Alle inzendingen over Zonnegloed

zwakke schicht dat ik vast zou willen grijpen om zijn groei te laten rijpen tot hij vlamt van levenslicht Ik omklem met al mijn macht het sprankje dat spontaan ontspringt aarzelend…maar toch…’t dwingt het duister dieper in de nacht En ik voed, ik voed, ik voed het telkens kleine hapjes leven om de dagen kans te geven te lengen in de zonnegloed…

daar gaat ze, stappend in de sneeuw zie haar fluister in witte ademwolkjes verlangend naar de lente oh heerlijk voorjaar dat ijsbloemen om haar hart doet smelten ze wil meewiegen op de vleugels van de adelaar vrij zijn dartelen in de wind met klaarte op kinderlijke trant in de zonnegloed vloeit het lentegetij in een opwaartse…

Ik vraag de grijze nevel niet, en zing ik vaak een treurig lied, toch vraag ik, dat de zonnegloed bezielend iedereen begroet en alle droefheid henenjaag. Ik vraag niet aan de duistre nacht, de demping aller vreugde en kracht; ik vraag het licht en altijd 't licht opdat in ieders aangezicht de waarheid in heur schoonheid schijn'.…

Heet als zonnegloed, Bruist door zijn gemoed, Vrijheid, uw geliefde vlammenvloed! Doch de mens ontwaakt, hij blikt... en zucht. Ziet hij daar niet sterkten rijzen in de lucht, Dreigend als bevrachte donderwolken?…

Slechts één ding doet me goed: Het lezen van dat hijgend hert dat schittert in de zonnegloed. Maar zie daarna, met ogen wijd gesperd, de zwijnen, ook aan de jacht ontkomen, een einde maken aan mijn moestuin dromen. Het leven is een tranendal En in de herfst dan nog het meest.…

De vuren die ons hart verwarmden met zonnegloed, zij zijn niet meer. Is alles broos en zonder vastheid, is weemoed d'enige kleur die blijft? Ga jij ook heen, kan jij niet bieden een schuilplaats voor mijn hart dat beeft? Ik weet niet meer wie wàt te vragen maar 't zaad moet sterven eer 't weer leeft.…

het veld,zonnebloemen,klaar om te oogsten na hard werken,genieten en proosten naast elkaar mijn hand op je heup de warme zonnegloed laat ons voelen de beloning voor het volgen van de zon jij die niet wilde of me niet volgen kon..…

De velden met witte deken toegedekt in serene zonnegloed gehuld tot aan de horizon uitgestrekt als blinkend decor verguld. Gedachteloos loop ik door het veld genietend van heel de natuur verder niets dat voor mij telt als deze schoonheid fris en puur.…

Poëten zijn de nadenkende geslachten Zij die op beredeneren wachten Gaan met de tijd verloren voor De poëzie die nacht en stilte door Zicht baant de weg door ruimte en Door grotten: bespot door zotten is de pen Van hen die uitwellen in zonnegloed Wat lieft en leeft in 't trots gemoed Schone en trieste melodieën waar De zoete geur van…

Zachtjes wiegen takken Die geen takken zijn Met een scherpe contour Over de muren en de vloer Aaien doen ze en de muur Gloeit er warm van op Een rode gloed glijdt noodgedwongen Op koud gesteente en behang De zonnegloed mag door het raam Maar de kou moet buiten blijven Daar blijft ook de vogelzang En het fluiten naar de wijven Binnen…

De balalaika vloeit haar tonen trillend door de zwoele nacht de donk’re stem van ‘n nomade zingt vol ontroering een ballade over wat ‘t leven met zich bracht De aangelegde ketens knellen en beperken een tijdloos dwalen dat kriebelt in het zigeunerbloed hen drijft naar verre zonnegloed in wens de einder te bepalen Het vuur laait likkend…

misschien dit verdriet Vanwege mijn verhaal En blijkt dat béide stralen Hoog boven in de lucht Wil nu niet meer verdwalen Slaak af en toe een zucht Het leven kan zo mooi zijn Als je het maar aanvaardt De dood doet enkel heel veel pijn Bleef het ons maar bespaard En straks ga ik vol goede moed Er toch weer tegenaan Genietend van de zonnegloed…

Dáár rustte gouden zonnegloed Op 't langgepluimde gras; Dáár toefden warmte en overvloed, Alsof het zomer was. Of was de lucht niet blauw en klaar, Al kromp de blijde dag?…

Het aanbreken van de dag Waar een zonnegloed over het landschap lag Kristallen rijp blinkend in de eerste zon Jouw dag in de hei begon Alsof het landschap slaapt met een koude deken Je hebt naar het opkomen van de zon uitgekeken De fascinatie vanuit het heelal Waarin lichtweerkaatsing sfeer geven zal Je bent er op uitgetrokken langs heidepaden…

Zonnegloed, geflonker van sterrenpracht geven de schepelingen werk vol eer. Lieve, lage golven, loeiend onweer begeleiden als sterke, trouwe wacht toestelgedreun, vermengd met schone kracht der toonkunst, die blij danst, steeds op en neer.…

