Alle inzendingen over Wendy van Dijk

In de donkere dagen van Kersttijd is een kind van licht gekomen, de maan stond helder over de dijk en ijzel hing aan de bomen. Onder de doeken in de krib daar lag dat lief Jezuskindekijn en spelearmde en van zijn hoofd ging af een zuivere lichtschijn.…

Zoals vroeger voelt het, toen op de dijk de vochtige wind haar huid aan flarden scheurde en ganzen haar bij de punten van de rok naar de einder voerden. Nu staat zij in de dampende badkamer van haar flat met aan de andere kant van de muur een buurman die zijn stoppels scheert.…

verdwenen Ik op haar werk, dat onbestemd wortels, sprieten, golf Nu namen we ons werk terug ik schilderde van 't ei toen het vrouwelijks van mij Op haar werk spetterde zij iets groen Mijn orgaan vraagt licht daarom hangt 't in de gang, weerkaatsend in mijn spiegel kleur- en zenuwrijk 't mag er tenslotte zijn van mij, trots als een dijk…

afstand volgt de wereld vol afgrijzen wat zij veroordelend daar toch gebeuren laat met een vermorzelende afstand en afwezigheid doden zij hoop en vertrouwen met loze beloften met de durf te accepteren wat niet in mogelijk is de kracht om alles te doen wat in hun vermogen ligt omdat zij hun gedachten niet gevangen laten zetten werpt dit weten dijken…

De bus rijdt als een kamer door de nacht de weg is recht, de dijk is eindeloos links ligt de zee, getemd maar rusteloos, wij kijken uit, een kleine maan schijnt zacht. Vóór mij de jonge pas-geschoren nekken van twee matrozen, die bedwongen gapen en later, na een kort en lenig rekken onschuldig op elkanders schouder slapen.…

leegte met kletterende stilte Overgebleven eer sleurt 't landschap weer in actie houwt uit de heuvels een ongeziene vlakte bouwt onstuitbaar voort aan 'n marmeren uithangbord Dankzij z'n ballingschap wakkert de stads beste vriend de illusie van 'n rustigere toekomst onbewust aan en misbruikt z'n inzicht jammer genoeg niet als dijk…

niet dat wonder van jou Je ligt bijna te slapen en je gaat effe gapen En ik stop en ik glimlach je ligt dwars over bed De contour van je kontje en de smile op je mondje Hebben mijn hartstocht aan 't denken gezet Heel stil neem ik 't kussen ga je zachtjes wat sussen En plaats het voorzichtig onder je hoofd En met een zoet kreuntje een dijk…

Vrede is voor mij een merel fluitend op het schuine dak en ergens ver een antwoord horen op een tak, een vlakke waterplas, plots rimpelig: een eendenechtpaar met kuikens achter zich, gemaaid gras ruiken aan een dijk het carillon dat speelt ergens tegelijk, een horizon te zien met huisjes, bos en kerk, of molen en de wieken aan het werk…

Op de zonnige dag,rijden we met zijn twee over de dijk,'t weer hebben we mee. Aan de rechterkant water er links de weilanden, grazende koeien sieren het plaatje. Ineens valt m'n oog op een wit geval in de sloot, ik schrik, zeg tegen eega:wel sapperloot,er staat of hangt daar: een koe in de sloot!…

Nu volg ik de voetstappen tot de dijk, gewapend met schrijfgerei en lees in de wilg jouw naam, die ik ooit hartstochtelijk schreef, ieder voorjaar met een geslepen mes, tot ook jij weer overdreef. Getuigen en geluiden zijn verdwenen, maar het wonder niet voorbij.…

de storm vanbinnen huilt zonder venster verbergen kost moeite een effen gezicht dijken zijn sterk lijden de stroom totdat ze bezwijken is niet ongewoon eindelijk een doorbraak beëindig de strijd om te verhullen wat je begrenst passeer je grenzen zonder legitimatie verlies de controle over dat mens geen blauwe…

Ik wilde zo graag een gedicht voor je maken over hoe het was vroeger en nu jij klein en blond voor het eerst naar school ging hoe je groter groeide tot nu toe Nog een keer met mooi weer door de polder of over de dijk langs het ijsselmeer met jou in het zitje voor op de fiets fluitend en zingend zoveel melodietjes 'n stop bij…

het paard roestte vast in zijn weide fluitenkruid maskeerde zijn manen terwijl de zonnige dijk ons te ruste nam jij sprak weer boekdelen over Claus spreidde ze voor ons uit, zong zoals alleen jij dat kon over het verdriet van België, november 1947,” Vlieghe die wuifde onder de perenboom en wuifde en wuifde..”…

anders: vanaf de nokken schuin naar beneden aflopend tot de goten dan recht naar beneden langs de achtergevels tot daar diep en vlak de plaatsjes tussen de huizen en de schuren liggen dan de achtertuinen met hun hekjes naar de gangpaden die de scheiding zijn met andere straten - alsof je vanaf de brug van een groot schip op het kanaal over de dijken…

trouw blijken lichtzinnig gezworen de holle wind verklankt En ja, ik begrijp hen wel soms ben ik de woeste zee en tracht ik te tonen wat in mijn inktzwarte diepten huist wat gezonken en gebroken op mijn bodem ligt te roesten En ja, ik weet het wel soms storm ik schuimbekkend met woedende vloedgolven beukend op hun bange dijken…

van graan en biet de boeren deden zingen waar hun vruchten zwaar door handen van de knecht van wal in schip gedragen afgevoerd naar silo en fabriek daar groeit vreemd gras en kruid tussen de scheefgezakte keien de twee verrotte palen steken nog amper boven maaiveld uit om mij nog net op tijd te zeggen: “er is geen water achter de dijk…

