Alle inzendingen over Woud

't Is nu de kentertijd dat de vrouw naar nieuw levenswater glijdt; diep water, waarin bare' als Bergen klimmen; wijd water, en ver aan de verre kimmen verwaast vredes zacht-bloeiende kust. 0 Maatschappij, gij zee, die kent geen rust, uit de luwe kreken van het verleden zwemt de vrouw naar uw ruwe machtigheden. Het is nu ook de tijd…

Ik die had kameraadschap uitgegeven tot levenswachtwoord in mijn jong getij, ik word nu door de makkers uitgedreven en kan geen schred meer houden met hun rij. Er is geen plaats in het broederlijk leven, bij 't volk der makkers is geen plaats voor mij: nu moet ik mij in d'eenzaamheid begeven en hullen in herin'rings grauwe pij.…

dood hout in het woud een onderhoud van de natuur de passie stijgt en laait het kampvuur genegenheid ontstaan door brandhout dan weet je… echte liefde wordt nimmer… koud!…

Er zijn soldaten die voor de eerste kogel de vlucht opslaan. Er zijn er die ook dood nog rechtop blijven staan...…

Confronterend de dag Waarop ik ontdek Thuis te lijken op elke plek En niemand iets zag Als overtreffend Of buitengewoon Alles wat ik beding Altijd de stoel maar nooit de troon Nooit boven het maaiveld Altijd in de middenmoot Nimmer de held Nimmer iets groots Er is er één In iedere plaats of tijd Nooit iets gewonnen Nooit iets kwijt…

wanneer de avondvogel zwijgt de hemel hoge sterren krijgt en al het leven rust dan zweven geuren door het woud waar rood het zoete wit ontvouwt als nacht haar kelken kust…

aan de rand van de dag ligt stil gesloten en ingekeerd een glanzende scherf op bruine aarde zij spreekt een taal vogelstemmen in hoge bomen verstommen iemand loopt voorzichtig door het woud wie is nog hier en wie is al weg…

Donkre bomen uit mijn kostbaar woud, Geboren naar de hemel op te schieten, En uit uw waaiend koepel-dak te gieten Koelte, waarvan de grijze aarde houdt, Zoals een orgel zijt gij opgebouwd: Pijpen van klank en fijne hoge sprieten, Die uit hun steigering stemmen loslieten, — Te roepen staat gij, klankenwachtend hout.…

Gij leeft, arme Woud, Lijdt ende klaagt — daar ge leeft.…

In de verte ligt een uitgestrekt woud, heel donker en oud Daarin zingt een fluistering, indringend en niet te verstaan Als de maan die tussen de bomen door, licht schijnt op de verduistering, Waar de stemmen over gaan Is gekerfd in het zwarte hout Deze bomen met hun tekens eeuwenoud Door maanlicht als van goud Zijn onzichtbaar en eeuwig…

In dit woud onder het zachte ruisen van oude bomen rust ik stil als een vlinder zo sterfelijk dat we nauwelijks leven Hoewel ik ook rouw verheugt mij dit bos van mos, stammen, takken van nu en eeuwen her Ik dacht dat ik eeuwig wilde leven maar ik heb me verzoend En ik voel alleen aan de dingen die hier blijven: het zachte groene mos…

Monumentaal – beuk in grootmoeder’s tijd geborgen worden. Evenzeer een eik, erfgenaam in vader’s lijn verbonden zilver. Heelal biedt ruimte om te kiezen - langs maansknoop in eigen leven: vast te houden aan het oude web dat nu werkt en te blijven zijn óf een berk te worden en nieuwe werelden in zelf op te bouwen…

HEIMWEE eindelijk weer thuis dan besef je heimwee is een kleine leugen VERLANGEN als het verlangen is bevredigd dan mis je het meest verlangen HET WOUD weer in de Wouden waar mijn hart heen wou mis ik het missen van woud…

Bij deze tere, toch besliste wijs, zit de vogel, schalks of waardig bezongen door lovende, kunstminnende tongen, op zijn sterke tak, verlangt naar de reis. Luid roepend en luchtig zwartgrijs zweeft in lange lijnen, wijde wrongen over boomtoppen, spits, opeengedrongen, van het bergwoud, zoekt geduldig en wijs. Het rond vliegende dier geeft…

Mijn lievlings-plekje in 't woud, waar 't groene dak Een blauwer schoort, en schemer-schijn doet dalen Op levend loof en vol-getroste tak, En zonnegoud langs blader-goud laat dwalen - Vaarwel, vertrouwde stilte! waar ik sprak Wat nooit mijn hart tot mensen kan herhalen....…

In het woud van twijfel rijgt onzekerheid zich aaneen in het collectieve zwijgen, brengt stilte onder twijgen die zich nederig buigen in het lover, zilveren nerven die de werkelijkheid kleuren waarin de wereld zich herkent, synthese als een levende bewijs dat het weefsel slechts materie is, een handvol gedachten maskeert de wereld…

achter het schuttend scherm van haag en struik en boom en bloem en geurend gras weet ik in de brakgekapte dolgedraaide tuindergrond tussen hok en stal en pergola mijn wouden donker diep mijn zonbeschenen hoogtevlakten…

Alleen in het woud een kathedraal van stilte onbevattelijk…

Zij praten met de dieren, bidden tot de Logos van het Woud * en blaadjes in ontbinding als maaltijd laat hèn niet koud. Alleen trollen schieten met hun ondeugd altijd raak. "De sluiers worden dunner. Kom met deva's in het reine! Nu al kun je ons, zo rond zonsopgang, zien verschijnen".…

Geen woud is gesloten voor gij die loopt in de bossen der oker de nar dichter de eeuwige joker geen pad te smal geen land te kaal maar woud ik wou dat je zou zeggen de maan is roze en de zon is blauw de lucht is goud ik droom zo vaak zo veel te veel jouw.…

Vindt de bij haar weg in het woud van kelken, naar de nectar die zij zoekt?…

stil wachten dieren op de nachtrand van het woud tot de morgen breekt…

Op een bankje in het woud Staat geschreven in het goud Hoeveel ik van je houd…

Een vuur van koper een vlaag van brons een woud van beuken breed voor ons…

Oh wonderschoon woud, begroet de ochtendstralen hul jezelf in goud...…

Natuur beleven te voet of te paard ’t woud in terug naar de bron…

[Haiku] schichtig als schaduw trekken herten zich terug in het dichte woud…

[Haiku] De ransuil vliegt weg een snelle schim in scheervlucht door het stille woud.…

in dit ongerepte woud waar Thanatus waart met botte bijl en kettingzaag kondigen lentevogels de barre winter aan voor reuzen van het bomenrijk waar onbewogen stammen met lange adem zwijgend naar de hemel reiken het bladerdak murmelend ruist vingertoppen tasten naar diepe barsten in de schors in dit onbetreden woud…

het helpt, niet geraakt te worden door schimpscheuten in het woud van verdichtsels het helpt, niet geraakt te worden door de wanklanken van een knapuil het helpt, niet geraakt te worden…