Alle inzendingen over ademt

Hoge lorken, in rechte rijen, waken tussen aanliggend weiland en dicht bos; hun fijne naalden hangen als wijde tros boven golvend gras, dat zich groot wil maken. Twee kleuren groen trachten elkaar te raken. Neer en opwaarts? Fris avondlicht komt los uit zomerzon, is een stille sluipvos, die hier vreedzame vesting laat smaken. Binnen de stammen…

jouw lucht geeft ruimte, ademt het blauwe in een zielsgebonden - blik…

Rood oranje goud ligt de herfst aan mijn voeten en ademt ontzag…

Mijn gaap in de tuin ademt frisse lucht, ik hoest – een vlieg uit mijn mond.…

Alles wat ademt Vet respect ten voeten uit Vulkaan spuugt lava.…

waar stilte ademt in de laatste tekens leven rouwt afscheid in het alom aanwezig zijn van pijn er is geen strijd maar een serene rust van overgave de hand voelt warm in bevestiging van samen nog klonk je naam in de herkenning van zijn laatste blik inkeer ademt stilte heel zachtjes sluit ook zijn gezicht…

je ademt sombere lucht en je verdriet trekt als flarden koude mist over het vlakke land…

De leugen ademt waarheid in verslikt zich in het weten niet het liegen verstikt de mens maar de waarheid die wordt vergeten !…

Beitel met jouw handen een mij in de rotsen aan zee ver van de golven waar de wind niet ademt.…

Je ademt zoals je leeft Onrustig en niet bij de tijd Een secondewijzer zonder richting Een leven waarmee je lijdt.…

Steeds weer zoekend en soms ook heel even vindend ademt leven licht.…

de winter drukt zijn neus tegen het raam en ademt koude bloemen in glas gegoten glinstert het boeket…

In winterdagen ademt zachte lucht rondom het koude lichaam een vitrage van warmte als verlichte stofwisseling.…

Hij ademt uit, is stil en ademt dan weer in. Hij is er nog. Ik houd even mijn mond, zegt hij. -------------------------------------------- uit: Meander Magazine, maart 2014.…

zijn naam leeft thans voort een stille roos ademt nog dagelijks verdriet…

Huidmond gesloten Ademt niet mee met het seizoen Valt eerloos op de grond Laat eerder los dan was voorzien…

uit een gedachte pluk ik een stem het is zo stil dat ik het niet kan verstaan heimwee overvalt het eelt op mijn ziel een kind ademt onderhuids…

het geluid van de zee ademt kalmte en rust en ik ga daarin mee waar het water het land kust…

Iets ademt je in. En inmiddels ben je drie hartkloppen verder en weet je weer alles over alles. ----------------------------------- uit: 'Binnenstebuitenwereld', 2008.…

met ijzige lucht bekleed ademt het land nog onbewogen als een kale jas vol weidse stilte zo tijdloos om me heen…

Langzaam ben ik in je gekropen tot ik niet meer wist of mijn adem van jou was Nu adem ik alleen en soms voel ik me lichter alsof jij mij ademt…

het licht van de maan schittert sterren in haar lach haar hemels lichaam strelend ademt de wind zacht watervallen in de nacht…

Liefde geven, aan alles wat nog ademt. Durven zijn, wie ik ten diepste ben.…

Een mulle zandweg gaat haast schuil onder struiken, ligt aan de hoeve, die, ongestoord, het oude reine landleven ademt.…

, het dorp keek toe En verder is hij niets dan gekerm in duisternis ja hij leeft, hij ademt - hij de jongste zoon…

Een bevroren rivier in schaduwen ademt met een lach. Het ijs wil de vorm van de eeuwigheid wel kennen en de trage schaduw van de dood houdt nog vast wat gezien wil zijn en gehoord. De winterzon breekt de kou in kwetsbaarheid en ademt warm een zachte blauwe horizon tot ver in de kindertijd.…

Zuurstof angst zijn leven levensstof verstoort het delicaat balans hij wil dolgraag leven ademt dieper sneller maar ontvangt angst.…

Je ademt zachtjes in mijn oor. Ik kus je, maar jij slaapt lekker door. Dan zie ik je ogen lachend en blauw, Omdat ik fluister 'Ik hou van jou'.…

je zingt de sterren van de hemel vensters gaan open alles ademt licht je zingt zingt in harten door muren alles wat je zingt is poëzie…

Hij ademt in deze onbevangen stilte een woord van vrijheid misschien subtiele kern van grenzen, en gelijkgestemden het is al nacht maar dat doet geen pijn omdat hij niet meer wacht met mens te zijn.…