We lopen nu en je vraagt hoe mijn verhaal of er nu tijd...ja dus ik, lopend waar Urkers op de dijk van de zon genieten vertel, lettend op kuilen, over het werk met mensen, over handen, vingers, gaat het, over kinderen en ziek-zijn weer over de dood, terwijl stappend over jongens liggend met een pilsje tot alleen nog schapen, de horizon…

bij de mannen in het gure van het dorp die bij de steiger in de luwte van een huisje staan waar ze soms binnengaan, zo'n mannenhok, zeg maar gewoon het pishokje, niets erop of -aan; en daar direct de doodsrivier vandaan; daar lees je verder nooit eens over, dat de Styx zo stinkt, dat zij dat soms gedaan... en dat het daarom weg wou, maar de dijken…

oh, en ach” en “wat lief, wat lief” als zij zou kunnen spreken, zou zij spreken als een verkondiger Zoals ook Jezus werd aangekondigd en weer in de komende winter Zij gebruikt Herfst 2021, de wereld-klimaatverandering en spreekt “U is heden aangebroken de smelttijd en ik blijf in uw midden “ ‘T volk roept “Gadverdamme” maar verhogen de dijken…

Ik duw oortjes in mijn oren, laat geluid van alle kanten om mij heen fictieve ruimte bouwen en ga, terwijl we samen de bekende dijk op dwalen, achter mijn eigen verhaal aan. Ik luister tegenwoordig podcasts, zoek in deze tijd verstrooiing, een ander perspectief of daarvan slechts het verdwijnpunt – de hond volgt sporen.…

mijn lijf schuift schurend langs de bast van de eik vingers krabben traag de nagels zwart tot scheuren toe bereid als ik door het dragen zijg, naar overgave neig voir la mort en face; tussen hemel en aarde gevangen in een grijze waas met een loodzwaar hart voel ik me te zwak weerstand te bieden aan deze omvangrijke dijk van houten…

koud en nat Maar de vangst die ging voorspoedig alle netten zaten barstens vol de vissers werden overmoedig stormwind blies de zeilen bol s'Morgens werd de vis geborgen en kon men naar huis toe gaan maar zwarte wolken in de verte pakten samen en de storm die zwol aan En in het zicht toen van hun thuisplaats men zag de mensen op de dijk…

Stroomopwaarts in de heuvels, is herhaald gezegd en volg de wegen op- en langs de dijken, met huizen en de erven diep verscholen in het groen, ik word gezien als pelgrim die op voetreis is en ga voorbij aan rijen bomen.…

Je hebt zoveel gezichten, ‘k mag aan jouw dijk meedichten, ik heb in jou gewerkt, gegeven, en jij mij steeds opnieuw gesterkt.…

Hoera de Dordtse magistraat Heeft het besloten Jan Eijk krijgt zijn straat Nou straat, een steegje waar Je nog niet dood gevonden worden wilt Aan hem voor wie geen weg, allee of laan Geen avenue, geen plein, plantsoen, poort, dijk Baan, bolwerk, dreef, haven, kade, gracht te groot zou zijn Wordt minder dan een voetnoot toebedeeld Maar aangezien…

Het was een Zondag vreemder vreugde rijk Toen beiden wij door voorjaarslanden gingen langs drassig weiland en begroeiden dijk... Was niet ons min verwondering gelijk Van kinderen wier ogen open gingen? Hoog klonk der merels echotrillend lied, Helblij geluid in het nog winters landschap, Zodat de lente daagde in het verschiet.…

je vond dat ik maar beter kon gaan dat je liever alleen verder wilde gaan dit gedoe zette toch geen zoden aan de dijk ! en achteraf........had je toch gelijk ik leer nu op eigen benen te staan en zonder hulp verder te gaan ooit, hoop ik toch.......…

NAAR DE WALLETJES Op een mooie, ronde paddenstoel zat kabouter Bertje op een dijk en Met een pijpje in zijn smoe..mond zat hij mooie meisjes te bekijken Omdat het alleen maar later werd kwam zijn vrouw eventjes kijken Waar hij bleef, ‘t kaboutertje Bert en of hij deed aan seks praktijken Snibbig merkte ze al die liefde op die die…

helft of meer een verrassing en zo wil Daan het laten: "er moet wat te wensen en te fantaseren overblijven" zo wil hij doorleven heel realistisch: "het weten kan tegen vallen" heel natuurlijk heel biologisch niet 'Even blij' altijd blij en tevreden als mensen-zoon: kind,jongen,volwassen man van, vader van, vriend van als een 'dijk…

Achter de dijken is het droog. Mensen leggen de basis voor hun eigen progressiviteit. Schaken zichzelf een weg naar de moderniteit. Wij neigen naar meer, naar hoger, naar veel. Ik wil het hebben en niet slechts een deel. Wij bouwen onze tankers. Onze mammoeten zijn groot. De raketten zijn onovertroffen, Leggen de Melkweg bloot.…