Geheugt het u dat wij dan ’t leven zagen Als ’t lieve veld met bloemen rijk beplant, Bij zonnegloed bestraald en niet verbrand, Van regen fris en niet van onweersvlagen?…

ankerplaats een lichte trilling slaat ons op drift elke dag een gevaarvolle kust zonder markering Voor even een sieraad in het kreupelhout een woonplek die morgen niet meer bestaat ons wonderlijk weefsel is een ongeëvenaard geheim op weg naar het open graf In verlopende tinten worden we zonder plooien gestreken onder de milde druk van zonnegloed…

Het was verboden, maar daar zaten wij, vrij als de zee die schitterde in zonnegloed, een vol gemoed van dat je zoiets zong zonder te weten wat het duin nog meer was dan bescherming van het achterland. En nu dezelfde haast: de zeespiegel in stukken in de ochtendkrant was verder van je bed dan nu je keek voorbij de opgebolde horizon.…

Eindeloos heideland Heuvels met verdwenen zand Tapijten met het heidekruid Mostapijten waar de bodem sluit Starende ogen richting zonnegloed Vrijheid loop je tegemoet Het gevoel raakt bevlogen Innerlijk wordt het voorjaar afgewogen Veldleeuweriken fladderen vederlicht Zonnestralen bieden tegenwicht Solitaire berken glinsterend in de zon…

Ze wil leven,een mening hebben, zelfstandig wezen Rennen door een bos, naar zee, in de warme zonnegloed genezen! De fraai opgestoken haren, los en vrij, dansend in de zachte wind Maar dat is verboden door het bewind. Op een ochtend is de koning ziedend van onmachtigheid Het prachtig vertrek is omgetoverd tot een vernielde vuiligheid.…

Fier stond ik in mijn helderheid een zomer lang te staren aan de hemel getekend met een eenzaam venijn om jouw gevluchte lichaam te warmen met de zonnegloed van mijn schijn jij keerde jouw vermoeide lijf naar links en liep naar de rivier om je in afzondering te wenden tot de kikkers die daar sliepen de prinsessen die er riepen hongerige…

O, dichter zijn is zalig zijn, en warm als zonnegloed, want drukt hem wrevel, zorg of pijn, iets blijft in zijn gemoed: het is zijn lied, zijn wonderlied, dat altijd sproeit en juicht, dat hooger klinkt dan 't aards verdriet en elk zo wel verheugt; Het is zijn min, die eeuwig is voor alles wat is goed, die gloeit voor 't land…

Als de lente langs de kruinen glanst en in zonnegloed de sneeuw vervloeit; als het eerste groen de boom bekranst en in 't gras het eerste bloempje bloeit, als op éne keer, er geen regen meer in de dalen heerst, noch winterweer, schalt het van de hoogt' in de dalen wijd: O!…

Waar ook de mens zijn woning vest, Gaan lief en leed gepaard : De vreugdestralen van 't gemoed, Zij zijn de ware zonnegloed, In elke streek der aard.…

’t Geemlijk oude–vrijersharte, Vol gemaakte vrouwenhaat, Voelt een wonderschone smarte: Peinst: het is toch nooit te laat. ’t Stijve bestje komt zich warmen, Lachend in de zonnegloed; En in ’t kluisje van Gods armen Daalt weer levensvreugd en moed.…

’t Geemlijk oude–vrijersharte, Vol gemaakte vrouwenhaat, Voelt een wonderschone smarte: Peinst: het is toch nooit te laat. ’t Stijve bestje komt zich warmen, Lachend in de zonnegloed; En in ’t kluisje van Gods armen Daalt weer levensvreugd en moed.…

hun hartjes stoeien als alchemilla’ s, riddersporen en valeriaan heel trots tussen de eenjarige plantjes staan - zelfs ’s winters nog ons huis gaan tooien door ze in ‘t duister en luchtig te laten drogen als de toortsen, de dille en de stokrozen hun kleurige weelderigheid gaan tonen kan de zomer zich met luister kronen en met gouden zonnegloed…

Loei ook de storm bij winterweer, Of steek' de zonnegloed, Stroom' klett'rend soms de hagel neer En kook' de zilte vloed, Het nieuw geschoren lam verdraagt De wind geduldig, die het plaagt: Met d' eigen moed De tegenspoed Verduurd en niet geklaagd.…

van wensen, heil ᚺ helse hagelbui hekserij, onheil ᚾ nu of nooit, noodzaak noodvuren branden ᛁ koud, kil winterijs kruit de kade op ᛃ het wiel wentelt door weer keert alles weer ᛇ wereldboom wijdt in weegt mens gelijk god ᛈ geboorte baart lot belooft leven, dood ᛉ biedt ons bescherming blijvende zegen ᛋ zomerzon zindert zonnegloed…

laat u niet verschalken door die weelde, mijn vriend; de pauw stelt in de zonnegloed de bontste zijde van zijn waaiersteert te pronk en binst de winderige oogstmaand ritslen de loze haverbellen evenals de volle; bekreun u om geen ieftegroen, dat klautert langs de takken van een dode boom; het schone woord is niets - 't oprechte leven…