Alle inzendingen over Witte winternacht

ik verander de wereld ik verander de wereld in een kikker o kon dat maar, springen naar de sterren onze eieren door heel het al verspreid al mijden wij de vliegen al van verre geef ons ruimte geef ons tijd geef ons tijd geef ons ruimte ik verzuim te vermelden dat ik niet toveren moet en goochel een spoor van woorden dat is mijn sprong…

stro hij wil in en tussen de mensen zijn ‘t einde van de lange winternacht…

Een vlucht Vlinders in de zwarte winternacht;- het sneeuwt stil. wintermorgenzon doet gouden nevel stijgen;- feeën in het bevroren bos.…

Donkerte drukt op het doodse land onder een kille witte wade; het leven speelt zich binnen af, in wortels en in zaden. Kale takken, kruinen zwiepen, kraken, hier raast de Wilde Jacht; uilen roepen, honden huilen, in de diepe winternacht.…

is even stilstaan al een wonder midden in de winternacht wanneer de aarde stilstaat krijgt de verwachting vorm gaat er een hemel open…

moet ik telkens weer het verleden begraven op het snijpunt van zon en winternacht op die vroege dagen moet ik telkens weer verleidingen in de knop weerstaan mijn last torsen tot voldragen…

afwasteiltje papier dat niet verdragen kan, ook het hart verdraagt het niet en breekt uit verlatenheid, tijd gaat voorbij in stilte, de eerste dag bleef altijd in de winternacht, je houdt het papier in een lasvlam en grijnslacht.…

het is een troost jou naast mij te weten door de kuilen van de nacht beroofd van kracht terwijl de wolven huilen als wij bij elkaar schuilen in de met sneeuw bedekte winternacht rondom witte sparren pracht een moeder met een kindje in de kribbe herdacht Hemelse Vader heeft aan een in schuld verloren…

Nu ik de laatste keer aan je schrijf nu jouw ziel andere wegen gekozen heeft zal je dan de vrijheid vinden in dit witte zweven? onze mensentranen begrijpen? Nu je verweerde hart boven het wassende water verdwijnt nu het verzonken blauw boven leigrijze golven slaapt zal je dan het lichtste licht vinden? de winternacht doorstaan?…

De winternacht is lang, koud en diep duister; straks schenkt de zon weer lente, licht en luister. Lege kale takken klieven de grauwe lucht, het meeste leven is al weggevlucht, de Aarde slaakt een stille zucht: de winternacht is lang, koud en diep duister.…

Kijkend naar buiten, in al haar pracht staan daar stil maar ook vol kracht witte bomen. De vorst en rijp, maken takken wonderschoon het is prachtig, heel gewoon kale bruine takken, prachtig wit. Wie de schoonheid van natuur een wonder vindt, snapt dat ik geniet als een klein kind van dat prachtige fenomeen.…

De vrede door Het Kerstkind gebracht op een heldere, ijskoude winternacht brengt de mensheid nieuwe dromen om in een warm liefdeshart te wonen om in Zijn eeuwig licht op weg te gaan met de zekerheid dat Hij ons bij zal staan…

het dekbed opgevuld doorgestikt met pijnnaden en opgedroogde tranen je hangt het elke morgen uit het dakloze raam om door te luchten met frisse wind de beklemmende lucht hangt als een ijzige koude winternacht…

De afvoerputjes brullen. Ik juich: de vaat is weer voorbij. Het tafelzilver schittert me tegen. Alleen de vloer gromt verongelijkt. Er waren wat woorden tijdens de Maaltijd. Een opkomend stormpje. Het dreef naar mijn domein. De Gastheer sprak: 'Later vieren wij dit zaliger!' Boven mijn borden begon het te regenen. Daar stond ik: venijnig-luidruchtig…

starend naar die duizenden lichtjes in een heldere winternacht ontstaan er evenzoveel gedichtjes geïnspireerd door al die pracht dan denk ik soms heel even zo turend naar daarboven zouden daar nog anderen leven en zouden die in ons geloven…

verdiepend in een glimp van iele kleuren richt zij zich in laatste bloei zodanig op dat het verruimde zicht haar vrij het licht laat ademen tot het schimmenschijnsel van een winternacht het leven tergend traag doet ineenkrimpen…

