Netgedichten

netgedicht (nr. 78.955):

Midwinter

De winternacht is lang, koud en diep duister;
straks schenkt de zon weer lente, licht en luister.

Lege kale takken klieven de grauwe lucht,
het meeste leven is al weggevlucht,
de Aarde slaakt een stille zucht:
de winternacht is lang, koud en diep duister.

De Aarde lijdt onder een kil doodskleed,
strenge vorst heerst ijzig en wreed,
ik huiver en hoop want ik weet:
straks schenkt de zon weer lente, licht en luister.

De winter is een hel voor hen die warmte minnen,
ik probeer niet meer het gure weer te overwinnen,
ik zet de verwarming aan, en blijf binnen;
de winternacht is lang, koud en diep duister.

Gelukkig bevries ik niet in eenzaamheid,
wacht ik samen met jou hoe de winter verglijd,
er eindelijk een einde komt aan deze ijstijd;
straks schenkt de zon weer lente, licht en luister.

We liggen samen soezig voor de open haard,
hebben de beste wijn voor deze nacht bewaard,
drinkend en vrijend Koning Winter doodverklaard;
want de winternacht is lang, koud, en diep duister
maar straks schenkt de zon weer lente, licht en luister.