Netgedichten

netgedicht (nr. 55.248):

Ergens Staat Ineens Een wereld Stil.

Wij bouwen onze huizen.
Onze torens zijn hoog.
De steden zijn futuristisch.
Achter de dijken is het droog.
Mensen leggen de basis voor hun eigen progressiviteit.
Schaken zichzelf een weg naar de moderniteit.
Wij neigen naar meer, naar hoger, naar veel.
Ik wil het hebben en niet slechts een deel.

Wij bouwen onze tankers.
Onze mammoeten zijn groot.
De raketten zijn onovertroffen,
Leggen de Melkweg bloot.
Mensen reizen door de ruimte, sneller dan de tijd;
Breken door de grenzen van hun eigen realiteit.
Wij neigen naar het onmogelijke, naar het oneindige deel.
Het infiniete verlangen van het hebberige veel.

Ook al sterven overal mensen
Aan honger, oorlog en pest.
Onze honger naar het hebben vernietigt de rest.
Wat is ons het leven van een ander mens waard,
Als met zijn redding niet onze roem wordt vergaard?
Ergens staat ineens een wereld stil;
Niet langer van zin, wat de mens van hem wil.

Ook al sterven overal mensen
Ver van haver, tarwe en gerst.
Ons zal het worst wezen, ons is het zo wel best.
Wat is ons het leven van een ander mens waard,
Als het niet onze mond vult en ons tegoed spaart.
Ergens staat ineens een wereld stil;
Niet langer van zin, wat de mens van hem wil.