mijne en laat ons in de nacht…