Als witte vlinders fladdren ze ons voorbij, De bloesemblaadren van mijn lentedroom. Zie, dit is weelde: wandlen zij aan zij In 't bloeiend Eden onzer liefde, loom En stil van 't groot geluk, met teedre schroom Ontvangen en gedragen, bang en blij.…

Een dief was niet voorzichtig toen hij stal Die ezel liet zich in de mis betrappen Door midden in de winternacht te gappen Beleefde hij met kerst zijn zondeval Ach heer, zei de pastoor, blijf toch nog even Want onze kerk is van gespuis vergeven…

wij gaan vele kaarsjes branden voor vrede in oorlogslanden vluchtelingen die op zoek zijn naar de warmte van Zijn aanschijn gaan zij hun tentenkamp vinden in die koude winternachten komt de Ster hen daar verblinden met het licht van nieuw verwachten…

de donkere demon hij beloert ons liefdevol terwijl wij spelen in zijn zomerzon en slaat dan zijn scherpste klauwen in ons zachtste vlees troostend strooit hij zout in onze wonden en spreidt vol mededogen zijn lange winternachten voor ons uit…

Ze vliegen midden in de winternacht En hopen door hun vlucht het licht te zien Ze dalen uit de hemel neer, misschien Dat hen daarna wel de verlossing wacht Als straks die ezels weer de lucht in gaan Dan kunnen ze er mooi weer tegenaan…

In het wild lopen ze lopen te grazen Het zal u niet verbazen dat je ze hoort grazen hun kaken malen Ze zetten poot voor poot door hoog gras Zij zullen kunnen verhalen over: de natuur-onverwacht- een gedekte tafel de hemel hun beschutting in zomerdag & winternacht.…

zuiver witte lig je als pure zachte waarheid je eerste keer te slapen als ik vol verbazing mijn vertederde blik op je rust Het moment dat je mijn hart simpelweg open kust door tandloos met een zachte huil naar me te gapen en met een kort hikje te kennen geeft door te willen pitten…

Wat lente koesterde in haar schoot, Wat heel een zomer bracht, En herfstmaand spaarde, werd gedood In éne winternacht.…

ik vraag in een laatste bericht mijn wolgeverfde huiver te ledigen in het holst van de abyss, waar binnengewanden en geest versmelten in winternachten waar geen plek meer is voor kaarslicht, maan of sterren leg ik een versteend lijf te rusten aan de hardste rand van het einde…

de eerste ik til je op zo jij kan zien over alle bergtoppen heen het einde van de tijd en jij bent het prille begin van een nieuw geboren ochtendzon die mij bijschijnt in ijzige koude winternachten en dan jouw lichaamsgolven ook dan met mijn gedachten kunnen dansen tot de zon ondergaat…

er daalt een rust vandaag over uiterwaarden zoals de binnenboezem langzaam leegloopt terugstromend naar de rivier ontwaterend op stroomdraad en buitenbocht nu nog zacht licht van stof tot wederkeren ‘laat ik het niet merken’ er is nog wat ruimte uit te sparen met gedachtenbundel vol krankzinnen in afwachting van de winternacht…

er dwarrelt sneeuw op winterschone bomen naakt wacht de vroege lente onder een vernuftig sprei innig pluizig omarmt het wit het onbeschutte een gloed van liefde twinkelt koddig op vogelveertjes rondborstige klanken treffen de stilte hoop wikkelt zich om uitlopende twijgen smetteloos alles zo wonderbaar nu niets dan…

ik zie het dons zweven in de ochtendzon wanneer het licht zich over je huid verspreidt ik wil je minnelijk raken, voel al warmte opkomen in mijn lijf samen met jou zal ik de eerste lentezuchten slaken de winternacht met mijn ogen bevechten als ik de schaduw nog sluimerend aanwezig uit jou verdrijf…

Laat af, keer in de stalen winternacht tot de onaanrandbaarheid der hemelstreken.…